سفر به پادشاهی بلژیک- میدان جنگ قدیم و پایتخت جدید اروپا

در اواسط اسفند 1398 برای شرکت در کنگره  پزشکی عازم کشور بلژیک شدم. به سبب شیوع ویروس کرونا در برخی کشورهای جهان، سختگیری هایی در ورود به بعضی کشورها اعمال می شد. برخی خطوط هوایی پروازهایشان را کنسل یا به شدت کاهش داده بودند. بسیاری از کنگره ها و رویدادهای جهانی تعطیل یا به تعویق افتاده بود. برنامه این کنگره که دو ماه قبل در آن ثبت نام کرده بودم تغییری نکرده  و قرار بود در تاریخ 29-28 فوریه 2020 در منطقه اندرلخت شهر بروکسل برگزار شود. تصمیم من بر آن شد تا از این فرصت به وجود آمده استفاده کنم و پس از اتمام کنگره سه روز بیشتر در این کشور کوچک بمانم به این امید که بتوانم قسمتهای بیشتری از این کشور مهم اروپایی را ببینم. 

قبل از اینکه وارد گزارش سفر شویم، طبق روال گزارشهای قبلی، ابتدا نگاهی گذرا به کشور بلژیک از برخی وب سایت های دیگر می اندازیم.

“بلژیک (به فرانسوی: Belgique) با نام رسمی پادشاهی بلژیک،  کشوری در غرب اروپا و یکی از اعضای اتحادیه اروپا است. پایتخت آن بروکسل و  وسعت آن  ۳۰٬۶۸۸ کیلومتر مربع است(تقریبا معادل وسعت استان کردستان ایران).

بلژیک در شمال با هلند، در شرق با آلمان، در جنوب شرقی با لوکزامبورگ، در جنوب با فرانسه و از شمال غربی با دریای شمال مجاور است. خط جدایی فرهنگی ژرمن‌ها و رومی‌زبانان از میانه‌ کشور بلژیک می‌گذرد. در ۶۰٪ از مناطق بلژیک، زبان هلندی (گویش فلاندری) صحبت می‌شود(مناطق شمالی) و فرانسوی در ۴۰٪ مناطق جنوبی مثل والونی صحبت می‌شود و در منطقه پایتخت (بروکسل) هر دو زبان در نهادهای دولتی رایج است. کمتر از ۱٪ مردم بلژیک آلمانی‌زبان هستند و در شرق کشور زندگی می‌کنند.

 ۹۸٪ از جمعیت بزرگسال باسواد هستند. تحصیلات از سنین ۶ تا ۱۸ سال اجباری است اما بسