گزارش سفر به ژاپن، سرزمین تفاوتها

گزارش سفر به ژاپن، سرزمین تفاوتها.ژاپن یکی از کشورهایی است که در لیست سفر همه جهانگردان و علاقمند به سفر جای دارد. دلایل متعددی برای این اشتیاق وجود دارد که در ادامه حتما به آن اشاره خواهم کرد.

اولین دلیل آن تاریخ ژاپن است. لذا بهتر است که نگاهی اجمالی به تاریخ جالب این کشور داشته باشیم. از آنجایی که اسامی ژاپنی بسیار شبیه به هم هستند و بخاطر سپردن آن  معمولا مشکل است، سعی کرده ام که بسیار ساده آن را حکایت کنم. 

بطور کلی تاریخ ژاپن را می توان به چهار فصل مهم تقسیم کرد:

• دوران پیش و آغاز تاریخ

• دوران باستان

• قرون وسطی

• دوران نوین

1.دوران پیش و آغاز تاریخ: (10 هزار سال قبل از میلاد تا پایان قرن هفتم میلادی) به نخستین انسانهایی که غارنشینی را رها کردند و در کنار یکدیگر به کشاورزی پرداختند در تاریخ ژاپن تمدن جومون را به وجود آوردند که تا سال 500 قبل از میلاد ادامه داشت. از سال 500 قبل از میلاد تا 300 میلادی وارد دوره یایویی می شویم که شاخص آن کشت متمرکز برنج در شالیزارها و دامپروری است. دوره بعدی (250 تا 538 میلادی) به دوره کوفون معروف است. نام این دوره از شکل قبرهایی که نمای آنها شبیه به شکل سوراخ کلید می باشد گرفته شده است. در این زمان که تقریبا همزمان با دوره حکومت ساسانیان در ایران بود، قومی مقتدر به نام یاماتو در ژاپن قدرت گرفت و حاکمان آن که در منطقه نارا و اوزاکا حکمرانی می کردند، از دربار چین درخواست عنوان سلطنتی کردند. فرهنگ این دوره بر مبنای آیین شینتو بود که پیش از آیین بودایی در ژاپن رواج داشت. 

2-دوران باستان

با گسترش قلمرو یاماتو دودمان امپراتوری شکل گرفت که دوره آسوکا و نارا را بوجود آورد و تا سال 793 میلادی دوام داشت، در این زمان خط چینی به همراه آیین کنفوسیوس و تائوئیسم و نهایتا آیین بودایی وارد ژاپن شد. در این دوران پایتخت شهر نارا بود.

تا اواخر قرن 12 قدرت در دست خاندان فوجی وارا  بود و عملا امپراتور در اداره کشور اختیار نداشت. در همین زمان بود که نظامیانی به نام سامورایی پدید آمدند و پایتخت به کیوتو منتقل شد.

3-قرون وسطی و پیشا نوین

دوران قرون وسطی ژاپن از قرن دوازده تا قرن هفده میلادی به طول انجامید و در طی آن قدرت واقعی در دست امیران طایفه‌های منطقه‌ای (دای‌میوها) و سرداران نظامی (شوگان‌ها) بود. امپراتور ظاهرا حاکم کشور بود و در عمل قدرتی نداشت.

در اواخر قرن دوازدهم یک سامورایی به نام میناموتونو یوریتومو توانست بر حریفان غلبه کند و اداره مملکت را به عهده بگیرد. امپراتور ژاپن به پاس این لیاقت و البته تحت فشار خاندان میناموتو او را ستود و در سال ۱۱۹۲ به او لقب شوگان اعطا کرد. میناموتو یوریتومو برای تحکیم قدرت، حکومت ولایت‌ها را به سامورایی‌های وفادار خود تفویض کرد و دست آنان را در قلع و قمع باز گذاشت. بدین ترتیب دیکتاتوری خشن و سختگیرانهٔ نظامی در ژاپن به وجود آمد. یوریتومو پس از آن در شهر کاماکورا استبداد نظامی کاماکورا پایه‌گذاری و این مقام را در خاندان میناموتو موروثی کرد. در دوره کاماکورا، ژاپن وارد «قرون وسطای» هفتصد ساله‌ای شد که در آن امپراتور، دربار و حکومت مرکزی سنتی تبدیل به نهادهایی تشریفاتی شدند و جنگ‌سالاران و زمین‌داران بزرگ، قدرت را در دست گرفتند. حادثه تکان‌دهنده در این دوره، حملهٔ مغول به ژاپن بود. مغول‌ها دو بار در سال‌های ۱۲۷۴ و ۱۲۸۱ میلادی با تکنولوژی برتر دریایی و تسلیحاتی به جزیره کیوشو در جنوب غربی ژاپن حمله کردند و هر بار توفان شدید و نیز نقص در طراحی کشتی های جنگی، لشکر مهاجم را از رسیدن به پیروزی بازداشت. توفان شدیدی که کشتی مهاجمان را در هم کوبید، باد خداوندی یا کامی‌کازه نامیده شد. پیامد سال‌ها تدارک نظامی به منظور جنگ با مغولان برای حکومت کاماکورا مصیبت‌آمیز بود. بسیاری از وفادارانی که برای پاسداری از حکومت جنگیده بودند، اینک در انتظار پاداش بودند و برآورده کردن این خواسته از توان حاکمان خارج بود. در سال ۱۳۳۳ (میلادی) هواداران امپراتور گودای‌گو در یک جنگ داخلی حکومت کاماکورا را ساقط کردند.

اما کمی بعد یکی از صاحب‌منصبان سامورایی به نام آشی‌کاگا تاکااوجی، امپراتور جدیدی را در کیوتو بر تخت نشاند و امپراتور گودای‌گو به منطقه یوشینو در نارا گریخت. به همین سبب دو دربار یکی در کیوتو در شمال و دیگری در نارا در جنوب کشور پدید آمد ولی نهایتا بعد از 60 سال نزاع، حکومت شمالی به پیروزی رسید. شوگان سالاری خاندان آشی کاگا بیش از 240 سال بر ژاپن حکومت کرد که 100 سال آخر آن مصادف با جنگهای داخلی فئودالها (دایمیو) در ژاپن بود. شاید مهمترین تحول در این دوران در سال ۱۵۴۳ با ورود یک کشتی پرتغالی که به سمت آب‌های چین می‌رفت و راه خود را گم کرده بود رقم خورد. پرتغالی ها  با معرفی سلاح‌های گرم، تحول شگرفی در جنگ داخلی ژاپن ایجاد کردند. در سال 1568  اودا نوبوناگا وارد کیوتو شد و به این ترتیب  شوگان سالاری آشی کاگا به پایان رسید. اودا نوبوناگا در سال 1582 اقدام به خودکشی اجباری کرد و پس از او تویوتومی هیده‌یوشی توانست در جنگ با مدعیان جانشینی نوبوناگا پیروز شود و مقام خود را تثبیت کند. هیده‌یوشی با اقتدار، تمامی جنگ‌های داخلی بین دایمیوها و همچنین شورش‌ها را متوقف کرد و سرانجام توانست در سال ۱۵۹۰ میلادی کشور را متحد کند.هنگامی که هیده‌یوشی از کار یکپارچه کردن ژاپن فارغ شد، در پی کشورگشایی برآمد و دو بار به کشور کره حمله کرد که شکست خورد. هیده‌یوشی در بستر مرگ شورای پنج نفره از قدرتمندترین فرماندهان خود تشکیل داد. این شورا می‌بایست تا رسیدن پسر خردسالش -تویوتومی هیده‌یوری– به سن قانونی، اداره کشور را به عهده می‌گرفت. یکی از اعضای این شورای پنج نفره، توکوگاوا ایه‌یاسو بود که از دیگر اعضا دارای قدرت بیشتری بود. ایه‌یاسو برای در دست گرفتن قدرت با دایمیوها به خصوص با آن‌ها که با هیده‌یوشی رابطه خوبی نداشتند، پیمان اتحاد بست. سرانجام توکوگاوا از طریق اتحاد با خاندان‌های شرق ژاپن، بر نیروهای خاندان‌های بخش غربی پیروز شد و به دوران هیده‌یوشی و جانشینی فرزند او پایان داد و دوره جدیدی به نام دوره توکوگاوا یا دوره ادو  آغاز شد. فرمانروایی توکوگاوا نیز مانند همهٔ شوگان‌های دیگر به زور شمشیر استوار بود. در دوران شوگان‌سالاری توکوگاوا، دیگر رقیبی برای جنگ سالاران باقی نمانده بود. در پایه‌گذاری شوگان‌سالاری توکوگاوا، توکوگاوا ایه‌یاسو بیشترین بهره را از تلاش‌های اودا نوبوناگا و تویوتومی هیده‌یوشی برد و حکومتی را سامان داد که پانزده نسل قدرت را در اختیار داشت. توکوگاوا ایه‌یاسو در سال ۱۵۹۰ میلادی، ادو (توکیوی امروزی) را پایگاه خود قرار داد و این شهر تبدیل به مرکز سیاسی دولت نظامی شوگان‌ها در سراسر ژاپن گردید. در واقع در دورهٔ ادو با این که امپراتور در شهر کیوتو زندگی می‌کرد و کیوتو پایتخت محسوب می‌شد، ولی در عمل شهر ادو به پایتخت ژاپن تبدیل شده‌بود. در این دوره کشور در میان دویست دای‌میو تقسیم شده بود. توکوگاوا دستور به اتحاد دایمیوها با دولت مرکزی داد و در مقابل به آن‌ها اجازه داد تا با میزان بالایی از خودمختاری قلمرو خود را اداره کنند. در سال ۱۵۸۷ ترویج و انتشار مسیحیت ممنوع شد و از میسیونرهای خارجی خواسته شد که ژاپن را ترک کنند. در سال ۱۶۴۰ بعضی از نمایندگان پرتغال را سر بریدند و ژاپن عملاً خود را از بقیهٔ جهان جدا کرد. دولت دستور داد که دروازه‌های ژاپن بسته شود، بدین معنی که هیچ فرد خارجی حق ورود به ژاپن را نداشت و اتباع ژاپنی نیز نمی‌بایست به خارج سفر می‌کردند. ژاپن از سال ۱۶۴۱ انزوای کامل خود را شروع کرد که به آن سیاست ساساکو گفته می شد و این انزوا حدود دو قرن و نیم ادامه یافت. 

این دوران با ورود ناوگان آمریکا به فرماندهی کاپیتان متیو پری به خلیج کیوتو به پایان رسید. کاپیتان پری با تهدید حمله نظامی وارد ژاپن شد و دولت ژاپن را مجبور کرد که طی قراردادهایی بنادر خود را بر روی کشتی های آمریکایی و اروپایی باز کنند. امپراتور در طی نبردی داخلی با طرفداران شوگان سالاری بساط آنها را برچید و قدرت را در دست گرفت.

۴-دوران نوین

در سال ۱۸۶۸ امپراتور میجی قدرت را در دست گرفت و اصلاحات عمده ای را در سطح کشور آغاز کرد. پایتخت به طور رسمی به توکیو منتقل شد، نیروی دریایی و زمینی تاسیس شد و بدین ترتیب نقش سامورایی ها در کشور بسیار کمرنگ و حتی اجازه حمل سلاح از آنها گرفته شد.

دههٔ ۱۸۹۰، زمان ظهور ژاپن به عنوان یک قدرت نظامی در منطقهٔ خاور دور بود. از چند سال قبل ژاپن به فکر ایجاد یک حلقهٔ دفاعی پیرامون خود افتاد و به همین منظور اقدام به تصرف جزایر استراتژیک اطراف خود کرد. همچنین با چین و روسیه وارد جنگ شد که در تمام آنها پیروزی مطلق با ژاپن بود.

ژاپن در جنگ جهانی اول (از ماه اوت ۱۹۱۴ تا نوامبر ۱۹۱۸) به نیروهای متفقین که شامل بریتانیا، فرانسه و روسیه می‌شد پیوست. ژاپن در ۲۳ اوت سال ۱۹۱۴ به‌طور رسمی به امپراتوری آلمان اعلام جنگ داد و به سرعت سرزمین‌های استیجاری آلمان در استان شان‌دونگ چین و جزایر مارشال را در اقیانوس آرام اشغال کرد. بعد از جنگ، به عنوان یکی از پنج قدرت بزرگ نظامی و صنعتی به کنفرانس صلح در ورسای رفت و صاحب کرسی دائم در شورای جامعه ملل شد. بر اساس معاهده صلحی که به امضا رسید، تمام حقوق آلمان در استان شان‌دونگ چین به ژاپن منتقل شد.

در سال ۱۹۴۰ اتحادی سه‌جانبه بین رم، توکیو و برلین شکل گرفت. هنگامی که ژاپن حاضر به عقب‌نشینی از چین نشد و در عین حال جنوب هندوچین را تصرف کرد، دولت آمریکا ژاپن را تحریم نفتی کرد. آمریکا در این مدت با وجود بیطرفی، کمک مالی و تسلیحاتی به چین می‌کرد. ژاپن به منظور خنثی کردن تهدید ناوگان آمریکا در اقیانوس آرام، خریدِ وقت و حفظ پیشروی خود در فیلیپین، مالایا، برمه و هند شرقی هلند و نیز برای دستیابی به منابع طبیعی نظیر نفت و سنگ معدن و برنج، در ۷ دسامبر ۱۹۴۱، حمله‌ای ناگهانی به بندر پرل هاربر هاوایی صورت داد. دولت آمریکا بعد از حمله به پرل هاربر به ژاپن اعلان جنگ داد. در آخرین سال جنگ، در روز دهم مارس توکیو هدف بمباران با بمب‌های آتش‌زا توسط ۳۰۰ هواپیمای بوئینگ بی-۲۹ قرار گرفت. تعداد کشته‌شدگان این روز در حدود ۱۰۰٬۰۰۰ نفر تخمین زده می‌شود. در جریان آتش‌سوزی‌های ایجاد شده توسط بمب آتش‌زا در دهم مارس و همچنین دو بمباران شدید دیگر در ماه آوریل و می، توکیو تقریباً به‌طور کامل در آتش سوخت. در اوت ۱۹۴۵ شهرهای هیروشیما و ناگاساکی هدف حمله اتمی آمریکا قرار گرفت. در ۱۴ اوت ۱۹۴۵، دولت ژاپن خبر تسلیم مقدماتی این کشور را به متفقین اعلام کرد و فردای آن‌روز، امپراتور هیروهیتو در یک نطق رادیویی، تسلیم بی‌قید و شرط ژاپن را به اطلاع مردم رساند. پس از جنگ کره (زمان جنگ ۱۹۵۳–۱۹۵۰)، که طی آن ژاپن یکی از تدارک‌دهندگان اصلی نیروهای سازمان ملل بود، اقتصاد ژاپن رشدی برق‌آسا و طولانی را در بخش تولید آغاز کرد. این کشور در بسیاری از زمینه‌های اقتصادی همچون صنایع فولاد، خودرو و کالاهای الکترونیک به یک قدرت بزرگ جهانی مبدل شد. در سال ۱۹۸۹ ژاپن شاهد یکی از سریع‌ترین روندهای رشد اقتصادی در تاریخ خود بود.

از مهم‌ترین وقایع دوره معاصر وقوع زمین‌لرزه و سونامی ۲۰۱۱ توهوکو است. زمین‌لرزه توهوکو قوی‌ترین زمین‌لرزه در ژاپن و پنجمین در جهان از زمان آغاز ثبت شدت زلزله‌ها از ۱۹۰۰ میلادی عنوان شده‌است. زلزله ۹ ریشتری برق نیروگاه هسته‌ای شماره ۱ فوکوشیما را قطع کرد و موج‌های سونامی، سیستم خنک‌کننده راکتورها را از کار انداخت و موجب وقوع چند انفجار هیدروژنی در راکتورها و نشت مواد رادیواکتیو در هوا و محیط اطراف این نیروگاه شد. این حادثه بعد از حادثه چرنوبیل بزرگ‌ترین فاجعه اتمی جهان نام‌گذاری شده‌است.

جغرافیای ژاپن:

کشور ژاپن در شرق آسیا قرار دارد و از طریق دریایی با همین نام از ساحل شرقی قاره آسیا جدا شده‌ است. روسیه، چین و کره نزدیکترین کشورها به ژاپن هستند. مجمع الجزایر ژاپن با وسعت ۳۷۸ هزار کیلومتر مربع (به اندازه وسعت استان کرمان و سیستان و بلوچستان) و بیش از ۶۸۰۰ جزیره (تنها ۳۴۰ جزیره بیش از یک کیلومتر مربع وسعت دارند) شصت و یکمین کشور جهان است. ۹۸٪ مساحت ژاپن از چهار جزیره به نام‌های هوکایدو، هونشو، شیکوکو و کیوشو تشکیل شده‌است. ژاپن زلزله خیزترین و از طرفی آماده ترین کشور جهان برای مقابله با زلزله های بزرگ و سونامی است. بیش از ۱۰٪ از آتشفشانهای جهان در این کشور قرار دارند. کوه فوجی با ارتفاع ۳۷۷۶ متر بلندترین قله در ژاپن است. ژاپن مجموعه جزایری است که با طول بیش از ۳۰۰۰ کیلومتر از شمال به جنوب کشیده شده‌است؛ به همین خاطر آب و هوای مناطق گوناگون آن به شدت با یکدیگر تفاوت دارند. حدود ۷۰٪ از وسعت این کشور کوهستانی است. ژاپن کشوری چهار فصل است. در فرهنگ ژاپنی، احترام به طبیعت از جایگاه ویژه ای برخوردار است و به همین دلیل هنر ژاپنی پر از عناصری است که از طبیعت وام گرفته شده اند.

جمعیت ژاپن در سال ۲۰۲۲ حدود ۱۲۶ میلیون نفر برآورد شد و از این نظر یازدهمین کشور پرجمعیت جهان است هر چند اکنون رشد جمعیت آن منفی است. امید به زندگی در مردان ۷۳ سال و در زنان ۸۶ سال است و شاید به همین دلیل جمعیت زنان از مردان بیشتر است. 

تحصیلات تا دوره متوسطه اولیه(دوره راهنمایی) اجباری و پس از آن اختیاری است. سال تحصیلی از اول آوریل شروع می شود. دانش آموزان برای ورود به دانشگاه می بایست در کنکور سراسری شرکت کنند و از این نظر در سالهای پایانی دبیرستان فشار مضاعفی را تحمل می کنند.

 

گزارش سفر به ژاپن

ما ساعت ۱۰:۵۰ صبح روز ۳۰ مارس ۲۰۲۳ ( دهم فروردین ۱۴۰۲) از فرودگاه دبی سفر را آغاز کردیم. مقصد نهایی ما فرودگاه ناریتا در کشور ژاپن بود ولی از آنجایی که تمام پروازهای مستقیم به کشور ژاپن در این زمان کاملا پر بود، مجبور شدیم از طریق کشور اندونزی یک پرواز کانکشن بگیریم. طول این پرواز حدود ۸ ساعت بود و در ساعت ۱۰ شب به وقت جاکارتا وارد فرودگاه شدیم.

 در هنگام خروج از هواپیما فردی را دیدیم که با یک پلاکارد از مسافرانی که قصد داشتند به فرودگاه ناریتا توکیو سفر کنند، دعوت کرده بود که خودشان را معرفی کنند. او در لیستی که در دست داشت اسم ما را پیدا کرد و از ما خواست که همراه او برویم. درست قبل از ورود به سالن کنترل گذرنامه به ما گفت تا منتظر باشیم. در همین موقع چند مسافر دیگر را هم دیدیم که منتظر بودند. او پاسپورت آنها را چک کرد و گفت که باید به قسمت ویزا مراجعه کنند و پس از اخذ ویزا از گیت گذرنامه عبور کنند و سه ساعت قبل از پرواز مراجعه کنند. ولی به ما گفت که چون برای ملیت ایرانی ویزای فرودگاهی صادر نمی شود، لذا ما باید در این مکان که حکم برزخ را دارد، بمانیم. حدود ۳ ساعت به پرواز نهایی اجازه خواهیم داشت تا وارد سالن ترانزیت شویم. از هنگام ورود ما به فرودگاه تا زمان پرواز بیش از ۸ ساعت بود. ما در تمام این مدت روی چند ردیف صندلی نشستیم و همواره یک نفر از کارمندان فرودگاه که هر چند ساعت یکبار تعویض می شد کنار ما بود و با هر بار تعویض شیفت، پاسپورت و مدارک ما چک می شد و جالب این بود که از ما می خواستند که یک عکس دسته جمعی بگیریم تا تحویل شیفت بعدی بدهند.

 

بالاخره حدود ساعت ۳ صبح یک نفر دیگر آمد و ما را به طبقه دوم برد، مجددا وسایل همراه را زیر دستگاه اشعه ایکس گذاشتیم، بازرسی بدنی انجام شد و وارد سالن ترانزیت شدیم. خوشبختانه فرصت کافی برای خوردن یک وعده غذایی داشتیم و همچنین کمی در مغازه های آنجا پرسه زدیم.

 از جاکارتا با پرواز خطوط هوایی ژاپن به سمت توکیو حرکت کردیم. به محض ورود به هواپیما با رفتار متفاوت مهمانداران ژاپنی مواجه شدیم و این نوید را به ما داد که با سفری کاملا متفاوت روبرو هستیم.

پس از ۹ ساعت پرواز در ساعت ۴:۲۰ عصر روز 31 آوریل در فرودگاه ناریتا به زمین نشستیم.

قبل از اینکه وارد شرح سفر شویم بهتر است که کمی به عقب برگردیم یعنی زمانی که از فرودگاه دبی بارهای خود را تحویل خطوط هوایی امارات دادیم. متصدی چک کردن مدارک قبل از صدور کارت پرواز به ما گفت که طبق قوانین کشور اندونزی، مسافرانی که بیش از 8 ساعت توقف در فرودگاههای کشور اندونزی را دارند باید ویزا کشور اندونزی را داشته باشند. پرواز کانکشن ما از جاکارتا طبق بلیط صادر شده هشت ساعت و پانزده دقیقه بود. لذا مسئول باجه مدارک ما را به سوپروایزر خطوط هوایی امارات نشان داد و او اجازه صدور کارت پرواز را داد. ظاهرا با این توجیه که بیش از یک ربع ساعت طول خواهد کشید تا ما از هواپیما پیاده و وارد فرودگاه شویم! او همچنین از من خواست که در وبسایت فرودگاهی ژاپن ثبت نام کنم و اطلاعات گذرنامه ای ، واکسیناسیون COVID و اظهارنامه گمرکی خود و همراهانم را وارد کنم تا در فرودگاه ناریتا دچار مشکل نشویم. من هم در زمانی که منتظر پرواز بودیم فرمهای مخصوص را به صورت آنلاین پر کردم.  

روز نخست، جمعه 31 آوریل 2023:

پس از ورود به فرودگاه ناریتا (Narita Airport) اولین چیزی که نظر مرا جلب کرد کادر فرودگاهی بود. همه بدون استثناء همانند دوران کرونا ماسک زده بودند. البته از یک ماه قبل استفاده از ماسک در محیطهای باز و بسته در ژاپن اختیاری شده بود. اولین برخورد ما با افرادی بود که QR code واکسیناسیون کرونا در همان اپلیکیشنی که به توصیه مامور فرودگاه دبی پر کرده بودم را چک می کردند و اگر این اطلاعات وارد نشده بود باید در گوشه ای می نشستند و این کار را می کردند و یا در فرمهای مخصوص به صورت فیزیکی وارد میکردند تا بعدا تحویل مسئول مربوطه بدهند. با عبور از این قسمت وارد صف بسیار طویل شدیم که تا رسیدن به باجه پلیس گذرنامه امتداد داشت. تقریبا دو ساعت را در این صف گذراندیم تا به پلیس گذرنامه رسیدیم. او به سرعت پاسپورت و ویزای ما را چک کرد و یک لیبل سفید رنگ که مدت زمان حضور ما در ژاپن و شماره ویزا را مشخص می کرد در پاسپورت ما چسباند. سپس به سالن تحویل بار وارد شدیم و چمدانهای خود را که معلوم بود مدتها در فرودگاه سرگردان بوده، در گوشه ای یافتیم. مامور گمرک با چک کردن کد مربوطه بر روی اپلیکیشن به ما خوشامد گفت و به این ترتیب از فرودگاه خارج و وارد سالن پروازهای خروجی شدیم.

 ابتدا از دستگاه ATM مقداری پول گرفتیم و بعد سیمکارت دیتا با اعتبار 16 روز و اینترنت نامحدود با قیمت 6000 ین خریدیم.  ارزش برابری دلار و ین در زمان سفر ما معادل 134 ین در ازای یک دلار آمریکا بود.

در ژاپن نسبت به بسیاری از کشورهای جهان، استفاده از پول نقد بسیار شایعتر است و مردم ترجیح می دهند بجای استفاده از کارت بانکی از پول استفاده کنند. در بیشتر سوپرمارکتها دستگاهی نصب شده که مشتری صورت حساب خود را آنجا پرداخت می کند. این دستگاه همه پولهای رایج این کشور را قبول می کند و به این ترتیب می توان تمام خرده سکه های خود را خرج کنید!

برای تحویل اتومبیل به کانتر شرکت اجاره اتومبیل رفتیم ولی با اطلاعیه ای مواجه شدیم که روی آن نوشته شده بود که از خط تلفنی که روی میز قرار دارد با شماره نوشته شده تماس بگیریم. ما هم چنین کردیم و به ما گفتند که از سالن فرودگاه خارج شویم و در ایستگاه اتوبوس شماره 29 منتظر بمانیم تا از طرف شرکت برای ما اتومبیل بفرستند. ایستگاه اتوبوس مورد نظر درست در جلو درب ورودی قرار داشت و کمتر از پنج دقیقه بعد، اتومبیل رسید و ما را به محل پارکینگ و دفتر شرکت برد. بلافاصله کارهای تحویل اتومبیل انجام شد. طبق رزرواسیونی که از طریق وبسایت انجام داده بودم، این شرکت موظف بود یک اتومبیل در سایز متوسط از فرودگاه ناریتا به ما تحویل دهد و من 10 روز بعد اتومبیل را در شهر هیروشیما تحویل دهم. هنگامی که چمدانها را در صندوق عقب گذاشتیم متوجه شدیم که درب صندوق عقب بسته نمی شود. مسئول مربوطه کمی تلاش کرد و با نهایت احترام ماشینمان را عوض کرد. هر چند این اتومبیل نیز فضای زیادی نداشت ولی صندوق آن کمی از قبلی بزرگتر بود. رانندگی در ژاپن همانند کشورهای بریتانیایی است و از این نظر برای ما که عادت به آن نداریم کمی مشکل است. تمام اتومبیلهایی که من دیدم به GPS مجهز هستند ولی کار با آنها بسیار مشکل است. بنابراین بهترین راه حل استفاده از تلفن همراه است. 

هوا تاریک و کمی بارانی بود که به سمت شهر یوکوهاما حرکت کردیم. یوکوهاما دومین شهر بزرگ ژاپن است و بیشتر تجارت دریایی این کشور از بندر یوکوهاما انجام می شود. یوکوهاما همان بندری است که متیو پری آمریکایی در سال ۱۸۵۳ وارد آن شد و ژاپن را وادار کرد تا درهای این کشور را به روی تاجران اروپایی و آمریکایی باز کنند.

محله Minato Mirai 21 یکی از مناطق بسیار لوکس و گرانقیمت یوکوهاما و در کنار دریا است و عمده شهرت خود را به سبب رستورانها،کافه ها و نایت کلاب ها دارد. بیشتر مشتریان برای تفریح از توکیو به این منطقه می آیند. چرخ و فلک Cosmo Clock 21 که ۱۰۰ متر ارتفاع دارد، یکی از مرتفع ترین چرخ و فلکهای جهان است.

 برج لندمارک یوکوهاما دومین برج مرتفع در ژاپن است که حدود ۳۰۰ متر ارتفاع دارد و در ۷۰ طبقه ساخته شده است. آسانسور این برج با سرعت 12.5 متر بر ثانیه یکی از سریع ترین آسانسورهای جهان است. در شرایط جوی مناسب حتی می توان نمای زیبایی از کوه فوجی را از فراز آن دید. خیابان های این منطقه پر از درختانی است که در این فصل غرق در شکوفه هستند. 

پس از اینکه چند بار در اتوبانهای این شهر گم شدیم به سمت هتل در منطقه Tsuzuki رفتیم. تقریبا ساعت به نیمه شب نزدیک می شد که به هتل Toyoko Inn Yokohama Shiei-Chikatetsu Center Minami-eki رسیدیم. کارمند هتل از ما خواست تا پاسپورت و ویزای خود را در دستگاهی که جلو کانتر قرار داشت اسکن کنیم و Access Card هتل را از دستگاه بگیریم. ما فقط برای پارکینگ 1500 ین علاوه بر 400 درهم هزینه یک شب اقامت در اتاق سه تخته، پرداخت کردیم. 

هزینه پارکینگ در ژاپن نسبت به کشورهای دیگر گرانتر است. چندین مدل پارکینگ در ژاپن وجود دارد. معمول ترین آنها پارکینگهایی در فضاهای سرپوشیده یا سرباز است که قبل از ورود باید کارت پارکینگ دریافت کرد و قیمت نهایی بر اساس تعرفه آن محل در موقع خروج از پارکینگ محاسبه خواهد شد. نوع دیگر که بیشتر در نزدیکی مکانهای توریستی و در مراکز شهرهای شلوغ وجود دارد، شامل فضاهایی با گنجایش تعداد محدودی( اکثرا بین 5 تا 20) اتومبیل است که پس از اینکه اتومبیل در مکان پارک قرار گرفت توسط زایده ای فلزی که در همان محل کار گذاشته شده، قفل می شود. برای باز کردن قفل باید به دستگاهی که در ورودی پارکینگ قرار دارد مراجعه کرد و با وارد کردن شماره فضای پارکینگ که اتومبیل در آن پارک شده و پرداخت  هزینه آن -که بر اساس تعرفه محل و زمان توقف محاسبه می شود- به صورت اتوماتیک قفل باز می شود. پارکینگهای طبقاتی بیشتر در هتلها و مراکز شهرها وجود دارند. در مکانهایی که فضای کافی برای عقب و جلو کردن اتومبیل وجود ندارد، راه حل ساده ای در نظر گرفته شده است. اتومبیل بر روی صفحه مدوری می ایستد سپس این صفحه می چرخد تا در موقعیت مناسب بتوان اتومبیل را با سر به داخل محفظه ای منتقل کرد. سپس راننده از اتومبیل خارج می شود، درب این فضا بسته شده و توسط کد مخصوصی اتومبیل به فضای خالی پارکینگ طبقاتی منتقل می شود. اپراتور پارکینگ قبض رسید اتومبیل را به شما تحویل می دهد و در زمانی که شما قبض اتومبیل را تحویل می دهید، ابتدا هزینه پارکینگ پرداخت می شود و سپس اتومبیل شما با همان سیستم باز می گردد ولی اینبار بر خلاف جهتی که وارد پارکینگ شده بود. بنابراین به راحتی سوار آن می شوید. اتومبیل به صفحه گردان منتقل می شود و با نود درجه چرخش به سمت درب خروج قرار می گیرد. البته که در بعضی از شهرها به ندرت از پارکومترهای کنار خیابان استفاده می شود. شاید دلیل آن این باشد که برای تسهیل رفت و آمد، به طور کلی پارک کردن در حاشیه خیابان ممنوع است. به غیر از این موارد هرگز اتومبیل را نباید در فضاهای دیگری که حتی به نظر محیط پارکینگ می آیند پارک کرد. چون بسیاری از آنها پارکینگهای خصوصی هستند و چون ما نمی توانیم خط ژاپنی را بخوانیم لذا متوجه جریمه 30 هزار ین که در کمین است نخواهیم شد! برخی از فروشگاهها و رستورانها برای مشتریان پارکینگ دارند که فقط برای توقف در زمان خرید است.

تقریبا همه بزرگراهها دارای عوارض هستند و میزان آن بر اساس منطقه و همچنین طول بزرگراه متفاوت است ولی به طور کلی هزینه عوارض جاده ای سنگین است. برای پرداخت عوارض از دو روش استفاده می شود، یک روش سنتی که پول باید در محل گیت به مامور بسیار مودب ژاپنی پرداخت شود یا به دستگاه پرداخت شود و روش دیگر پرداخت الکترونیکی است که از طریق سیستم هوشمند Electronic toll collection یا ETC انجام می شود. معمولا میزان عوارضی که با ETC گرفته میشود کمتر است ولی اتومبیل باید مجهز به دستگاه مخصوصی باشد که کارت ETC را بخواند. پس از اینکه اتومبیل را به شرکت کرایه برمی گردانید، میزان عوارض محاسبه می شود. 

چون وسعت قابل توجهی از کشور ژاپن کوهستانی و تپه ماهوری است، برای احداث بزرگراه مجبور شده اند تعداد بسیار زیادی پل احداث کنند و عملا درصد قابل توجهی از طول مسیر را پلها و تونلها تشکیل می دهند. در داخل شهرها، بزرگراههای چندطبقه بسیار متداول هستند.

در خیابانها به غیر از دوربینهای مداربسته که برای کنترل ترافیک استفاده می شوند، به ندرت می توانید مکان هایی را مجهز به دوربین مداربسته پیدا کنید. وقتی دلیل آن را پرسیدم، پاسخ بسیار روشن بود: به وجود دوربینهای مداربسته نیازی احساس نمی شود!

شاید اولین مواجهه با تکنولوژی، در توالت اتفاق بیفتد! هنگامی که روی توالت می نشینید ابتدا جریان هوای گرم به راه می افتد. شما با تعدادی کلید که معمولا در کنار توالت قرار دارند قادر خواهید بود دما، شدت و میزان آب که برای شستشو لازم است را تنظیم کنید. تمام توالتهایی که در طول سفر به ژاپن از آنها استفاده کردم، کاملا سالم و تمیز بودند. 

روز دوم، شنبه اول آوریل 2023:

برخلاف بسیاری از هتلها که تا ساعت 10:30-10 صبحانه سرو می کنند، این هتل از ساعت 6:30 تا 9 صبح صبحانه می دهد. تعداد قابل ملاحظه ای از مهمانهای هتل، وقتی ما وارد رستوران شدیم، در حال صرف صبحانه بودند و به نظر می رسید اکثرا ژاپنی باشند. مثل بسیاری از هتلها، صبحانه به صورت سلف سرویس سرو می شد. کنار سینی غذا تعدادی دستکش یکبار مصرف گذاشته بودند تا مهمانها هنگام استفاده از ملاقه یا چنگالهای مشترک، از آنها استفاده کنند. برخلاف بسیاری از محیطهای مشابه که معمولا سر و صدای زیادی وجود دارد، سکوت کامل حکمفرما بود حتی بچه های خیلی کوچک هم بسیار آرام صحبت می کردند. توجه من به میز بغلی جلب شد که پس از اتمام صبحانه اش، تمام ظرفها را در سینی گذاشت، با اسپری تمیز کننده سطح میز را با دستمال کاملا تمیز کرد و سینی را به محلی برد که برای تفکیک زباله ها وجود داشت. به دقت زباله ها را در چهار سطل مختلف که برای تفکیک در نظر گرفته بودند جداسازی کرد و سینی خالی را با احترام مخصوص ژاپنی تحویل متصدی داد. 

اولین مقصد، بازدید از معبد Hokokuji بود. این معبد که در منطقه کاماکورا قرار دارد در سال ۱۳۳۴ ساخته شد و سپس تبدیل به معبد ذن شد. هوکوکوجی در سالهای اولیه دوره موروماچی، معبد خانوادگی خاندان حاکم آشیکاگا بود و بعداً به عنوان معبد خانوادگی قبیله اوسوگی نیز پذیرفته شد. هم اکنون بخاطر بیشه زار بامبو معروف است و بسیاری برای عکاسی به این مکان مراجعه می کنند چون نسبت به مکانهای مشابه در ژاپن، خلوت تر است. شما می توانید در این مکان از نوشیدن چای به سبک ژاپنی لذت ببرید. ورودیه آن برای بزرگسالان ۳۰۰ ین و بچه ها رایگان  است و با احتساب زمان عکاسی ۴۵ دقیقه برای بازدید از آن زمان لازم است. در کنار درب ورودی یک پارکینگ کوچک وجود دارد که برای بازدیدکنندگان رایگان است. 

مشهورترین بنای منطقه کاماکورا مجسمه آمیدا بودا در  معبد Kotoku است. این مجسمه برنزی ۱۲ متری، در سال ۱۲۵۲ ساخته شد. ابتدا در داخل سالن معبد بود ولی ساختمان معبد در قرون ۱۴ و ۱۵ چند بار توسط طوفان و سونامی ویران شد تا بالاخره تصمیم گرفتند تا مجسمه در فضای باز باشد برای جلوگیری از تخریب این مجسمه در اثر زلزله، مقاوم سازی در کف بنا با تکنولوژی Shock absorber انجام شده است. در اطراف مجسمه اطلاعات جالبی درباره آن نوشته شده است و یا اشیایی که زمانی در این محل استفاده شده به نمایش گذاشته شده است. مثلا نوشته شده که طول گوش او ۱/۹متر، چشم یک متر و محیط دور انگشت شست ۸۵ سانتیمتر است. برای بازدید باید یک ورودیه ۳۰۰ ین پرداخت کنید. همچنین با پرداخت ۵۰ ین شما می توانید از درب کوچکی وارد این مجسمه که ۸۵۰ تن وزن دارد، شوید. پیشنهاد می کنم که حداقل نیم ساعت اختصاص دهید. 

یکی از نکاتی که در بازدید از بیشتر معابد ژاپنی مشاهده کردم، وجود تعدادی خطاط بود که برای مراجعه کنندگان متنی را با خط ژاپنی می نوشتند و اغلب سرشان هم خیلی شلوغ بود و معمولا در کنار بساط آنها صف تشکیل میشد. من متوجه نشدم که آیا دعا و یا متون مذهبی می نوشتند و یا درخواست مشتری را کتابت می کردند.

مثل بسیاری از مناطق مذهبی، خیابانهای اطراف معبد پر است از مغازه های اغذیه فروشی، بقالی، صنایع دستی و سوغاتی فروشی. ما برای اینکه در زمان صرفه جویی کنیم تصمیم گرفتیم که از یکی از مغازه هایی که در کنار خیابان بود و دونور کباب ترکی درست می کرد چند ساندویچ بخریم. مغازه بسیار کوچک بود و تعداد زیادی عکس از شخصیتهای مهمی که از این غذافروشی خرید کرده بودند و همچنین اسکناسهای کشورهای مختلف به دیوار نصب شده بود. در میان آنها یک اسکناس پنج هزار تومانی هم موجود بود. ظاهر صاحب غذاخوری به ژاپنی ها شباهتی نداشت و من گمان کردم که ترک باشد ولی او که زبان انگلیسی را خوب صحبت می کرد گفت که مراکشی است و ۴۲ سال قبل به کشور ژاپن آمده است. چون فهمید که ما ایرانی هستیم گفت که یک چیز جالب برای ما دارد. رفت و با یک جلد کتاب حافظ برگشت. گفت هر چند که متوجه معنی اشعار نمی شود ولی اشعار حافظ را بسیار دوست دارد. گفت که نسبت به ایرانی ها ارادت ویژه ای دارد و در گذشته دور که در فرانسه دانشجوی مهندسی بوده یک دوست ایرانی بسیار صمیمی داشته. او درباره تاریخ و اخبار و وقایع ایران اطلاعات بسیار خوبی داشت و سعی می کرد تحلیل خود را از اتفاقات اخیر ایران بیان کند.

مقصد بعدی ما Coeda House در منطقه Atami بود. تا رسیدن به شهر ساحلی و توریستی Atami مسیر نسبتا طولانی را از خط ساحلی عبور کردیم. در بسیاری از مناطق مردم مشغول تفریحات آبی از جمله قایق سواری و موج سواری بودند. این مسیر تقریبا 70 کیلومتری بیش از یکساعت از وقت ما را گرفت. قلعه Atami از جاذبه های توریستی این شهر است که در صورت داشتن زمان کافی ، توصیه می کنم که از آن بازدید کنید. COEDA HOUSE در حال حاضر رستوران است و عمده دلیل شهرت آن بخاطر معمار( Kengo Kuma)  این بنا است. ساختمانهایی که در کشورهای مختلف مثل آمریکا، چین، انگلستان، ایتالیا و فرانسه طراحی و اجرا کرده بسیار معروف و شاخص هستند. متاسفانه چون مسیر اتومبیل رو به این کافه که در مجموعه ای کوهستانی قرار دارد را مسدود کرده بودند، موفق نشدیم تا از آن بازدید کنیم و راه خود را به سمت Nirayama reverberatory furnace ادامه دادیم. این جاده از یک مسیر کوهستانی و از میان مناطق جنگلی عبور می کند بر حسب اتفاق علی رغم استفاده از GPS قسمتی از مسیر را اشتباه رفتیم و حدود نیم ساعت در داخل یک پارک جنگلی سرگردان بودیم تا بالاخره راه اصلی را پیدا کردیم همین سرگردانی سبب شد تا مناظر بسیار زیبایی از داخل این پارک ملی را ببینیم. 

Nirayama reverberatory furnace یک کارخانه ذوب و ریخته گری فلز بود که در اواسط قرن 19 و به منظور ساخت توپ های جنگی ایجاد شد و یکی از مراکزی بود که در عهد میجی و در مسیر توسعه صنعتی ژاپن احداث شد. این کارخانه در لیست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است. در مجاورت این سایت، موزه کوچک، ولی با اطلاعات بسیار مفیدی احداث شده که نحوه ساخت محصولات این کارخانه را به نمایش گذاشته است. محوطه اطراف این بنا که در کنار مزارع چای قرار دارد با درختان پر از شکوفه گیلاس منظره بسیار به یاد ماندنی را در ذهن ما به یادگار گذاشت. در کنار مزارع چای، بیشه زاری از بامبو هم وجود دارد که بازدید از آن خالی از لطف نیست . ورودیه این مجموعه 500 ین است و برای بازدید از آن یک ساعت زمان لازم است. 

به سمت دریاچه Kawaguchi حرکت کردیم. پس از یک ربع، سر و کله کوه زیبا و نماد کشور ژاپن پیدا شد. واقعا کوه فوجی یکی از زیباترین کوههای جهان است. این کوه 3776 متری منفرد که کاملا نمایی مخروطی دارد برای مردم ژاپن مقدس و نماد استقامت است. تا زمان تاریک شدن کامل هوا مرتبا به عظمت و زیبایی این کوه نگاه کردیم. هتل ما در قسمت شمالی دریاچه بود. دریاچه Kawaguchi یکی از مناطق ییلاقی و تفریحی ژاپن، خصوصا برای ساکنین توکیو است. مراکز تفریحی در اطراف این دریاچه زیاد است و حتی یک شهربازی بسیار مدرن هم دارد. برای کاهش ترافیک و سهولت تردد، روی دریاچه یک پل هم احداث شده است. ما برای دو شب هتل Fujibou را رزرو کردیم و بابت یک اتاق با صبحانه 700 درهم پرداختیم. اقامت در این هتل برای ما تجربه جدیدی بود. در بدو ورود و جلو درب ورودی می بایست کفشها را درآورد و در جا کفشی گذاشت. برای تردد در داخل هتل نیاز است که از دمپایی یا روفرشی استفاده کرد. در اتاقها تخت وجود ندارد و در عوض تشکهای قطور با لحاف گذاشته اند.

روز سوم، دوم آوریل:

هوا ابری و کمی خنک بود که از هتل خارج شدیم. متاسفانه کوه فوجی به هیچ وجه قابل رویت نبود. به سمت دامنه کوه و منطقه حفاظت شده Fuji-Hakone-Izu National Park حرکت کردیم. این پارک ملی که در لیست میراث جهانی یونسکو ثبت شده، علاوه بر کوه فوجی، در برگیرنده تعدادی از دریاچه ها، مناطق روستایی و چشمه های آب گرم است. فصل صعود به کوه فوجی معمولا از خردادماه تا مهرماه است و کوهنوردان زیادی هر سال به این کوه صعود می کنند. چند مسیر صعود مختلف وجود دارد که مهمترین آنها از ایستگاه پنجم Fuji-Subaru است. این مسیر که از دامنه کوه شروع می شود با عبور از منطقه ای جنگلی کم کم ارتفاع می گیرد تا نهایتا به ایستگاه پنجم در ارتفاع 2300 متری میرسید. در زمانی که ما به این منطقه وارد شدیم در ابتدای جاده از ما یک عوارض 1000 ین گرفتند و یادآور شدند که مسیر بالاتر از ایستگاه چهارم مسدود است. لذا ما فقط تا ایستگاه چهارم که ارتفاع آن 2020 متر بود رفتیم. در این ایستگاه یک سوپرمارکت کوچک وجود دارد که علاوه بر مواد غذایی،  سوغاتی هایی که نماد کوه فوجی دارند را هم می فروشد. در آنجا من بطری نوشابه کوکاکولا دیدم که برچسب کوه فوجی داشت و از همه عجیب تر قوطی هایی وجود داشت که فقط محتوی هوای کوه فوجی بود.

 

از ایستگاه چهارم گاهی که ابرها حرکت می کردند می توانستیم قله را ببینیم. شاید برای من میزان فرسایش زمین و خاک در این محل از همه چیز جالب تر بود. مشخص بود که در سالهای گذشته بر اثر رانش زمین یا جاری شدن سیل تعداد زیادی از درختان جنگلی شکسته اند و به پایین دست حرکت کرده اند. تابلوهایی دیدم که نشان می داد برای جلوگیری از این پدیده عده ای مشغول کار هستند تا جلو تخریب بیشتر گرفته شود.حدود نیم ساعت را در ایستگاه چهارم ماندیم و سپس برگشتیم. 

در مسیر برگشت به Funatsu Tainai Lava Tree Mold رفتیم. حدود 1000 سال پیش که گدازه های آتشفشانی از کوه فوجی سرازیر شدند در مسیرشان همه چیز را می سوزاندند و هنگام سرد شدن اشکال متنوعی ایجاد کردند. در دامنه کوه غارهای متعددی که محل عبور گدازه ها بوده به صورت دالانهای استوانه ای در داخل سنگهای گدازه ای ایجاد شده است. در این محل این امکان وجود دارد که به داخل این غارها وارد شوید و از دیدن دالان های عبور مواد مذاب لذت ببرید. 

در این مرکز همچنین موزه کوچکی از تاریخ طبیعی و تنوع زیستی این پارک ملی به نمایش گذاشته شده است. حیوانات تاکسیدرمی شده به همراه تصاویر متعدد از گیاهان و جانوران نشان می دهد که پارک ملی فوجی بسیار غنی است. همچنین تعداد قابل توجهی از سنگهایی با اشکال عجیب و غریب که در نتیجه سرد شدن مواد مذاب ایجاد شده اند را در داخل و خارج موزه می توانید ببینید، لمس کنید و از این تجربه جدید لذت ببرید. هزینه بازدید از این غارها 100 ین است. به علت تنگ بودن فضای داخلی تنها تعداد محدودی می توانند با هم وارد شوند و قبل از آن باید حتما کلاه ایمنی به سر بگذارند. 

قبل از خروج از پارک ملی به  مرکز میراث جهانی Fujisan رفتیم. در این مرکز بازدیدکنندگان می توانند اطلاعات مفیدی درباره کوه فوجی و دریاچه های پنج گانه فوجی بدست بیاورند. این مرکز از دو تالار شمالی و جنوبی تشکیل شده است. تالار جنوبی با فیلم و یک مدل کوه فوجی به عرض 15 متر که از کاغذ واشی ساخته شده است، بازدیدکنندگان را به صورت بصری با کوه فوجی آشنا می کند. کاغذ واشی نوعی کاغذ ژاپنی است که از خیزران و الیاف برنج و گندم درست شده است.  همچنین نمایشگاه های مختلفی در رابطه با نقش کوه در فرهنگ انسانی و زلزله شناسی آن وجود دارد. تالار شمالی دارای یک میز اطلاعات با جزئیات در مورد کوه نوردی و شرایط آب و هوایی و همچنین در مورد جاذبه های گردشگری اطراف کوه و به طور کلی استان یاماناشی است. بازدید از آن رایگان و یکساعت زمان نیاز دارد.

 در حدفاصل این مرکز و ورودیه پارک، در ساخت آسفالت جاده ابتکار جالبی صورت گرفته است. ظاهرا روی آسفالت، برآمدگی و فرورفتگی هایی ایجاد کرده اند که با  عبور از روی آنها نوایی شبیه موسیقی به گوش می رسد. 

مقصد بعدی ما Oshino Shinobi no Sato نام داشت. این مکان تفریحی با موضوع نینجا طراحی شده و به دهکده نینجا شهرت دارد. ورودیه آن برای بزرگسالان ۱۸۰۰ ین و برای بچه ها ۱۳۰۰ ین می باشد و شامل استفاده از پارک تفریحی داخل مجموعه، بازدید از خانه به سبک قدیم ژاپنی و حضور در نمایش مهارتهای نینجاها است. اگر تصمیم داشته باشید که پرتاب کردن شوریکن ( Shuriken) که یکی از سلاح های نینجا و معمولا به شکل ستاره است را تجربه کنید می بایست ۵۰۰ ین دیگر بپردازید که البته من این کار را توصیه میکنم چون علی رغم اینکه به نظر می آید بسیار راحت باشد ولی نیاز به تجربه و تکنیک دارد. نمایش هایی از تکنیکها و مهارتها مثل مبارزه با شمشیر، طناب و همچنین شوریکن در ساعتهای معینی اجرا می شود. افرادی که در این نمایشها حضور دارند از آمادگی بدنی فوق العاده ای برخوردارند و حتی تعدادی از آنها در فیلمهای سینمایی نقش نینجا را بازی کرده اند. بازدید از این محل حداقل به دو ساعت زمان نیاز دارد. معمولا کودکان با حضور در پارک نینجا و چالش هایی که برای آنها در نظر گرفته شده است بسیار لذت می برند. 

روستا Oshino Hakkai یکی از روستاهای اطراف کوه فوجی است که در لیست میراث جهانی ثبت شده است. این روستای توریستی که پذیرای تعداد زیادی توریست در زمان حضور ما بود، دارای هشت برکه کوچک حاصل از چشمه های طبیعی است که رودخانه کم آبی را پدید می آورند. بافت اصلی روستا در اطراف این چشمه ها متمرکز شده است. مغازه های فروش مواد غذایی و  سوغاتی بیشترین تعداد کسب و کار را در این روستا ایجاد کرده اند. در جلو یک مغازه صف نسبتا طولانی بود و در آنجا نوعی خوراکی که با آرد برنج درست می شود را می فروختند این خوراکی که به نام دانگو معروف است به شکل و اندازه یک توپ پینگ پونگ است که با درخواست مشتری روی آن شکلات، شربت افرا یا افزودنی های دیگر می ریزند. قوام آن بیشتر شبیه به باقلوا است ولی درکل خیلی خوشمزه نیست. بر اساس مدارک تاریخی، افرادی که قصد داشتند برای زیارت به کوه فوجی بروند معمولا یک شب را در این روستا اقامت می کردند. 

عصر به سمت پاگودا معروف Chureito در پارک Arakurayama Sengen رفتیم. خیابان منتهی به این پارک را بسته بودند و می بایست در خیابانهای اطراف اتومبیل را پارک می کردیم. به علت کمبود محل پارک، عده ای از افرادی که خانه شان در این محل بود و حتی فضای کوچکی در حد پارکینگ برای دو یا سه اتومبیل داشتند، در ازای دریافت 1000 ین اجازه می دادند تا اتومبیل را در آنجا پارک کنیم که ما هم همین کار را کردیم. با 10 دقیقه پیاده روی به ابتدای این پارک که در دامنه کوه قرار داشت رسیدیم. برای رسیدن به پاگودا می بایست از حدود 400 پله بالا رفت و یا از مسیر پیاده روی در شیب کوه صعود کرد که هر دو مسیر مخصوصا در این زمان که مملو از شکوفه می باشد بسیار زیباست. پانورامای بسیار زیبای کوه فوجی با شکوفه های گیلاس در کنار پاگودای پنج طبقه قرمز رنگ Chureito از مناظر بسیار مشهوری است که در بیشتر سایتهای معرفی کشور ژاپن استفاده می شود. ما چند عروس و داماد و همچنین جوانانی را دیدیم که با لباس سنتی ژاپنی برای گرفتن عکس به این مکان آمده بودند. متاسفانه در زمان بازدید ما کوه فوجی در زیر ابر پنهان بود ولی زیبایی شکوفه های گیلاس سبب شد تا بیش از دو ساعت را در این محل بگذرانیم. 

روز چهارم، سوم آوریل:

قبل از ساعت 8 صبح، از هتل خارج شدیم. با توجه به اینکه هوا برخلاف روز قبل، کاملا صاف بود به سمت پارک Oishi در ساحل شمالی دریاچه Kawaguchi رفتیم. این محل یکی از بهترین مکانهایی است که می توان کوه فوجی را با منظره دریاچه تماشا کرد. مسیر پیاده روی کنار دریاچه به طول 350 متر به جاده گلها مشهور است و در اوقات مختلف از سال گلهای مختلفی دارد. خوشبختانه پارکینگ مناسبی در کنار دریاچه وجود دارد. در زمانی که ما وارد این محل شدیم هیچ کس نبود ولی کم کم سر و کله توریستها با اتوبوسهای گردشگری پیدا شد. برای من بسیار جالب بود که هنوز تعداد قابل توجهی از بازدیدکنندگان مناطق توریستی در ژاپن را می دیدم که با چندین دوربین مشغول عکاسی هستند. ماکتی از کوه فوجی با سنگهای آذرین کوه فوجی در کنار پارکینگ قرار دارد که اطلاعات جالبی درباره کوه و همچنین مناطق اطراف آن در کنار آن نوشته شده است. 

 

با عبور از ساحل شمالی دریاچه kawaguchi به دریاچه Saiko رسیدیم. روستای گردشگری Saiko Iyashi-no-Sato Nenba در نزدیک دریاچه احداث شده است. ورودیه این مجموعه 500 ین است. این روستا بر روی بقایایی از روستای قدیمی که در سال 1966 بر اثر رانش زمین از بین رفت، احداث شده است. خانه ها به سبک قدیمی ساخته شده و هر کدام به موضوع خاصی اشاره دارد. تعدادی از آنها نیز به فروشگاههای صنایع دستی اختصاص داده شده است. برای افرادی که دوست دارند خانه های سنتی ژاپنی را ببینند و از باز و بسته کردن درها و پنجره های کشویی لذت ببرند، قطعا بازدید از این محل جالب خواهد بود. 

ما تقریبا یک ساعت و نیم را در این محل گذراندیم و سپس به سمت دریاچه Shoji و دریاچه Motosu ادامه مسیر دادیم. در تمام این مسیر نما و منظره زیبایی از کوه فوجی در پیش رو ما بود. سنگهای سیاه حاصل از فعالیت آتشفشانی کوه فوجی، هنوز هم در میان زمینهای کشاورزی به چشم می خورد. 

آبشارهای Shiraito یکی از معروفترین و زیباترین آبشارهای ژاپن است. دسترسی به این آبشارها که حدود 150 متر عرض و بیش از 20 متر ارتفاع دارند با حدود 15 دقیقه پیاده روی امکان پذیر است. این آبشار در مسیر رودخانه Shiba و در دره ای سرسبز قرار دارد. با توجه به توریستی بودن این محل، تعدادی رستوران و مغازه سوغاتی فروشی در مسیر آبشار احداث شده اند. 

آبشار Otodome در شاخه دیگری از این رود قرار دارد و هر چند بسیار پر آب و مرتفع تر است ولی چون دسترسی به آن سخت تر است، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این دو آبشار در پارک ملی Fuji-Hakone-Izu National Park قرار دارند و در سال 2013 به لیست میراث جهانی یونسکو اضافه شدند. برای بازدید از این دو آبشار حداقل دو ساعت زمان اختصاص دهید.

با ورود به شهر شیزوئوکا به سمت قلعه Sumpu حرکت کردیم. این شهر تقریبا 700 هزار نفر جمعیت دارد و در میان راه توکیو به ناگویا واقع شده است. این شهر دارای تاریخ طولانی است که به دوره نارا (710-784) باز می گردد، زمانی که مرکز استان سوروگا بود. رونق شهر در اوایل دهه 1600 ، زمانی که توکوگاوا ایه یاسو، قلعه محلی سومپو را خانه بازنشستگی خود کرد، بسیار بهبود یافت. این قلعه که به سبب وجود سه خندق تو در تو به قلعه جزیره شناور شهرت داشت، در طول تاریخ بارها تخریب و بازسازی شد. در دوره بازسازی میجی (اواخر دهه 1860)، قدرت خانواده توکوگاوا سلب شد و حاکمان جدید کشور قلعه را برچیدند. در سال 1949، داخلی ترین حیاط محوطه قلعه سابق به یک پارک عمومی به نام پارک سامپو تبدیل شد که همچنان توسط یک خندق احاطه شده است. این پارک در فصل شکوفه های گیلاس که به هانامی معروف است محل اصلی پیک نیک ساکنین این شهر است.

 بقایایی از قلعه در گوشه ای از پارک وجود دارد که باستان شناسان مشغول کاوش روی آن هستند. بازدید کنندگان در ساعتهایی که حفاری انجام نمیشود می توانند از آنجا بازدید کنند. دور تا دور این منطقه با تخته بندی چوبی به ارتفاع دو متر محصور شده است و برای اینکه حس کنجکاوی افراد سبب تخریب این پوشش نشود، قسمتهایی از این دیوار برداشته شده و بجای آن شیشه کار گذاشته شده است تا آن سوی دیوار مشخص باشد و افراد بتوانند ببینند که تیم باستان شناسی و حفاری چطور کار می کنند. 

مجسمه ایاسو توکوگاوا در کنار بقایای قلعه قرار داده شده است و تقریبا همه بازدیدکنندگان با این مجسمه یک عکس یادگاری می گیرند. 

در فرصتی که داشتیم در خیابانهای اطراف قلعه کمی پیاده روی کردیم. در ژاپن به دفعات فروشگاههای بزرگی را دیدم که داخل آنها تعداد زیادی دستگاههای بازی های آرکید گذاشته اند و نوجوانها و جوانهای زیادی مشغول بازی هستند. 

کابین یا اتاقک آرکید (به انگلیسی: Arcade Cabinet) دستگاهی است که دارای یک رایانهٔ اختصاصی مخصوص انجام یک یا چند بازی آرکید (Arcade system board)، یک نمایشگر، متناسب با نوع بازی یک فرمان، صفحهٔ کنترل یا دسته، و شکاف سکه هستند که در بالای آن‌ها نام بازی معمولاً به صورت رنگی و روشن و با نور پس‌زمینهٔ متفاوت نمایش داده می‌شود. دستگاه‌های بازی آرکید از لحاظ شکل و اندازه در انواع متفاوتی وجود دارند، بعضی به صورت سفارشی برای یک بازی آرکید خاص ساخته شده‌اند ولی اتاقک عمودی/قائم (Upright cabinet)، اتاقک میزی (Table cabinet)، اتاقک آرکید ژاپنی که معمولاً با نام Candy cabinet شناخته می‌شود و روی صندلی کوچکی جلوی آن می‌نشینند از متداولترین انواع دستگاه‌های بازی آرکید هستند.

تقریبا 250 کیلومتر را در 3 ساعت راندیم تا به قلعه معروف Hikone  رسیدیم. این قلعه با یک خندق احاطه شده است در سال 1603 در کنار یک معبد بودایی متعلق به سال 1080، احداث شد و هم اکنون یکی از 12 قلعه اصلی و سالم در ژاپن است. باغ و محوطه اطراف این قلعه به خصوص در فصل شکوفه های گیلاس بسیار معروف است. متاسفانه ما بعد از ساعت 5 به این محل رسیدیم و بازدید از قلعه امکان پذیر نبود. ولی باغ و محوطه اطراف قلعه (Genkyuen) که نورپردازی فوق العاده ای داشت سبب شد تا ما بیش از دو ساعت را در این مکان بگذرانیم. در پارک مجاور قلعه، قسمتی را برای فروش غذا و خوردنی های محلی اختصاص داده بودند. خوراک هشت پا و ماهی مرکب کبابی به همراه انواع مختلف نودل از غذاهای رایج خیابانی در ژاپن است. توت فرنگی و سیب قندی از آبنبات های بسیار محبوب هستند.

شب را در شهر Moriyama و در هتل Vessle Inn Shiga اقامت کردیم. این شهر در فاصله 30 کیلومتری کیوتو قرار دارد. ما برای دو شب اقامت 1000 درهم پرداختیم. 

روز پنجم، سه شنبه 15 فروردین:

ما برای بازدید از شهر قدیمی و زیبای کیوتو یک و نیم روز زمان در نظر گرفتیم و سعی کردیم تا حد امکان قسمتهای مهم این شهر را ببینیم.

همانطور که قبلا درباره تاریخ ژاپن صحبت شد، کیوتو از اواخر قرن هشتم تا اواسط قرن نوزدهم پایتخت ژاپن بود پس انتظار داریم تا مکانهای دیدنی بسیاری داشته باشه، مخصوصا اینکه تعداد زیادی از تصاویر و عکسهایی که از کشور ژاپن در کتابها دیده ایم به این شهر تعلق دارند.

ابتدا به منطقه ییلاقی Arashiyama در شمال غربی کیوتو رفتیم. این منطقه بیشترین شهرت خودش را مدیون بیشه بامبو است. بیشتر علاقمندان به سفر، حتما عکس بسیار معروفی را که یک زن کیمونو پوش ژاپنی در حال قدم زدن در مسیری است که دو طرف آن بامبوهای سر به فلک کشیده قرار دارند، دیده اند. ما برای اینکه بتوانیم از خیابانهای باریک و پرپیچ و خم راهمان را پیدا کنیم، از Google Map استفاده کردیم ولی در نهایت به یک پارکینگ رسیدیم که در کنار معبد Jojakkoji بود. این معبد در دامنه کوه و در سال 1596 تاسیس شد. ورودیه آن 500 ین است و با ساختمان‌ها و دروازه‌های کوچک و جذاب، فضایی آرام و ساکت دارد. درختان افرا و بامبو درست در کنار مسیرها و پله هایی که به محوطه معبد منتهی می شوند، قرار دارند. نیم ساعت برای بازدید از این معبد کفایت می کند.

 

بالاخره با سعی و تلاش زیاد موفق شدیم پارک بامبوها را پیدا کنیم. ورود به این پارک رایگان است ولی یکی از شلوغ ترین مکان هایی است که در سفر به ژاپن با آن مواجه شدم. همه می خواهند که در مسیر بامبوها عکس بگیرند و از اینکه بقیه هم می خواهند همین کار را بکنند و نتیجتا در عکاسی آنها مزاحمت ایجاد می کنند، شاکی هستند. در زمانی که باد ساقه های بلند بامبوها را تکان میدهد اصوات عجیب و غریبی از داخل بیشه زار بامبو شنیده می شود. در فرهنگ ژاپنی از بامبو برای تولید محصولاتی مثل سبد، فنجان، جعبه و حصیر استفاده می شود و در بیشتر نقاشی های قدیمی می توان تصویر بامبو را دید. یک ساعت برای پرسه زدن در این منطقه کفایت می کند. حتما به یاد داشته باشید که در اطراف این محل پارکینگ وجود ندارد.

کینکاکوجی Kinkakuji یا پاویلیون طلایی یک معبد ذن در شمال کیوتو است که دو طبقه بالای آن کاملاً با ورق طلا پوشانده شده است. این معبد که به طور رسمی به نام روکونجی شناخته می‌شود، ویلای بازنشستگی شوگون آشیکاگا یوشیمیتسو بود، و طبق وصیت او پس از مرگ در سال 1408 به معبد ذن فرقه رینزای تبدیل شد. کینکاکوجی الهام‌بخش گینکاکوجی (غرفه نقره‌ای) با نام مشابه بود. که توسط نوه یوشیمیتسو، آشیکاگا یوشیماسا، در سوی دیگر شهر کیوتو و چند دهه بعد ساخته شد.

این سازه چشمگیر مشرف به یک حوض بزرگ ساخته شده است و بارها در طول تاریخ از جمله در جنگ داخلی کیوتو و بار دیگر در سال 1950 توسط یک راهب متعصب به آتش کشیده شد. بنای فعلی در سال 1955 بازسازی شد اما امکان بازدید از داخل آن وجود ندارد. این معبد به همراه 16 بنای دیگر تحت عنوان یادمانهای تاریخی کیوتو باستانی، در لیست میراث جهانی یونسکو ثبت شده اند. باغ کینکاکوجی با طراحی خاص خود، از مکانهای زیبای کیوتو است. بازدید از آن یک ساعت و نیم زمان نیاز دارد. 

قلعه نیجو در سال 1603 به عنوان اقامتگاه توکوگاوا ایه یاسو، اولین شوگان دوره ادو (1603-1867) در کیوتو ساخته شد. نوه او ایمیتسو ساختمان های کاخ قلعه را 23 سال بعد تکمیل کرد و با افزودن یک بنای پنج طبقه قلعه را بیشتر گسترش داد. پس از سقوط شوگان سالاری توکوگاوا در سال 1867، قلعه نیجو برای مدتی به عنوان قصر امپراتوری مورد استفاده قرار گرفت و سپس به شهر اهدا شد و به عنوان یک مکان تاریخی در معرض دید عموم قرار گرفت. ساختمان‌های کاخ آن مسلماً بهترین نمونه‌های بازمانده از معماری قصر قلعه در دوره فئودالی ژاپن هستند و این قلعه در سال 1994 به عنوان میراث جهانی یونسکو معرفی شد.  برای بازدید از قلعه نیجو باید از طریق دروازه بزرگی در قسمت شرقی وارد محوطه قلعه شد. با ورود به محوطه داخلی قلعه، به جایی که جاذبه اصلی قلعه، کاخ Ninomaru قرار دارد، می رسید.

کاخ نینومارو به عنوان محل اقامت و دفتر شوگان در طول بازدیدهایش از کیوتو عمل می کرد. این کاخ که به شکل اصلی خود باقی مانده است، از چندین ساختمان مجزا تشکیل شده است که توسط راهروهایی به هم ارتباط دارند. کف پوش این محل طوری طراحی شده که با راه رفتن روی آن صدایی شبیه به صدای بلبل شنیده می شود و این موضوع برای شوگان جنبه امنیتی داشته چون متوجه می شده که فرد غریبه ای وارد راهرو شده است. اتاق‌های کاخ با حصیر تاتامی پوشانده شده‌اند و دارای سقف‌های تزئین‌شده و درهای کشویی (fusuma) هستند.

شما با عبور از کنار تالارها و اتاقهای متعدد با سلسله مراتب افرادی که برای ملاقات با شوگان می آمدند آشنا می شوید. فقط به ملاقات کنندگانی که بالاترین رتبه را داشتند اجازه ورود به اتاق اصلی داده می شد یعنی جایی که شوگان در یک طبقه مرتفع می‌نشست. معمولا در کنار اتاق محافظانی پشت درها پنهان شده بودند. بازدیدکنندگان دارای رتبه پایین‌تر فقط تا اتاق‌های مجاور بدون دید مستقیم از شوگان مجاز به ورود بودند. درونی‌ترین اتاق‌ها شامل دفاتر و اتاق‌های نشیمن بود که اتاق‌های آخر فقط برای شوگان و خدمتکاران زنش قابل دسترسی بود.

باغ این قلعه به سبب وجود گونه های مختلف از درختان گیلاس، معمولا از اوایل  تا اواخر آوریل شکوفه دارد. در فصل پاییز با وجود درختان افرا، جینکو و سایر درختان نمایی رنگارنگ به نمایش در می آید. ورودیه این مجموعه 800 ین است و حداقل یک ساعت و نیم زمان برای بازدید آن لازم است.

معبد Toji که به معبد شرقی هم معروف است در قرن هشتم ساخته شد. بلندترین سازه چوبی ژاپن که یک پاگودا 5 طبقه است در محوطه این معبد قرار دارد. محسمه های بودا در داخل سالن های اصلی قرار داده شده اند. در سالن یکی از ساختمانها موزه کوچکی از اشیائی که به این مجموعه تعلق داشته به نمایش گذاشته شده است. ورودیه این مجموعه 500 ین است و یکساعت زمان نیاز دارد.

به طور کلی عکاسی از داخل معابد در ژاپن ممنوع است و در بسیاری از مناطق توریستی اجازه عکاسی با سه پایه و نور فلاش را نمی دهند.

معبد Kiyomizudera (به معنی معبد آب پاک و خالص) عمده شهرت خود را مدیون تراس چوبی بزرگی است که از روی آن می توان منظره زیبایی از باغ معبد و شهر کیوتو را دید. چند عبادتگاه کوچک نیز در محوطه باغ معبد احداث شده است. ما حدودا یک ساعت قبل از تعطیل شدن معبد به آنجا رسیدیم. ورودیه معبد 400 ین است و قطعا بازدید و لذت بردن از طبیعت این محل بیش از دو ساعت زمان نیاز دارد. دو مجسمه شیر سنگی در ورودیه معبد قرار داده شده است که ظاهر آنها خیلی شبیه شیر هم نیست! البته از جغرافیایی که هرگز شیر نداشته قطعا نمی شود انتظار بهتری هم داشت.

 معبد جیشو، در پشت سالن اصلی کیومیزودرا قرار دارد و زیارتگاهی است که به خدای عشق و خواستگاری اختصاص دارد. در جلوی حرم دو سنگ به فاصله 18 متر از هم قرار گرفته اند. گفته می شود که اگر فردی با چشمان بسته بتواند از یکی به دیگری برسد در یافتن عشق، شانس به همراه او خواهد بود. البته اگر از کسی بخواهید که شما را از سنگی به سنگ دیگر راهنمایی کند، به این معناست که در زندگی عشقی نیز به یک واسطه نیاز خواهید داشت. آبشار اوتووا در پایه سالن اصلی کیومیزودرا قرار دارد. آب‌های آن به سه نهر مجزا تقسیم می‌شوند و بازدیدکنندگان از فنجان‌هایی که به تیرک‌های بلند متصل شده‌اند برای نوشیدن از آن -طی یک مراسم خاص- استفاده می‌کنند. گفته می شود که آب هر نهر فواید متفاوتی دارد، یعنی باعث طول عمر، موفقیت در مدرسه و یک زندگی عاشقانه توام با خوشبختی می شود. ما که در زمره افراد حریص هستیم، از هر سه نهر نوشیدیم. ضرر که ندارد!

شاید جذاب ترین قسمت بازدید از این معبد عبور از خیابانی است که به این معبد منتهی می شود. در طول این خیابان تعداد زیادی فروشگاههای مواد غذایی، رستوران، سوپرمارکت، صنایع دستی و سوغاتی وجود دارد.

هوا تاریک شده بود که به محل پارک اتومبیل برگشتیم. ماشین را در یکی از پارکینگهایی که مجهز به قفل فلپ (Flap lock paid parking systems) بود پارک کرده بودیم. این پارکینگهای اتوماتیک اینطور کار می کنند که به محض اینکه اتومبیل در جای مشخص توقف کند، فلزی که به شکل زبانه(فلپ) است از کف پارکینگ کمی بالا می آید و به این ترتیب اجازه نمی دهد تا اتومبیل حرکت کند. با پرداخت مبلغ مورد نظر در دستگاهی که در مجاور پارکینگ قرار دارد، مجددا این زبانه به جای قبلی خودش باز می گردد و اتومبیل آزاد می شود. ما هم بعد از مراجعت به پارکینگ، طبق دستورالعملی که وجود دارد هزینه پارکینگ را پرداختیم ولی وقتی خواستم اتومبیل را حرکت دهم متوجه شدم که زبانه هنوز در حالت قفل قرار دارد و به موقعیت اولیه باز نگشته است. چاره ای نبود جز اینکه مجددا به دستگاه پرداخت مراجعه کنم اما دستگاه نشان می داد که ما مبلغ مورد نظر را پرداخته ایم و پول بیشتری از ما قبول نمی کرد. بر روی همین دستگاه شماره تلفنی نوشته شده است که با آن برای مواقع ضروری می توان تماس گرفت. چون سیمکارتی که خریده بودیم فقط دیتا بود لذا نمی توانستیم با آن مرکز تماس بگیریم. به ناچار دنبال فردی گشتم تا بتوانم از تلفن او استفاده کنم. در همان پارکینگ که اتومبیل ما گیر افتاده بود، مردی را دیدم که در اتومبیلش نشسته بود و داشت چیزی را از روی تبلتش نگاه می کرد. به ناچار رفتم و چند ضربه کوچک به شیشه اتومبیل زدم تا توجه اش جلب شد. متاسفانه علی رغم اینکه جوان و به نظر تحصیلکرده بود ولی انگلیسی را بسیار کم می دانست. خلاصه به او فهماندم که چه مشکلی برای ما پیش آمده است. او هم یکبار دیگر همان مراحل را تکرار کرد و چون دید همه چیز به نظر درست می آید به همان مرکز تلفن زد. مشخص بود که در آنسوی خط از او سوال و جوابهایی می پرسند و او را از یک خط به خط دیگر انتقال می دهند. بعد از چند دقیقه او تلفنش را به من داد و گفت به زودی کسی که انگلیسی بلد است با من صحبت خواهد کرد و خودش سوار ماشینش شد و با تبلتش مشغول شد. حدس می زدم که در یک کنفرانس یا گردهمایی آنلاین شرکت داشت. بالاخره بعد از ده دقیقه فردی که کمی انگلیسی بلد بود از من شرح اتفاق افتاده را پرسید و بعد گفت که تا 30 دقیقه دیگر شخصی خواهد آمد و مشکل را رفع خواهد کرد. ابتدا کمی ناراحت شدم که در ژاپن با این همه تکنولوژی چرا باید این اتفاق بیافتد و اگر افتاده چرا باید برای درست کردن آن اینقدر معطل شد. تصور می کنم که حدود سه دقیقه از صحبت ما نگذشته بود که موتورسواری از راه رسید، ابتدا کارت شناسایی خودش را نشان داد و خودش را معرفی کرد. بعد از من بابت اتفاقی که افتاده عذرخواهی کرد و خواست تا در ماشین منتظر باشیم. خودش به سراغ دستگاه پرداخت رفت و با آن مشغول کار شد. چند دقیقه بعد زبانه به محل خودش بازگشت و اتومبیل آزاد شد. متصدی مربوطه مجددا از ما بابت نقص فنی عذرخواهی کرد و با احترام  ما را تا زمانی که پارکینگ را ترک کردیم مشایعت کرد.

هوا کاملا تاریک شده بود که تصمیم گرفتیم از Philosopher’s Path دیدن کنیم. مسیر فیلسوف یک مسیر سنگی دلپذیر است که در بخش شمالی منطقه هیگاشیامای کیوتو قرار دارد. این مسیر در کنار جوی آبی با صدها درخت گیلاس قرار دارد. معمولاً در اوایل آوریل، این درختان با شکوفه های فراوان منفجر می‌شوند و این مکان را به یکی از محبوب‌ترین مکان‌های هانامی (مشاهده شکوفه‌های گیلاس) در شهر تبدیل می‌کنند. این مسیر به طول تقریبی دو کیلومتر از اطراف گینکاکوجی (غرفه نقره ای) شروع می شود و به محله نانزنجی ختم می شود. نام این مسیر به دلیل نیشیدا کیتارو، یکی از مشهورترین فیلسوفان ژاپنی است که گفته می‌شود در حین پیمودن این مسیر در رفت‌وآمد روزانه خود به دانشگاه کیوتو، مراقبه می‌کرد.

طبق معمول سعی کردیم تا با استفاده از نقشه گوگل این مسیر را پیدا کنیم. گوگل ما را از کوچه های باریک عبور داد طوری که در نهایت در بن بست بسیار باریکی گیر افتادیم. از صدای اتومبیل ما که سعی داشتیم تا با زحمت زیاد این مسیر را بازگردیم، ساکنین این محل یکی بعد از دیگری از خانه هایشان خارج می شدند. از نگاهشان مشخص بود که از حماقت ما متعجب شده اند چون این کوچه محل عبور اتومبیل نبود. با زحمت از کوچه باریک خارج شدیم و بالاخره مسیر فیلسوف را در کنار یک نهر باریک پیدا کردیم. متاسفانه مسیر بسیار تاریک بود و برای پیاده روی شبانه جذابیتی نداشت. 

سپس به مرکز شهر و محله Gion و کوچه pontocho رفتیم. این کوچه که یکی از معروفترین محله های کیوتو و شاید ژاپن باشد، در امتداد رودخانه Kamogawa قرار دارد و مملو از رستوران‌هایی است که طیف گسترده‌ای از گزینه‌های غذاخوری از یاکیتوری ارزان  قیمت تا غذاهای سنتی و مدرن کیوتو و غذاهای خارجی را از غروب آفتاب تا نیمه شب ارائه می‌دهند. 

کوچه پونتوچو یکی از مکانهایی است که توریستها برای دیدن Geishaها به آنجا می آیند. کافی است که کمی در این کوچه های تنگ قدم بزنید تا موفق شوید این زنان زیبا، که به سبک خاصی آرایش کرده اند را ببینید. معمولا این افراد از یک خانه یا مغازه خارج می شوند و بلافاصله به خانه یا مغازه بعدی می روند. در این فواصل کوتاه توریستها سعی می کنند تا از ایشان عکس بگیرند. این بازی موش و گربه معمولا چند ساعتی افراد را مشغول می کند.

 

اما گیشاها چه کسانی هستند؟ این زنان، هنرمندانی هستند که از نوجوانی وارد مدارس خاصی می شوند و تحت فراگیری هنرهایی مثل موسیقی،آواز، بازیگری، رقص، آموزش روشهای پذیرایی و مصاحبت با میزبانان قرار می گیرند. در برخی از مناطق ژاپن به آنها Geiki یا Geiko هم می گویند. ویژگی ظاهر متمایز آنها کیمونوی بلند و دنباله دار، مدل موی سنتی و آرایش به سبک اوشیروی (Oshiroi) است. به هنرآموزان و تازه فارغ التحصیل شدگان مایکو (Maiko) گفته می شود که در حقیقت یک درجه از گیشا پایین تر هستند. هر دو مدل موی مایکو و گیشا با شانه های مو و سنجاق سر (کانزاشی) تزئین شده اند. گیشاها کانزاشی بسیار کمتری نسبت به مایکو می پوشند. مدل و رنگ اکسسوری‌های مو که با برخی مدل‌های موی مایکو پوشیده می‌شود، می‌تواند نشان‌دهنده مرحله آموزش یک شاگرد باشد. شانه ها و سنجاق های معمولی ممکن است از لاک لاکپشت، طلا، نقره و سنگ های نیمه قیمتی مانند یشم و مرجان ساخته شوند. اخیرا بسیاری از گیشاها از کلاه گیسهایی که مخصوص آنها ساخته شده است استفاده می کنند. از سال 1956 و با اجرایی شدن قانون پیشگیری از فحشا، تصور عمومی درباره اینکه قسمتی از وظایف گیشاها فاحشه گری است، رخت بر بست و به این طریق گیشاها راحت تر به فعالیت پرداختند. هم اکنون قوانین بسیار جدی برای جلوگیری از تعرض به این افراد وجود دارد. حتی در شهر کیوتو، تابلوهایی در سطح شهر نصب شده و به توریستها یادآوری می کند تا مزاحمت برای این افراد ایجاد نکنند.

ما دو ساعتی را در این محل گذراندیم و از اتمسفر حاکم بر این محل لذت بردیم. 

بازار نیشیکی، یک خیابان خرید باریک به طول پنج بلوک است که با بیش از صد مغازه و رستوران، در نزدیک همین منطقه قرار دارد. در این بازار که به «آشپزخانه کیوتو» معروف است، می توان هر چیز مرتبط با مواد غذایی، مانند غذاها و محصولات دریایی، چاقو و ظروف آشپزی، غذاهای فصلی و غذاهای تخصصی کیوتو، مانند شیرینی‌های ژاپنی، ترشیجات، غذاهای دریایی خشک شده و سوشی را  یافت است. این فروشگاه‌ها از غرفه‌های باریک کوچک گرفته تا مغازه‌های دو طبقه بزرگ‌تر را شامل می‌شوند. بیشتر آنها در نوع خاصی از مواد غذایی تخصص دارند. تقریباً همه چیزهایی که در بازار فروخته می شود به صورت محلی تولید و تهیه می شوند.

اگر فرصت کافی دارید حتما از پارک Maruyama و معبد Yasaka دیدن کنید. دروازه معروف این معبد در انتهای خیابان Gion قرار دارد. این پارک در فصل شکوفه های گیلاس(Hanami) یکی از زیباترین و بهترین مکانهای شهر کیوتو است.

روز ششم، چهارشنبه 16 فروردین:

 یکی از مکانهای بسیار معروف در شهر کیوتو معبد Fushimi Inari taisha است. زیارتگاه فوشیمی ایناری یک معبد مهم شینتو در دامنه کوه Inari است که به خاطر هزاران دروازه توری (Torri) سرخ رنگ که شبکه ای از مسیرهای پیاده روی در پشت ساختمان های اصلی آن قرار دارند، مشهور است. مسیرها به کوه مقدس ایناری منتهی می شوند که 233 متر ارتفاع و تقریبا 4 کیلومتر طول دارد و متعلق به محوطه حرم است. بازدید از این معبد مجانی است و برای بازدید حداقل دو ساعت زمان نیاز است که البته زمان گشت و گذار در پارک مجاور معبد را هم به آن بیافزایید. فوشیمی ایناری مهمترین زیارتگاه از میان چندین هزار زیارتگاه است که به ایناری، خدای برنج شینتو، اختصاص داده شده است. تصور می‌شد که روباه‌ها-که اغلب یک دستمال گردن قرمز رنگ دارند- پیام‌آوران ایناری هستند، در نتیجه مجسمه‌های زیادی از روباه در سراسر محوطه زیارتگاه ساخته شد.

 معبد فوشیمی ایناری منشأ باستانی دارد و پیش از انتقال پایتخت به کیوتو در سال 794 احداث شد. در حالی که دلیل اصلی بیشتر بازدیدکنندگان خارجی که به معبد فوشیمی ایناری می آیند، کاوش در مسیرهای کوهستانی است، خود ساختمان های زیارتگاه نیز جذاب هستند. در ورودی حرم دروازه رومون قرار دارد که در سال 1589 توسط تویوتومی هیده یوشی اهدا شد. 

پشت سر تالار اصلی حرم (هوندن) قرار دارد که در آن همه بازدیدکنندگان تشویق می شوند تا با تقدیم یک هدیه کوچک ادای احترام کنند. در پشت محوطه اصلی حرم، ورودی مسیر پیاده‌روی پوشیده از دروازه توری قرار دارد که با دو ردیف دروازه‌ای متراکم و موازی به نام Senbon Torii (“هزاران دروازه توری”) شروع می‌شود. دروازه‌های توری در طول کل مسیر، اهدایی توسط افراد و شرکت‌ها است و نام اهداکننده و تاریخ اهدا را در پشت هر دروازه خواهید دید. مبلغ کمک مالی برای یک دروازه کوچک از حدود 400000 ین شروع می شود و برای یک دروازه بزرگ به بیش از یک میلیون ین افزایش می یابد. گفته می شود 1001 دروازه در اینجا وجود دارد. 

برای عکاسی از این دروازه ها بهتر است که از قسمت خروجی آنها عکس بگیرید چون نوشته ها و نام اهداکننده در پشت دروازه نوشته شده است. بسیار مشکل خواهد بود زمانی را بیابید که دروازه ها خالی از بازدیدکننده باشد. پس وقت خود را برای این لحظه تلف نکنید. 

پیاده روی به قله کوه و بازگشت حدود 3-2 ساعت طول می کشد، با این حال، بازدیدکنندگان می توانند قبل از برگشت تا آنجایی که می خواهند پیاده روی کنند. در طول مسیر، چندین زیارتگاه کوچکتر با پشته‌هایی از دروازه‌های توری مینیاتوری وجود دارد که توسط بازدیدکنندگان با بودجه کمتر اهدا شده است. همچنین چند رستوران در طول مسیر وجود دارد که غذاهای محلی مانند Inari Sushi و Kitsune Udon را ارائه می دهند که هر دو دارای تکه های ابوراژ (توفوی سرخ شده) هستند که گفته می شود غذای مورد علاقه روباه ها است. پس از حدود 30-45 دقیقه صعود و کاهش تدریجی تراکم دروازه‌های توری، بازدیدکنندگان تقریباً در نیمه راه کوه به تقاطع Yotsutsuji می‌رسند، جایی که می‌توان از مناظر زیبای کیوتو لذت برد  از اینجا به بعد چند مسیر مختلف وجود دارد که تعداد کمی از بازدید کنندگان آنها را ادامه می دهند. 

شهر Nara در جنوب کیوتو قرار دارد و یکی از مقاصد مهم گردشگری ژاپن است. این شهر از سال 710 تا 784 میلادی، پایتخت ژاپن بود. معبد Todaiji در همین زمان توسط امپراتور Shomu ساخته شد و عنوان بزرگترین معبد چوبی جهان را به خودش اختصاص داد، هر چند از آن زمان چندین بار بر اثر آتش سوزی و زلزله صدماتی خورد. این بنا در لیست میراث جهانی یونسکو قرار دارد. شهر نارا در منطقه ای خوش آب و هوا واقع شده است و تعداد زیادی پارک و محوطه سبز دارد که در مشهورترین آنها معبد تودای جی ساخته شده است. طبق معمول، استفاده از نقشه گوگل سبب شد که تا نزدیک معبد برسیم و به ناگاه خودمان را در یک محوطه باز یافتیم. از آنجایی که فقط چند ماشین در آنجا پارک بودند و تابلویی هم وجود نداشت، اتومبیل را در آنجا گذاشتیم. در موقعی که برگشتیم نوشته ای روی شیشه ماشین نظر من را جلب کرد که البته به زبان ژاپنی بود. با کمک مترجم گوگل متوجه شدم که توضیح داده شده است که این محل متعلق به کارکنان مجموعه است و اتومبیل را نباید در این مکان گذاشت. اما نکته بسیار خاص این شهر و این منطقه به دلیل وجود گوزنهایی است که از دیر باز در این منطقه زندگی می کنند و به وجود انسانها عادت کرده اند. همین موضوع سبب شده که توریستهای بیشتری برای بازدید به اینجا بیایند. بچه ها با خریدن بیسکویت های مخصوص با قیمت 200 ین، به آنها غذا می دهند و با نوازش آنها سرگرم می شوند. گوزنها هم عادت کرده اند که به سبک مردم ژاپن تشکر کنند. کمی عجیب به نظر می آید ولی آنها با خم کردن سر و گردن، به شیوه خودشان تعظیم و تشکر می کنند. ورودیه این معبد 600 ین میباشد و حداقل یکساعت برای بازدید از داخل معبد و یکساعت برای محوطه خارجی و پارک زمان نیاز است. در سالن اصلی مجسمه بودای اصلی و 15 متری به نام Daibutsuden به همراه دو مجسمه بودای دیگر قرار دارد. 

در فاصله نیم ساعتی شهر نارا، معبد Horyu Ji قرار دارد. این معبد که قدیمی ترین سازه چوبی جهان لقب گرفته، در سال 607 توسط شاهزاده شوتوکو برای ترویج بودیسم ساخته شد. این معبد که یکی از سه معبد اصلی بودیسم در ژاپن است دو قسمت اصلی دارد . پاگودا این معبد 32 متر ارتفاع دارد و در پنج طبقه ساخته شده است. در محوطه شرقی این مجموعه، ساختمانی 8 ضلعی وجود دارد که به آن Yumedono یا سالن چشم انداز می گویند و به شاهزاده شوتوکو اختصاص داشته و مجسمه ای به اندازه واقعی از شاهزاده را در آن قرار داده اند که توسط مجسمه های بودا و راهبان مختلف احاطه شده است. این مجموعه در سال 1993 در لیست میراث جهانی قرار گرفت. ورودیه آن 1500 ین است. 

هتل ما در منطقه Asuka  و فاصله کوتاهی تا معبد هوریاجی داشت. اما نکته قابل توجه این بود که تمام این منطقه یعنی کیوتو، نارا و آسوکا به هم چسبیده اند و جمعیت زیادی را در خود جا داده اند. به نظر می آید که این منطقه نسبت به کیوتو فقیرتر باشد ولی امکانات شهری تفاوتی ندارد.

منطقه اطراف آسوکا و ساکورای در استان نارا، در حدود 20 کیلومتری جنوب شهر نارا، را می توان مهد تمدن ژاپن دانست. اینجا جایی است که اولین امپراتوران ژاپن پایتخت های خود را تأسیس کردند و بسیاری از قدیمی ترین زیارتگاه ها، معابد، مقبره ها، بناهای تاریخی سنگی و کاوش های باستان شناسی را می توان یافت.

هتل ما Yamabe نام داشت و در حقیقت یک هاستل بود. اتاقی که برای ما خانواده چهارنفره در نظر گرفته شده بود تشک و لحاف داشت که البته بسیار راحت بود. صاحب هتل که یک خانم مسن بود به ما قسمتهای مختلف هتل را معرفی کرد. این اولین هاستلی بود که بچه ها تاکنون رفته بودند و برایشان عجیب بود که از حمامی استفاده کنند که در اتاق خودشان نمی باشد و یا برای توالت بایست به طبقه بالا بروند. به همه اینها آشپزخانه کنار اتاق با بوی ماهی و غذاهای دریایی را هم اضافه کنید. با همه این توصیفات ما شب راحتی را در این هاستل گذراندیم. 

روز هفتم، پنجشنبه 17 فروردین:

بعد از خروج از هتل کمی گشتیم تا یک مغازه نانوایی پیدا کردیم که پیراشکی و نان صبحانه می فروخت. از آنجایی که در داخل مغازه جایی برای نشستن نداشت، نان و چای را خریدیم و روی نیمکت پیاده رو مشغول خوردن صبحانه شدیم.

 هر چند امروز روز کاری به حساب می آمد ولی رفت و آمد شهر بسیار کم بود. ساختمان بزرگی در انتهای خیابان نظر من را جلب کرد که معماری نمای آن بسیار شبیه به معابد قدیمی ژاپنی بود. ناچار شدم تا با کمی پیاده روی خودم را به نزدیک آن برسانم. این ساختمان 6 طبقه بیش از 200 متر طول داشت و متوجه شدم که بیمارستان شهر است ولی از همهمه متداول در اطراف چنین مراکزی خبری نبود. کمی که بیشتر دقت کردم فهمیدم که رفت و آمد وجود دارد ولی هیچ کس در خارج از محل هایی که برایشان در نظر گرفته شده توقف نمی کند.

مقبره ایشیبوتای  (Ishibutai) چشمگیرترین بنای سنگی باستانی در آسوکا است. اعتقاد بر این است که این آرامگاه محل دفن سوگا اوماکو، رهبر قدرتمند قبیله سوگا است که در بیشتر دوره آسوکا (538-710) بر کشور حکومت می کرد، در حالی که امپراتور نقشی نمادین داشت.

حدود 30 صخره عظیم، اتاقک داخلی مقبره را تشکیل می دهند که در ابتدا توسط تپه ای خاکی پوشیده شده بود. بزرگترین سنگ روی سقف قرار گرفته و حدود 75 تن وزن دارد. بازدیدکنندگان می توانند وارد اتاقک شوند و از داخل به صخره های عظیم نگاه کنند. مقبره ایشیبوتای در یک پارک کوچک قرار دارد و توسط یک خندق خشک احاطه شده است. ورودیه آن 300 ین است و برای بازدید از آن یکساعت کافی است.

مقصد بعدی ما کوه Sanjogatake در منطقه Yoshino بود. این منطقه کوهستانی یکی از تفریحگاه های افراد محلی و همچنین از جاذبه های توریستی ژاپن است. جاده ای باریک از کنار رودخانه شروع شده و به تدریج ارتفاع می گیرد. برخی از افراد ترجیح می دهند اتومبیل خود را در پارکینگ تله کابین پارک کنند و بقیه راه را با تله کابین بروند. برخی دیگر مسیر را با اتومبیل شخصی طی می کنند این مسیر زیبا که از منطقه جنگلی عبور می کند گاهی به روستاهای کوچک می رسد. 

تعدادی هتل در روستاهای مسیر وجود دارد. اواخر مسیر، جاده یکطرفه می شود و در محلی که پارکینگ عبادتگاه Kinbu نام دارد، مسیر عمومی به پایان می رسد. در این محل تابلویی نصب شده که بر روی آن نوشته اند ادامه مسیر فقط برای اهالی روستا امکانپذیر است. ما اتومبیل را در پارکینگ پارک کردیم و مسیر پیاده روی جنگلی را در پیش گرفتیم. درختان این منطقه مرتفع با ساقه های صاف و بدون شاخه های فرعی هستند و وقتی آنها را تا ارتفاع 6-5 متری از زمین نگاه کنید، شبیه این است که تعداد زیادی تیرک چوبی را در زمین فرو کرده اند. 10 دقیقه که از مسیر کوهستانی به بالا می رویم به عبادتگاه Kinbu یا Kimpu میرسیم. مسیر کوهستانی- جنگلی را ادامه می دهیم. در این مسیر چند عبادتگاه ساخته شده است و بیشتر من را یاد امامزاده هایی که در کوههای تالش هستند می اندازد. حدودا 45 دقیقه پیاده روی کردیم و از مسیر دیگری بازگشتیم. این منطقه بخشی از شبه جزیره Kii می باشد که بخاطر مناظر طبیعی، مسیرها و اماکن مذهبی بودایی و شینتو در لیست میراث جهانی به ثبت رسیده است. 

مسیر برگشت با مسیر رفت متفاوت است چون همانطور که گفتم جاده باریک است و طوری طراحی شده که از یک طرف با اتومبیل بالا بروند و از مسیر دیگر برگردند. زیارتگاه یوشینو میکوماری Yoshino Mikumari Shrine یکی از چهار معبد شینتو در استان یاماتو است. این زیارتگاه آرام به آمنو میکوماری، خدای زن آب و زایمان ایمن تقدیم شده است و اعتقاد بر این است که به کسانی که برای او دعا می کنند باروری می دهد. تالار اصلی کنونی عبادتگاه در سال 1604 توسط هیده یوری ساخته شد. بازدید از آن رایگان است و 15 دقیقه زمان نیاز دارد. 

شاید شلوغترین قسمت این ناحیه، روستای یوشینویاما است. هر دو سوی خیابان اصلی فروشگاههای مواد خوراکی، صنایع دستی و سوغاتی است. معمولا به خاطر تعداد زیاد بازدیدکنندگان ، خیابان داخل روستا را می بندند و به اتومبیلها در داخل روستا اجازه تردد نمی دهند. در خارج از محدوده روستا چندین پارکینگ وجود دارد که بین 1500 تا 2000 ین بابت پارک اتومبیل شما را شارژ می کنند. البته روی قطعه مقوایی نوشته اند که درآمد حاصل از این کار صرف نگهداری و محافظت از طبیعت این منطقه می شود.

 معبد Kinpusenji که یکی از مهم ترین معابد شوگندو است، در همین خیابان قرار دارد. شوگندو، مذهبی است مبتنی بر پرستش کوه که ترکیبی از اصول بودیسم و شینتو است. این معبد در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است و تالار اصلی آن (تالار 34 متری Zao-do) دومین سازه چوبی بزرگ ژاپن پس از معبد تودایجی نارا است. در داخل تالار Zao-do، سه مجسمه آبی رنگ از Zao Gongen، خدای محافظ کوه‌های مقدس منطقه یوشینو، قرار گرفته‌اند. زائو گونگن یکی از مهم ترین خدایان شوگندو است که تجسم بودای گذشته، حال و آینده است. سه مجسمه این معبد 1300 سال قدمت دارند و اندازه آنها به هفت متر می رسد و هر کدام یکی از این سه وجه را نشان می دهند. ورودیه این معبد 800 ین است و برای بازدید از آن نیم ساعت نیاز است.

یکی دیگر از بناهای این منطقه، عبادتگاه Yoshimizu است. وقتی وارد حیاط  می شوید منظره بسیار زیبایی از دره یوشینو در پیش چشم شما قرار می گیرد که در فصل هانامی پر است از شکوفه های سفید و صورتی. اما این عبادتگاه بیشترین شهرت خود را مدیون زمانی است که پادشاه گو دایگو (Go-Digo) به این منطقه فرستاده شد و بدین ترتیب در تاریخ ژاپن همانطور که قبلا اشاره شد، دربار جنوبی شکل گرفت و از این زمان(قرن چهاردهم) این معبد تبدیل به قصر امپراتوری شد. معبد یوشیمیزو در دوران جدایی بودیسم و شینتو در دوره میجی به زیارتگاه تبدیل شد. اکنون این مکان گنجینه های مختلفی از جمله اسناد تاریخی، اسلحه ها، نقاشی ها و سایر اشیاء هنری را در ساختمان اصلی خود نگهداری می کند. ورودیه آن 600 ین است و یکساعت برای بازدید از آن کفایت می کند.

 برای ورود به این ساختمان، مثل بسیاری دیگر از بناهای ژاپنی، می بایست کفشها را در بیاورید. معمولا مسیر بازدید طوری طراحی شده است که مجددا به همان مکان برگردید و کفشهای خود را بپوشید. بسیار شگفت انگیز است که تمام ژاپنی ها بعد از اینکه کفشهایشان را در آوردند، آنها را جفت کردند و سر کفشها را به سمت خارج گذاشتند که در هنگام خروج به راحتی آنها را بپوشند و احیانا برای پیدا کردن لنگه کفش ازدحام ایجاد نکنند! از اشیا جالب توجه این مجموعه، چند مجسمه عجیب و غریب بود که نتوانستم بفهمم، چه مفهومی دارند. نقاشی های این مجموعه بسیار زیبا و بیشتر در توصیف طبیعت است.

با خروج از دره یوشینو به سمت منطقه Mozu در شهر Sakai (جنوب اوزاکا) حرکت کردیم. شهرت این محل به خاطر تعداد زیادی از کوفون هایی است که قدمت آنها به قرن 4 تا 6 میلادی برمیگردد. کوفون ها مقبره هایی هستند که به شکل خاصی ساخته شده اند به طوری که اگر از بالا به آنها نگاه کنیم شبیه به سوراخ کلید هستند و معمولا دور آنها خندق حفر شده است. بزرگترین مقبره متعلق به امپراطور نینتوکو  است این مقبره حدود 800 متر طول و 600 متر عرض دارد که نه تنها بزرگترین قبر ژاپن، بلکه یکی از بزرگترین قبرهای جهان است. تعداد این کوفون ها در این منطقه نسبتا زیاد است و ابعاد متفاوتی دارند ولی همگی کمابیش شکل مشابهی دارند. در کنار مقبره Emperor Nintoku و کنار پارک Daisen، مرکز اطلاع رسانی وجود دارد که اطلاعات جامعی درباره این منطقه و همچنین محل کوفون ها ارائه می کند. دسترسی به محوطه کوفون امکان پذیر نیست و تنها با کمک نقشه هایی که در کنار این مقبره ها وجود دارد می توان شکل مقبره را تصویر سازی کرد.

 در داخل پارک Daisen چند کوفون کوچک وجود دارد. اغلب این مقبره ها به شکل تپه هایی هستند که دور تا دور آنها خندق حفر شده و معمولا با درختان و گیاهان پوشیده شده اند. البته گفته می شود که در گذشته از رویش گیاهان بر سطح کوفون ها جلوگیری می کردند. این محل نیز در لیست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. 

وقتی به اوزاکا رسیدیم، هوا کاملا تاریک شده بود و دقیقا زمان بازدید از یکی از معروفترین محله های ژاپن به نام Minami بود. این منطقه یکی از دو محله ای در اوزاکا است که مراکز تفریحی ، خرید و غذاخوری متعددی دارد. بازار سرپوشیده و معروف Dotombori در کنار کانال آب، شبها با صدها چراغ نئونی و نمایشگرهای غول پیکر، از جمله مرد معروف Glico Running Man و خرچنگ Kani Doraku نمای ویژه ای به این محل بخشیده اند.

 اغذیه فروشی های این منطقه اکثرا تابلوهای عجیبی دارند. از ماکت اختاپوس و گاو گرفته تا اژدها و شخصیتهای کارتونی!. برای نخستین بار در این مکان بود که با یکی از معروفترین خوراکهای ژاپنی به نام  تاکویاکی آشنا شدم. این غذای لذیذ که با نام‌های «گلوله‌های هشت‌پا» یا «کوفته‌های هشت‌پا» نیز شناخته می‌شود، با استفاده از یک بشقاب داغ مخصوص با ردیف‌هایی از قالب‌های نیمه کروی پخته می‌شود. قبل از اینکه یک تکه گوشت هشت پا (تاکو) در وسط آن قرار گیرد، هر یک از قالب ها با مخلوط خمیر خوش طعم پر می شود. تاکویاکی‌ها را هر دقیقه با یک سیخ می‌چرخانند تا از پخت یکنواخت آن اطمینان حاصل کنند. سپس با سس شیرین و مخصوص تاکویاکی و سس مایونز، جلبک دریایی آئونوری و تکه های ماهی کاتسووبوشی بونیتو سرو می شود.

غذای دیگر که شهرت جهانی دارد، Ramen است. رامن یک غذای سوپ رشته ای است که از نودل گندم (همچنین به عنوان نودل رامن نیز شناخته می شود)، یک آبگوشت خوش طعم (سس سویا، نمک، میسو و استخوان خوک تونکوتسو چهار پایه اصلی آبگوشت رامن هستند) به همراه گوشت برش خورده خوک، جلبک دریایی ، پیازچه و شاخه های ظریف بامبو تهیه می شود.رامن یکی از غذاهای لذیذ محبوب امروزی ژاپن است که قیمت بسیار کمی دارد و به طور گسترده در رستوران ها و بارهای رامن (که تقریباً در هر گوشه خیابان وجود دارند) در دسترس است. 

شب را در Hotel Plaza Osaka اقامت داشتیم. این هتل در منطقه بسیار خوبی از شهر قرار دارد و تقریبا قیمت آن برای هر شب اقامت معادل ۱۰۰ دلار است.

روز هشتم، جمعه ۱۸ فروردین:

صبح که از پنجره هتل به بیرون نگاه کردم، مجبور شدم خبر بد را به بچه ها بدهم!. هوا بارانی و شب قبل مقدار زیادی باران باریده بود. کمپانی فیلمسازی یونیورسال، پارک موضوعی بسیار بزرگ و معروفی در سال ۲۰۰۱ در اوزاکا ساخته که به یکی از مهمترین مقاصد تفریحی ژاپن تبدیل شده است. استودیو یونیورسال ژاپن در حال حاضر دارای ده بخش است: هالیوود، نیویورک، سانفرانسیسکو، پارک ژوراسیک، دنیای آب، روستای آمیتی، سرزمین عجایب جهانی، پارک مینیون، دنیای جادویی هری پاتر و دنیای سوپر نینتندو. بازدیدکنندگان می‌توانند از بسیاری از وسایل تفریحی لذت ببرند، از چرخ و فلک‌های مناسب برای کودکان گرفته تا ترن هوایی هیجان‌انگیز و شبیه‌سازی‌هایی که بر اساس فیلم‌های محبوبی مانند مرد عنکبوتی، بازگشت به آینده، ترمیناتور ۲ و پارک ژوراسیک ساخته شده‌اند. ورودیه این پارک ۸۴۰۰ ین است. بازدیدکنندگان دسترسی نامحدود به همه بازیها دارند که البته شامل قسمت سوپر نینتندو نمی شود و برای آن باید بلیط جداگانه تهیه کرد. ساعت کار آن از ۹ صبح تا ۸ شب است.

این پارک در کنار خلیج اوزاکا احداث شده است. با ورود به محوطه پارکینگ با نظم عجیبی که به نظرم فقط مخصوص ژاپنی هاست مواجه می شوید. با اینکه وسعت پارکینگ بسیار زیاد است و ما هم اول صبح وارد این مجموعه شدیم، ولی ما را به محل مخصوصی هدایت کردند تا اتومبیلها به صورت پراکنده توقف نکنند. از محل پارکینگ تا درب ورودی حدودا ۱۰ دقیقه فاصله بود و همین زمان برای اینکه کاملا خیس شویم، کافی بود. چون ما بلیط را قبلا و به صورت آنلاین تهیه کرده بودیم، در زمان ورود معطل نشدیم. در بسیاری از وب سایتها، خرید آنلاین بلیط توصیه شده است چون با تکمیل ظرفیت پارک،بلیط فروشی متوقف خواهد شد. 

روز نهم، شنبه ۱۹ فروردین:

هوا ابری بود ولی از بارش باران خبری نبود. بعد از صبحانه مراسم Check out را انجام دادیم و به سمت قلعه اوزاکا حرکت کردیم. در مسیر، از کنار ساختمان Umeda Sky که یک ساختمان مرتفع در منطقه کیتا اوزاکا، در نزدیکی ایستگاه‌های اوزاکا و اومدا است عبور کردیم. این ساختمان 173 متری از دو برج تشکیل شده است که توسط “رصدخانه باغ شناور” در طبقه 39 به یکدیگر متصل شده اند. این رصدخانه از طریق پنجره ها و از عرشه فضای باز خود، مناظر عالی از شهر را ارائه می دهد.

قلعه اوزاکا علاوه بر اهمیت تاریخی، یکی از زیباترین قلعه های ژاپن است. دور قلعه خندق بزرگی حفر شده است. در محوطه داخلی، تابلو راهنما نظر من را جلب می کند. بر روی آن نوشته شده است که سنگ بزرگی که در پشت تابلو قرار دارد بزرگترین سنگ این مجموعه است.

 

در حیاط روبروی قلعه با یک سازه عجیب روبرو می شویم. این سازه فلزی به شکل نیم کره بر روی یک سکوی بتنی ساخته شده است. تابلو راهنما به ما می گوید که این سازه در سال ۱۹۷۰ و در زمان نمایشگاه ۱۹۷۰ اوزاکا در این محل ساخته شده است.

در ژانویه 1968، دو شرکت ژاپنی، Panasonic Corporation و The Mainichi Newspapers، موافقت کردند که یک پروژه کپسول زمانی مشترک را در جشن نمایشگاه جهانی ژاپن 1970 انجام دهند. پس از سه سال برنامه ریزی، تحقیق و ساخت، دو کپسول زمانی که با تمام جزئیات یکسان بودند در مجاورت قلعه اوزاکا دفن شدند. کپسول پایینی به مدت 5000 سال مدفون خواهد ماند. کپسول بالایی برای اولین بار در سال 2000 و پس از آن هر 100 سال باز می شود.

هدف از این پروژه ارسال به موقع گزارش تصویری، شنیداری و مستند از زندگی در سال 1970 میلادی است. مقیاس پروژه و اندازه کپسول ها بی سابقه است: هر کپسول حاوی 2098 شی و آیتم هایی است که نشان دهنده دستاوردهای تمدن بشر و تجربه روزمره مردم ژاپن است. میراث به جا مانده از اجداد باستانی و جدیدتر ما از طریق هنر، ادبیات و موسیقی ثبت شده است. حتی آرمان ها و آرزوهای مردم امروز در پیام هایی مکتوب و ضبط شده است. در ساخت کپسول ها و تهیه محتویات آنها هیچ چیز به شانس واگذار نشد. همه اقلام با پیشرفته ترین تکنیک های نگهداری شناخته شده، محافظت می شوند. برخی از تکنیک های نگهداری به شکل ویژه برای این پروژه ابداع شدند. مردم ژاپن همراه با دانشمندان سراسر جهان در روند انتخاب این اقلام شرکت کردند.

ساخت قلعه اوزاکا در سال 1583 در محل سابق معبد ایشیاما هونگانجی، که سیزده سال قبل توسط اودا نوبوناگا ویران شده بود، آغاز شد. تویوتومی هیدیوشی قصد داشت این قلعه به مرکز یک ژاپن جدید و متحد تحت حکومت تویوتومی تبدیل شود. این قلعه در آن زمان بزرگترین قلعه بود. با این حال، چند سال پس از مرگ هیده یوشی، نیروهای توکوگاوا به قلعه حمله کردند و آن را ویران کردند و دودمان تویوتومی را در سال 1615 خاتمه دادند. قلعه اوزاکا توسط توکوگاوا هیدتادا در دهه 1620 بازسازی شد، اما برج قلعه اصلی آن بر اثر اصابت صاعقه درسال 1665 سوخت. در سال 1931 بود که بازسازی کنونی فرو بتن برج قلعه ساخته شد. در طول جنگ به طور معجزه آسایی از حملات هوایی در سطح شهر جان سالم به در برد. تعمیرات اساسی در سال 1997 به قلعه، زیبایی جدیدی بخشید. برج قلعه اکنون در داخل کاملاً مدرن است و حتی دارای یک آسانسور برای دسترسی آسان تر است.

با خروج از شهر اوزاکا به سمت شهر Kobe حرکت کردیم. کوبه در 30 کیلومتری غرب اوزاکا قرار دارد. احتمالا اسم این شهر به دو دلیل آشناست. یکی بخاطر گوشت گاو که شهرت جهانی دارد و استیک های آن بسیار معروف است. دوم به سبب زلزله بسیار شدیدی که در سال 1995 رخ داد و یکی از مرگبارترین فجایع طبیعی در ژاپن بود. شهر کوبه شهرسازی قشنگی دارد.

شصت کیلومتر بعد از کوبه به شهر Himeji می رسیم. قلعه هیمه جی یکی از بزرگترین و زیباترین قلعه های ژاپن است که هرگز در اثر جنگ، زلزله یا آتش سوزی تخریب نشد. این بنا در لیست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده و عنوان بهترین و زیباترین قلعه سامورایی ژاپن را به خود اختصاص داده است. ورودیه آن 1000 ین است و برای بازدید از آن دو ساعت زمان نیاز است.

قلعه هیمه جی به سبب رنگ سفیدش به “اگرت سفید” مشهور است. تاریخ ساخت این بنا به قرن 15 برمی گردد، هرچند که در سال 1609 تکمیل شد. برای رسیدن به قلعه ابتدا باید از درب بلیط فروشی عبور کنید و پس از طی کردن یک مسیر پر پیچ و خم به قلعه می رسید این قلعه در 6 طبقه ساخته شده است. طبقات با پله های چوبی به هم مربوط هستند و هر چه به طبقات بالاتر می رویم از وسعت آن کاسته می شود. در حال حاضر طبقات خالی هستند و بازدیدکنندگان می توانند از پنجره های هر طبقه منظره شهر و حیاط قلعه را تماشا کنند. خندق دور قلعه بسیار بزرگ است و محل خوبی است که (مخصوصا در فصل شکوفه های گیلاس) با قایق در آن گردش کنید. این قلعه زیبا یکی از لوکیشنهای معروف فیلم “آشوب” ساخته کارگردان معروف ژاپنی، آکیرا کوروساوا، در سال 1985 بود.

سپس به سمت شهر هیروشیما حرکت و در میان راه از شهر Okayama گذر کردیم. حدود ساعت ۷ شب وارد شهر هیروشیما شدیم و یک راست به هتل Mystays Hiroshima Peace Park رفتیم. بابت دو شب اقامت 1100 درهم پرداختیم. 

روز دهم، یکشنبه 20 فروردین:

اتاق هتل ما روبروی رودخانه Motoyasu بود و از پنجره می شد پارک و موزه یادبود صلح و بنای یادمان صلح هیروشما را دید.

برای بازدید از یکی از جاذبه های معروف ژاپن، 30 کیلومتر به سمت غرب هیروشیما رفتیم تا به جزیره Miyajima برسیم. اتومبیل را در یک پارکینگ عمومی پارک کردیم. بلیط کشتی را تهیه و نیم ساعت بعد به جزیره رسیدیم. 

شهرت این جزیره بیشتر به خاطر دروازه غول پیکر توری است که در هنگام جزر و مد به نظر می رسد روی آب شناور است. معبد Itsukushima در این جزیره قرار دارد و به همین خاطر گاهی به آن، جزیره ایتسوکوشیما هم می گویند. مانند دروازه توری، ساختمان های اصلی حرم بر روی آب ساخته شده اند و با پلهای چوبی به هم راه دارند. در زمان مد که آب در بالاترین حد خود است، بازدیدکنندگان با قایق تا زیر دروازه توری قایقرانی می کنند و در زمان جزر کامل، دروازه کاملا در خشکی قرار می گیرد. در این جزیره گوزن های وحشی نیز وجود دارند که با مردم عادت کرده اند. روزها گوزنها در همان مکان هایی که گردشگران هستند پرسه می زنند و عصر در مسیرهای پیاده روی می خوابند. عبور و مرور اتومبیل در این جزیره بسیار محدود است و اکثرا با دوچرخه یا پیاده در این مکان تردد می کنند. در اطراف معبد کار و کاسبی مغازه های سوغاتی فروشی و همچنین مواد غذایی بسیار سکه است. چندین مسیر پیاده روی در اطراف معبد وجود دارد که در صورت زمان کافی توصیه میکنم حتما یکی از آنها را امتحان کنید. یک مسیر بسیار کوتاه به پاگودا معبد منتهی می شود.

ما حدودا سه ساعت را در جزیره گذراندیم و مجددا به شهر هیروشیما بازگشتیم و یک راست به پارک یادمان صلح رفتیم. موزه یادمان صلح در وسط این پارک ساخته شده است. علاوه بر آن تعدادی مجسمه و یادمان دیگر نیز در داخل این پارک وجود دارد که هر کدام حکایتی از فاجعه هیروشیما دارند.

مرکز اصلی پارک، موزه یادبود صلح است. ورودیه این موزه 200 ین و برای زیر 18 سال رایگان است. این موزه که از دو ساختمان تشکیل شده است، تاریخ هیروشیما و ظهور بمب هسته ای را بررسی می کند. اما تمرکز اصلی آن بر وقایع 6 اوت است: پرتاب بمب و نتیجه آن در رنج بشر. جزئیات نمایش داده شده شامل عکسها، فیلمها و اشیا به جا مانده از قربانیان به شدت تاثیرگذار هستند و تقریبا همه افرادی که از موزه خارج می شوند را ناراحت می کند. همچنین آرشیو بسیار کاملی از مدارک و تصاویر پروژه ساخت بمب اتمی وجود دارد که شما را با مراحل ساخت بمب آشنا می کند. در میان این مدارک می توان نامه آلبرت انیشتین به روزولت را دید که به وضوح به رییس جمهور آمریکا اطلاع می دهد که با استفاده از انرژی هسته ای می توان بمب اتمی ساخت که قدرت تخریبی آن بسیار زیاد خواهد بود.

 در دفتر یادبود موزه یادداشتی  -مخصوصا- به زبان فارسی نوشتم که شاید حس کنجکاوی مسئولین موزه را برانگیزد تا آن را ترجمه کنند و بخوانند. در آنجا نوشتم که وجود سلاح اتمی بسیار منزجر کننده است و وظیفه دولتمردان ژاپنی است که ابعاد این فاجعه را بدون در نظر گرفتن ملاحظات سیاسی مرتبا به جامعه جهانی گوشزد کنند. همچنین از اینکه دولت آمریکا بعد از گذشت 70 سال هنوز هیچ عذرخواهی رسمی نکرده است، ابراز تاسف کردم.

گنبد A-Bomb که با نام یادبود صلح هیروشیما نیز شناخته می‌شود، مکانی برای ترویج صنایع هیروشیما بود. زمانی که بمب منفجر شد، یکی از معدود ساختمان هایی بود که پابرجا ماند و امروز نیز به همین شکل باقی مانده است. گنبد A-Bomb که یک میراث جهانی یونسکو است، پیوندی ملموس به گذشته منحصر به فرد هیروشیما است.

سپس به سمت قلعه هیروشیما حرکت کردیم. این قلعه نیز مثل قلعه های دیگر که تاکنون بازدید کرده ایم در وسط یک باغ محاط شده با خندق قرار دارد. در این خندق بزرگ تعداد نسبتا زیادی ماهی کپور غول پیکر وجود دارد. ظاهرا این گونه ماهی که به رنگهای قرمز، صورتی، سفید، خاکستری، سیاه و یا مخلوطی از این رنگها هستند، در فرهنگ ژاپنی مقدس و قابل احترام هستند طوری که در برخی از نقاشی های کلاسیک ژاپنی طرحهایی از این ماهی ها را می توان دید. ورودیه قلعه هیروشیما ۴۰۰ ین است و بازدید از آن یکساعت زمان نیاز دارد. این  قلعه که در سال 1589 توسط فئودال قدرتمند، موری تروموتو ساخته شد، مقر مهم قدرت در غرب ژاپن بود. قلعه هیروشیما در جریان حمله اتمی سال 1945 کاملا ویران شد و در سال ۱۹۵۸ بر اساس تصاویر و نقشه های بجا مانده مجددا بنا شد و اکنون نیز یکی از بناهای باشکوه شهر هیروشیما است.

مرکز شهر هیروشیما که خیابان  Hondori نامبده می شود بر روی تردد اتومبیلها بسته است و مملو  از فروشگاههای مختلف با برندهای بین المللی و ژاپنی می باشد.  یکی از این فروشگاهها مخصوص فروش کارت های Pokemon بود. این کارت ها برای بازی استفاده می شوند و برخی از آنها بسیار گران قیمت هستند.

روز یازدهم، دوشنبه ۲۱ فروردین ۱۴۰۲:

ابتدا بچه ها را جلو ایستگاه قطار پیاده کردم و خودم برای تحویل اتومبیل به محلی که لوکیشنش را روی موبایل ذخیره کرده بودم، رفتم. این منطقه با ایستگاه قطار فاصله طولانی نداشت ولی چون در منطقه صنعتی شهر بود، پیدا کردن دفتر شرکت اجاره اتومبیل مشکل بود و نقشه گوگل هم من را به محلی هدایت کرد که درست نبود. نهایتا مجبور شدم اتومبیل را در پارکینگ مجاور یک کارگاه پارک کنم و داخل کارگاه شوم تا از کسی کمک بگیرم. در دفتر این کارگاه فردی را دیدم که پشت کامپیوتر نشسته بود و مشغول کار بود. وقتی من را دید از جایش بلند شد و بعد از ادای احترام پرسید که چه کمکی می تواند بکند؟ من هم آدرس را به او نشان دادم و او با داشتن کد پستی محل، از روی کامپیوترش، صفحه ای را پرینت کرد و به من داد. در آن نقشه علاوه بر محل مورد نظر من، مکانی را که در آنجا بودیم را مشخص کرده بود و به راحتی می شد با کمی پیاده روی به دفتر اتومبیل اجاره ای رسید. از او تشکر کردم و نقشه به دست سوار ماشین شدم و به راحتی محل را یافتم. بعد از تحویل اتومبیل از صاحب آن دفتر خواستم که برای من تاکسی خبر کند ولی او گفت که در خیابان اصلی راحتتر و سریعتر می توانم تاکسی پیدا کنم. چند دقیقه ای را صرف پیدا کردن تاکسی کردم و از آنجایی که حس کردم زمان را از دست می دهم به سمت ایستگاه قطار حرکت کردم و ۲۰ دقیقه بعد در ایستگاه قطار بودم. شبکه ریلی در ژاپن بسیار وسیع و کارآمد است. حدود ۳۱ هزار کیلومتر خط آهن در ژاپن ایجاد شده است که توسط هفت شرکت بزرگ اداره می شود. سرویس ریلی در ژاپن را به سه دسته اصلی می توان تقسیم کرد: قطارهای سریع السیر Shinkansen ، قطارهای سریع، قطارهای محلی.

قطار سریع السیر ژاپن که در این کشور به شینکانسن معروف است یکی از افتخارات ژاپن است. بیشتر شهرهای اصلی ژاپن با این وسیله به هم متصل شده اند. ما به سه دلیل برای بازگشت از هیروشیما به توکیو قطار شینکانسن را انتخاب کردیم. دلیل اول، تجربه سفر با یکی از پیشروترین، سریع ترین و معروف ترین قطارهای جهان. دومین دلیل، صرفه جویی در زمان. فاصله هیروشیما تا توکیو بیش از ۹۰۰ کیلومتر است و با اتومبیل بیش از ۱۴ ساعت زمان نیاز دارد که خستگی حاصل از رانندگی را هم به آن بیفزایید و دلیل سوم، دیدن بخشهایی از ژاپن که در مسیر جاده ای نتوانستیم از مناظر آن لذت ببریم. 

ایستگاه هیروشیما یکی از ایستگاههای بزرگ و اصلی در ژاپن است. داخل ایستگاه انواع و اقسام خدمات مختلف از فروشگاههای مواد غذایی تا البسه، سوغاتی و آرایشگاه وجود دارد. 

تعداد قطارهایی که از هیروشیما به توکیو می روند به اندازه ای هستند که شما بدون بلیط نمانید. در زمانی که ما وارد ایستگاه شدیم تقریبا هر ۴۵ تا ۵۵ دقیقه یک قطار به سمت توکیو حرکت می کرد. با نخستین قطار نمی توانستیم برویم چون زمان حرکت آن ۱۰ دقیقه بعد بود و با توجه به اینکه با محیط و شرایط ایستگاه ناآشنا بودیم، این امکان وجود داشت که به موقع نرسیم. بنابراین درخواست قطار بعدی را کردیم که ۴۰ دقیقه بعد حرکت می کرد. برای خرید بلیط هم می توان از ماشینهای مخصوص خرید بلیط استفاده کرد و هم از گیشه بلیط فروشی. من تصمیم گرفتم که از گیشه بلیط را تهیه کنم. وقتی به متصدی باجه گفتم که دو چمدان بزرگ داریم به ما گفت که باید قطاری را که یکساعت و نیم بعد حرکت می کند را بگیریم چون صندلی هایی که امکان قرار دادن بار دارند، پر شده است. از متصدی فروش بلیط خواستم که دو بلیط در کنار پنجره به ما بدهد. او مانیتور فروش بلیط را به سمت من چرخاند و به من نشان داد که در ردیف آخر صندلی ها پر است و وقتی از او خواستم که در ردیف دیگری به ما جا بدهد گفت که برای افرادی که بار به همراه دارند فقط در ردیف آخر امکان قرار دادن چمدانها در فضای پشت صندلی ها وجود دارد. به ناچار قبول کردیم و تا زمان حرکت قطار در فروشگاههای داخل ایستگاه گشت زدیم و البته تعدادی از شیرینی های معروف ژاپن و هیروشیما را تهیه کردیم این شیرینی ها که در طعمهای مختلف عرضه می شوند به نام Momiji manju معروفند و معمولا در بسته بندی های شکیل به فروش می رسند.

حدود 10 دقیقه به حرکت قطار، سکوی مورد نظر را پیدا کردیم و چشممان به جمال قطار سریع السیر شینکانسن روشن شد. این قطار مجهز به دو کلاس مختلف است که در کلاس معمولی در هر ردیف 5 صندلی به صورت 3 صندلی در یک سمت و 2 صندلی در سمت دیگر دارند و کلاس سبز که 4 صندلی در هر ردیف دارند. فاصله صندلی ها در واگن سبز بیشتر است. ولی در کل هر دو واگن بسیار راحت هستند. در انتهای هر واگن دستشویی و توالت قطار قرار دارد که به شکل عجیبی تمیز و دارای همه امکانات لازم برای استفاده معلولین می باشد.

 

وقتی سوار قطار شدیم، دریافتم که فقط در پشت صندلی که به ما فروخته شده، قابلیت قرار دادن چمدان های بزرگ وجود دارد. درست در زمان معین قطار حرکت کرد. در واگن ما فقط چند مسافر بود و بیشتر صندلی ها خالی بود. ما هم از فرصت استفاده کردیم و هر کدام کنار یک پنجره نشستیم. با عبور از منطقه شهری، سرعت قطار افزایش یافت هر چند که افزایش سرعت آن را از روی شتاب قطار نمی شود متوجه شد چون اصلا محسوس نیست. اما از اجسام خارج از قطار می توان فهمید که سرعت افزایش یافته، من با استفاده از اپلیکیشنی که روی موبایل خود داشتم، سرعت قطار را اندازه می گرفتم. سرعت متوسط حدود 300 کیلومتر و بیشترین مقدار، 320 کیلومتر بود. هنوز نیم ساعت نگذشته بود که مامور چک کردن بلیط از راه رسید، یه نگاه به بلیطهای ما انداخت، یه نگاه به تبلت خودش انداخت و گفت که شما سر جای خودتان ننشسته اید. ایستگاه بعدی چند نفر سوار شدند ولی هنوز قطار خالی بود. کمی بعد مامور دیگری آمد و همان حرفها را تکرار کرد و در ایستگاه بعدی تعداد بیشتری سوار شدن و ما مجبور شدیم سر جای خودمان بنشینیم. مناظر اطراف برای من بسیار جالب بود چون می دیدم که قطار از مناطقی عبور می کند که انسان در آنها دست نبرده است و کاملا بکر هستند و از طرف دیگر وارد مناطق شهری با تراکم زیاد می شد. کمتر از چهار ساعت طول کشید تا از هیروشیما وارد ایستگاه قطار توکیو شدیم. ایستگاه توکیو یکی از مهمترین و شاید اصلی ترین ایستگاه قطار در شهر توکیو است. من اتومبیل دیگری را در شهر توکیو و از شرکت تویوتا اجاره کرده بودم و دفتر این شرکت در نزدیک همین ایستگاه قرار داشت. لذا با کمی پیاده روی به آنجا رسیدیم و اتومبیل را تحویل گرفتیم. اینبار اتومبیلی که به ما تحویل داده شد یک دستگاه تویوتا پریوس هیبرید بود. با ورود به داخل شهر توکیو دریافتم که این شهر بسیار قانونمند است. توکیو برخلاف بسیاری از پایتختهای دنیا بسیار شهر تمیزی است. علی رغم 37 میلیون جمعیت که این شهر را در حال حاضر به پرجمعیت ترین و بزرگترین شهر دنیا تبدیل کرده است ولی از ترافیک و بی نظمی ابرشهرهای جهان در آن خبری نیست. چون زمان کافی تا غروب آفتاب داشتیم، تصمیم گرفتیم تا از چند جای دیدنی شهر که در مسیر ما قرار داشت دیدن کنیم.

گینزا Ginza معروف‌ترین منطقه خرید، غذاخوری و سرگرمی لوکس توکیو است که دارای فروشگاه‌های بزرگ، بوتیک‌ها، گالری‌های هنری، رستوران‌ها، کلوب‌های شبانه و کافه‌ها است.از سال 1612 تا 1800، منطقه گینزا امروزی محل ضرابخانه سکه نقره بود (گینزا در زبان ژاپنی به معنای “ضرابخانه نقره” است) که در نهایت این منطقه به نام آن نامگذاری شد. پس از زلزله بزرگ کانتو در سال 1923، گینزا به عنوان یک منطقه خرید لوکس تکامل یافت. اکثر مغازه ها در منطقه گینزا هر روز هفته باز هستند. بازدید از آن در بعدازظهرهای آخر هفته که خیابان مرکزی چودوری به روی ترافیک خودرو بسته و به یک منطقه بزرگ عابر پیاده تبدیل می شود بسیار لذت بخش است. بسته شدن این خیابان بر روی اتومبیلها از ظهر تا 18:00 انجام می شود.

یک متر مربع زمین در مرکز منطقه بیش از ده میلیون ین ارزش دارد که آن را به یکی از گران ترین املاک و مستغلات در ژاپن تبدیل کرده است.

در این منطقه یکی از جالب‌ترین مناطق غذاخوری توکیو (یوراکوچو گادوشیتا) در زیر مونوریل ایستگاه یوراکوچو واقع شده است. ده‌ها رستوران که بیش از 700 متر امتداد دارند، در طاق‌های آجری زیر خط یامانوته ساخته شده‌اند که به طور گسترده‌ای از اتصالات کوچک یاکیتوری و ایزاکایا گرفته تا سالن‌های آبجو و بارهای شراب فرانسوی کمی مجلل‌تر را شامل می‌شوند. 

به لطف یوسف -یکی از دوستان خوب ما- که به همراه خانواده اش در توکیو زندگی می کند، در یک واحد مسکونی که در برج محل سکونت خودشان برای ما در نظر گرفته بود، اقامت داشتیم. 

در این مدت این شانس را داشتیم که انواع متنوعی از غذاهای ژاپنی که همسر او تهیه می کرد را امتحان کنیم. یوسف با همسر و سه فرزندش در یک واحد 3 خوابه 80 متری در یکی از برجهای مسکونی خوب توکیو زندگی می کنند. اینطور که برای من توضیح دادند، زیربنای خانه ها در ژاپن نسبت به سایر کشورها بسیار کم است و عمده دلیل آن قیمت بالای زمین است. 

روز دوازدهم، سه شنبه ۲۲ فروردین:

طبق قولی که به بچه ها داده بودیم، امروز را برای شهربازی Disneyland اختصاص دادیم. این پارک موضوعی بر اساس فیلمها و فانتزی های آمریکایی در 15 آوریل 1983 در منطقه چیبا احداث شد و در زمان بازدید ما خودش را برای جشن 40 امین سالگرد تاسیس آماده می کرد.

 

کمی قبل از ساعت 11 وارد این مجموعه بزرگ که بیش از 115 هکتار وسعت دارد، شدیم. این پارک دارای هفت منطقه موضوعی است:

•  بازار جهانی: مجاور در ورودی پارک قرار دارد و یک پاساژ خرید سرپوشیده است که در ردیف مغازه ها و رستوران ها قرار گرفته است. این منطقه مانند یک شهر آمریکایی اوایل قرن بیستم طراحی شده است و به عنوان منطقه خرید اصلی پارک عمل می کند که بسیاری از مهمانان در راه خروج از پارک در آن توقف می کنند.

•  سرزمین ماجراجویی: شامل جاذبه هایی است که روح ماجراجویی را در بر می گیرد. در اینجا می‌توانید به یک سفر دریایی در جنگل بپیوندید، در راه‌آهن رودخانه غربی سوار شوید و با دزدان دریایی کارائیب قایقرانی کنید.
• سرزمین غربی: سرزمین وسترن ها در داخل مرزهای غربی ایالات متحده و در امتداد رودخانه های آمریکا است. در این منطقه، ترن هوایی محبوب Big Thunder Mountain قرار دارد، در حالی که جزیره تام سایر در وسط رودخانه واقع شده است.
•  سرزمین عجایب: Fantasyland بر اساس فیلم‌های انیمیشن کلاسیک دیزنی ساخته شده است. قلعه نمادین سیندرلا در مرکز پارک و همچنین شخصیت‌ها و سواری‌های دیگری مانند داستان افسون‌شده زیبایی و هیولا، پیتر پن، سفید برفی، یک دنیای کوچک و پوهز هانی هانت در این محل هستند.

•  سرزمین فردا: موضوعات فضا و فناوری های آینده را بررسی می کند. این مکان دارای جاذبه‌های محبوبی مانند Space Mountain، Star Tours، Buzz Lightyear’s AstroBlasters، Monsters. Ride & Go Seek و Happy Ride with Baymax است.
• کشور مخلوق: Critter Country خانه خرگوش Br’er Rabbit، Br’er Fox، Br’er Bear و دیگر شخصیت های فیلم دیزنی “Song of the South” است. در اینجا می‌توانید سواری پرطرفدار Splash Mountain، و همچنین تورهای قایق رانی با راهنما در رودخانه‌های آمریکا را بیابید.
•  تون تاون: محله ای در حومه شهر است که در آن شخصیت های دیزنی زندگی، کار و بازی می کنند. Toontown با هدف مخاطبان جوان‌تر، به بازدیدکنندگان اجازه می‌دهد با میکی و مینی در خانه‌هایشان ملاقات کنند، در قایق دانلد داک بازی کنند، خانه درختی Chip’n Dale را ببینند و یک ترن هوایی به اندازه بچه‌ها سوار شوند.

علاوه بر بازیها و اجرای تئاترهای مختلف، در ساعت 2 بعدازظهر شاهد عبور کارناوال شخصیتهای کارتونهای دیزنی بودیم.

بیشتر بازدیدکنندگان ژاپنی بودند و طبعا اکثر آنها را جوانان و نوجوانان تشکیل می دادند. تعداد نسبتا زیادی از این جوانان را دیدم که لباسهای کاملا شبیه هم پوشیده بودند و حتی سعی کرده بودند تا مدل مو و آرایش ظاهریشان هم شبیه هم باشد، دقیقا مثل کاری که دوقلوها انجام می دهند. دخترها اکثرا دامنهای کوتاه با جوراب شلواری و یا جورابهای بلند با کفشهای پاشنه بلند پوشیده بودند و پسرها اکثرا تیشرت هایی که روی آنها به زبان انگلیسی چیزی نوشته شده بود بر تن داشتند. جالب بود که هیچ مرد ژاپنی را ندیدم که شلوار کوتاه پوشیده باشد.

برای من هزینه هنگفتی که برای ساختن این مجموعه کرده اند بسیار جالب توجه بود. ماکت ها و ساختمانها طوری بازدیدکنندگان را به داخل فضای فیلم و کارتونها می برد که بی اختیار تصور می کنید که قسمتی از آن هستید. زمان در دیزنی لند به سرعت می گذرد و ساعت 9 شب به سرعت فرا می رسد. تمام بازیها تا زمانی که به آخرین نفر در صف خدمات دهند، باز هستند هرچند که از ساعت 9 مراجعه کننده جدیدی را قبول نمی کنند. بالاخره حدود ساعت 10 شب بود که از دیزنی لند زیبا خارج شدیم.

روز سیزدهم، چهارشنبه ۲۳ فروردین:

امروز را به گشت داخل شهر توکیو اختصاص داده ایم. لیست بلند بالایی از مناطق دیدنی توکیو در پیش روی ما قرار دارد. انتخاب مشکل است ولی تلف کردن وقت اصلا جایز نیست. حدود ساعت 10 است که به محله Ryogoku می رویم. یکی از باشگاههای ورزشی Sumo در اینجاست. ورزشکاران از ساعت 8 تا 10 صبح به ورزش و تمرین مشغول هستند. بازدیدکنندگان از طریق پنجره های بزرگ می توانند تمرین این ورزشکاران را ببینند. بعد از ساعت 10 ورزشکاران کم کم از باشگاه خارج می شوند، برخی با دوچرخه و برخی پیاده به منزل یا محل کار خود می روند. ورزش Sumo یکی از محبوبترین ورزشهای سنتی ژاپن است. ورزشکاران سومو معمولا درشت هیکل و با وزن زیاد هستند.

وقتی ما به محله Ryogoku رسیدیم، ساعت از 10 گذشته بود. در اطراف باشگاه ورزشی تعدادی از ورزشکاران را دیدیم که با لباس سنتی ژاپنی در حال پیاده روی یا دوچرخه سواری بودند. در کنار باشگاه تعدادی از توریستها نیز مشغول صحبت با ورزشکاران بودند.

پارک Ueno یکی از مناطق مرکزی شهر توکیو است. تصاویر بسیار زیبایی از این پارک در فصل شکوفه های گیلاس وجود دارد که در بسیاری از عکسهای تبلیغاتی ژاپن از آنها استفاده می شود. در میان پارک، باغ وحش Ueno قرار دارد. این باغ وحش علی رغم اینکه خیلی بزرگ نیست ولی بسیار ارگانیزه و دارای حیوانات بسیار متنوع است. شاید یکی از پربازدیدترین قسمتهای این پارک قسمت خرسهای پاندا باشد که از چین آورده شده اند. همچنین سعی شده تا با استفاده از مثالهای ساده اکوسیستم های مختلف و لزوم احترام به طبیعت به بازدیدکنندگان آموزش داده شود.  بازدید از این باغ وحش حداقل 2 ساعت زمان نیاز دارد.

در ضلع شمالی پارک، چهار موزه اصلی قرار دارد. موزه ملی توکیو، موزه هنر متروپولیتن توکیو، موزه ملی هنر غربی و موزه تاریخ طبیعی. ما فقط فرصت کردیم تا از موزه ملی هنر غربی بازدید کنیم. در محوطه خارجی موزه تعدادی از مجسمه های معروف از مجسمه سازان معاصر قرار داده شده است. بازدید از این موزه حداقل یک ساعت زمان نیاز دارد. توجه داشته باشید که این بنا توسط معمار معروف فرانسوی – لوکوربوزیه- طراحی و اجرا شده است و به همین سبب در لیست میراث جهانی قرار گرفته است.

محله Ueno از مناطق خرید توکیو است. کوچه های اطراف ایستگاه مترو معمولا بسیار شلوغ و مملو از مغازه های مختلف و غذا فروشی هستند. ما ناهار را در یک غذاخوری خیابانی که غذای ترکی سرو می کرد صرف کردیم. در تعدادی از این کوچه ها عبور و مرور وسایل نقلیه ممنوع است و مغازه داران با خیال راحت تری مشتریان را به چنگ می آورند. پیاده به سمت ایستگاه Akihabara حرکت کردیم این منطقه به سبب فروشگاههای لوازم الکترونیکی و بازیهای کامپیوتری مشهور است. در میانه راه به یک کافی شاپ رفتیم. علی رغم اینکه بیشتر میزها اشغال شده بود ولی کوچکترین صدایی به گوش نمی رسید. عده ای مشغول کار با کامپیوترهایشان بودند، برخی سرشان داخل موبایلشان بود و چند نفری هم با هم به آرامی صحبت می کردند.

شاید فروشگاه 9 طبقه Yodobashi یکی از معروفترین عرضه کنندگان لوازم الکتریکی، صوتی، تصویری و تکنولوژی در ژاپن باشد. برای من تصورش مشکل بود که یک طبقه از این فروشگاه بزرگ فقط به دوربین، لنز و لوازم جانبی آن اختصاص داشت. توجه داشته باشید، محصولاتی که در ژاپن فروخته می شوند را باید با دقت خرید چون برخی از آنها فقط برای استفاده در ژاپن طراحی شده اند و ممکن است در سایر کشورها کار نکنند. این موضوع را یکی از فروشندگان بازی های کامپیوتری به ما گفت. 

برای بازگشت به ایستگاه Ueno، تصمیم گرفتیم تا سیستم مترو توکیو را هم امتحان کنیم. قیمت بلیط مترو در توکیو با توجه به مسافتی که از قطار استفاده می کنید بین 180 تا 330 ین متغیر است. در ساعتی که ما از مترو استفاده کردیم، جمعیت زیادی در ایستگاه نبود. نکته ای که برای من در هنگام ورود به محوطه داخلی ایستگاه خیلی جالب بود به نحوه مدیریت عبور مسافران از داخل گیت مربوط میشد. در تمامی کشورهایی که من از سیستم حمل و نقل ریلی آنها استفاده کرده ام، برای گذر از گیت باید بلیط یا کارت را در محل مخصوص گذاشت تا درب گیت باز شود. در ایستگاههایی که من دیدم، درب گیتها باز بود. مسافران می بایست بلیط یا کارت خود را به محل خاص می زدند تا هنگام ورود آنها، درب بسته نشود. اگر بدون بلیط وارد گیت بشوید، به سرعت درب بسته خواهد شد. این طرز تفکر به چنین موضوع ساده ای من را شگفت زده کرد که چطور با کمی تفکر و فقط با تغییر دادن دستوری که به دستگاه داده می شود می توان از هدر رفت انرژی و استهلاک در گیت ها جلوگیری کرد.

ایستگاه مترو Ueno نهمین ایستگاههای بزرگ شهر توکیو است که روزانه حدود 140 هزار نفر وارد آن می شوند.

یکی دیگر از جاذبه های توریستی توکیو ، برج توکیو به ارتفاع ۳۳۳ متر در منطقه Minato است. 

که بلندترین برج فولادی جهان و از مدل اروپایی خود، برج ایفل، ۳متر بلندتر است. برج توکیو که نماد تولد دوباره ژاپن پس از جنگ به عنوان یک قدرت بزرگ اقتصادی است، بلندترین سازه این کشور از زمان تکمیل آن در سال 1958 تا سال 2012 بود تا اینکه این عنوان را به برج Tokyo Skytree داد. برج توکیو علاوه بر اینکه یک نقطه توریستی محبوب است، به عنوان یک آنتن پخش نیز عمل می کند. این برج قرمز رنگ، شبها با نورپردازی زیبا در مرکز شهر توکیو می درخشد. اگر هوا صاف باشد، از فراز آن می توان کوه فوجی را در پس زمینه بزرگترین شهر جهان دید.

منطقه Roppongi Hills یکی از مناطق لاکچری توکیو با فروشگاهها و برندهای گران قیمت است که بیشتر پاتوق سلبریتی ها و پولدارها می باشد.

محله Harajuku و خیابان Omote Sando یکی دیگر از مناطقی است که اهالی توکیو و بخصوص جوانان و نوجوانان برای خرید و وقت گذرانی به آنجا می روند.

منطقه Shibuya شاید یکی از معروفترین مناطق شهری توکیو باشد و بیشترین شهرت آن بخاطر چهار راه معروف آن است. با سبز شدن چراغ برای عابرین پیاده گاهی بیش از 3000 نفر از این تقاطع عبور می کنند. شیبویا مرکز مد و فرهنگ جوانان و همیشه غرق در نور است. خیابان های آن زادگاه بسیاری از گرایش های مد و سرگرمی ژاپن است. فروشگاه‌های بزرگ و مراکز خرید متعددی در اطراف این منطقه یافت می‌شوند که از همه نوع سلیقه ای پذیرایی می‌کنند. بسیاری از مجتمع‌های خرید بزرگ این منطقه متعلق به دو شرکت رقیب توکیو یا سیبو هستند. بسیاری از توریستها به این محل می آیند تا برای یکبار هم که شده از شلوغ ترین تقاطع دنیا عبور کنند. اگر تصمیم دارید که حرکت جمعیت را به خوبی مشاهده کنید، توصیه می کنم که به طبقه دوم استارباکس که در نبش همین چهارراه قرار دارد بروید و مثل بسیاری دیگر از افرادی که به این منظور آنجا هستند از این تردد لذت ببرید. 

در ضلع شمال شرقی، مجسمه یک سگ وفادار به نام هاچیکو قرار دارد. طبق یک داستان معروف، این سگ هر روز در مقابل ایستگاه شیبویا منتظر اربابش می‌ماند و حتی پس از فوت استادش تا سال‌ها به این کار ادامه داد. هنوز هم این مکان یکی از محبوب ترین محل ملاقات در توکیو است. 

روز چهاردهم، پنجشنبه ۲۴ فروردین، ۱۳ اپریل:

صبح با خانواده مهربان یوسف خداحافظی کردیم، همسر او مثل هر روز تا پارکینگ ما را مشایعت کرد و به سبک ژاپنی ها هنگام خروج ما از پارکینگ، ابتدا ،با احترام ژاپنی، اتومبیلهایی را که در خیابان می آمدند ، متوقف کرد و بعد از اینکه ما وارد خیابان شدیم مجددا از رانندگانی که به ما اجازه عبور داده بودند تشکر کرد. این رفتار را در طول سفر به ژاپن بارها دیدم. مخصوصا در پمپ بنزینهای داخل شهری که ورود به خیابان حتما به کمک متصدی جایگاه انجام می شد. 

مقصد ما شهر قدیمی Nikko در فاصله ۱۵۰ کیلومتری شمال شرقی توکیو بود. تقریبا دو ساعت طول کشید تا به Nikko رسیدیم. 

چند معبد و عبادتگاه بسیار مهم در این محل وجود دارد که آن را تبدیل به یکی از آثار میراث جهانی در ژاپن کرده است. در بزرگراههای کشور ژاپن مثل بیشتر کشورها استراحتگاههایی در مجاور پمپ بنزینها وجود دارد. رستوران و سوپرمارکت هم اغلب در این مجموعه وجود دارد. بسیاری از اجناس در ژاپن از طریق دستگاههای اتوماتیک فروش کالا (Vending Machine) عرضه می شوند. تقریبا در همه جا ، از داخل فروشگاههای بزرگ گرفته تا کوچه های باریک، می توان این دستگاهها را پیدا کرد. گفته می شود که ژاپن بیشترین تعداد این دستگاهها را در جهان دارد.

برخی رستورانها برای سهولت کار، از دستگاههایی استفاده می کنند که تصویر یا منو غذاها روی دستگاه نمایش داده شده است. کاربران با انتخاب غذای مورد علاقه و پرداخت وجه، رسید دریافت می کنند و همزمان دستور تحویل غذا به رستوران ارسال می شود. چند دقیقه بعد غذای شما حاضر است. 

رینوجی Rinnōji مهمترین معبد نیکو است. این معبد توسط شودو شونین، راهب بودایی که بودیسم را به نیکو در قرن هشتم معرفی کرد، تأسیس شد. ساختمان اصلی معبد، Sanbutsudo، سه مجسمه‌ چوبی بزرگ را در خود جای داده است. این سه خدا به عنوان مظاهر بودایی از سه خدای کوهستانی نیکو در نظر گرفته می شوند که در معبد فوتاراسان نگهداری می شوند. 

معبد توشوگو ، Tōshōgū یک بنای یادبود باشکوه برای توکوگاوا ایه یاسو، بنیانگذار شوگان سالاری توکوگاوا  است که تا سال 1868 برای بیش از 250 سال بر ژاپن حکومت کرد. سبک توشوگو که در ابتدا یک مقبره نسبتا ساده بود، به مجموعه مجلل توسط نوه او، ایمیتسو در نیمه اول قرن هفدهم، تبدیل شد.

مجموعه حرم با تزئینات مجلل از بیش از دوازده ساختمان تشکیل شده است که در یک جنگل زیبا قرار گرفته اند. حکاکی‌های بیشماری روی چوب و مقادیر زیادی ورق طلا برای تزئین ساختمان‌ها به گونه‌ای استفاده شد که در جاهای دیگر ژاپن دیده نمی‌شود. 

در میان بسیاری از ساختمان‌های توشوگو، یک پاگودا پنج طبقه زیبا در مقابل دروازه ورودی اصلی است.

پس از ورود به محوطه اصلی با گروهی از انبارهایی که به اشکال مختلفی ساخته شده اند مواجه می شوید. از میان بسیاری از حکاکی‌های چوبی رنگارنگ و استادانه‌ای که انبارها را تزئین می‌کنند، معروف‌ترین آن‌ها میمون‌های «بدی را نبین، بد حرف نزن و بدی را نشنو» و فیل‌های سوزونوزو («فیل‌های خیالی») هستند که توسط یک هنرمندی که هرگز فیل را ندیده بود، ساخته شده است. 

در کنار انبارها، دروازه مشهور یومیمون قرار دارد. این شاید پرآذین ترین سازه ژاپن باشد که با تزیینات پیچیده و ویژگی های معماری، اتمسفری باشکوه و با ابهت از خود ارائه می دهد.

مسیری درست در سمت چپ Yomeimon به تالار Honjido منتهی می‌شود که به تالار «اژدهای گریان» نیز معروف است. زیرا هنگامی که با دو تکه چوب دقیقا زیر سر نقاشی اژدها کف زده شود، صدای زنگ روشنی شنیده می شود. کف زدن چوب اغلب توسط یک راهب برای بازدیدکنندگان انجام می شود.

بالاتر از یومیمون ساختمان اصلی زیارتگاه است که از نمازخانه (haiden) متصل به سالن اصلی (honden) تشکیل شده است. این سالن ها به ارواح ایه یاسو و دو شخصیت تاریخی دیگر ژاپنی، تویوتومی هیدیوشی و میناموتو یوریتومو اختصاص دارد. بازدیدکنندگان مجاز به ورود به ساختمان با تزئینات غنی هستند، اما عکاسی مجاز نیست.

در سمت راست ساختمان اصلی عبادتگاه، دروازه ساکاشیتامون قرار دارد که حکاکی معروف Nemurineko (گربه خفته) روی سر در آن دیده می شود. ساکاشیتامون شروع یک پله طولانی است که از میان جنگل به سمت مقبره توکوگاوا ایه یاسو منتهی می شود. صعود حدود پنج دقیقه طول می کشد و پس از آن بازدیدکنندگان به مقبره می رسند. 

تایوین ( Taiyūin) آرامگاه سومین شوگان توکوگاوا، ایمیتسو، نوه ایه یاسو است. مجموعه مقبره مجلل ایمیتسو از نظر طرح و معماری شبیه معبد توشوگو است، اما به دلیل احترام عمیق ایمیتسو به پدربزرگش، عمداً نسبت به توشوگو ساده‌تر ساخته شده است. Taiyuin نام پس از مرگ Iemitsu است. مانند توشوگو، تایوین دارای ترکیبی از ساختارهای بودایی و شینتو است. تا دوره میجی که شینتو عمداً از بودیسم جدا شد، مکان های عبادت حاوی عناصری از هر دو مذهب معمول بود. ولی بعدا کاملا جدا شدند. اما در تایوین این جدایی به طور کامل انجام نشد. در حالی که توشوگو به طور رسمی به زیارتگاه تبدیل شد، تایوین به معبد فرعی معبد رینوجی در همان نزدیکی تبدیل شد.

با یک پیاده‌روی کوتاه در غرب معبد توشوگو، به دروازه‌ی سرخ‌رنگ نیومون، که ورودی تایوین است می رسیم. ادامه این مسیر به دروازه Nitenmon با تزئینات مجلل تر منتهی می شود که توسط دو پادشاه بهشتی محافظت می شوند و پس از آن به دو سازه زیبا – یک برج درام در سمت چپ و یک ناقوس در سمت راست می رسیم. دروازه بعدی (کارامون) در مقابل سالن نماز (haiden) قرار دارد و با مجسمه معروف یک اژدهای سفید تزئین شده است. بازدیدکنندگان اجازه دارند وارد قسمت داخلی (هایدن) شوند و دکور داخلی زیبای آن را با زیور آلات گرانبها، سقفی زیبا، کنده کاری های زیبا و ستون ها و دیوارهای لاکی طلایی مشاهده کنند.

سالن اصلی (هوندن) درست در پشت هایدن قرار دارد اما فقط از بیرون قابل مشاهده است. این دو سالن توسط یک راهرو کوتاه به هم متصل می شوند. مقبره توکوگاوا ایمیتسو در این مکان قرار دارد. 

در کنار هر دروازه دو مجسمه که نمادی از نگهبانان هستند قرار داده شده است، هر کدام شکل و رنگ خاصی دارند و بیانگر قصه خاصی هستند.

قیمت ورودیه این مجموعه که در لیست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است،۱۳۰۰ ین می باشد و برای بازدید از آن ۳ ساعت زمان نیاز است. 

چون راه زیادی تا فرودگاه داشتیم، لذا مسیر بازگشت را در پیش گرفتیم و دو ساعت بعد به فرودگاه رسیدیم. ابتدا به محل اجاره اتومبیل رفتیم. اتومبیل را تحویل دادیم و تسویه حساب کردیم. سپس با اتومبیل این شرکت به ترمینال ورودی فرودگاه ناریتا آمدیم. 

سپس با خطوط هوایی امارات و با یک پرواز مستقیم ۱۱ ساعته به دبی برگشتیم و سفر دو هفته ای ما با خاطراتی بسیار خوب و تجربه ای متفاوت از تمامی سفرهای پیشینم، پایان یافت.

در مسیر بازگشت فکر می کردم که اگر از من درباره سفر به ژاپن سوال بپرسند، چه پاسخی باید بدهم تا توانسته باشم این سفر را شرح دهم. بالاخره به این پاسخ رسیدم که متفاوت ترین چیزی که در این کشور دیدم، قطعا مردم این کشور هستند و حتی می توانم بگویم که خداوند دو جور انسان آفریده است: ژاپنی و غیر ژاپنی! پس هر کس که با این افراد سروکار نداشته باشد نمی تواند آنها را درک کند. احترام، نظم و پاکیزگی شاید مهمترین خصیصه این فرهنگ است و به طور حتم این صفات از کودکی به آنها آموزش داده می شود و سبب شده که فرهنگ این افراد بسیار خاص باشد.

افشین ایران پور

کانون گردشگران جوان ایران

www.kanoonirangardan.ir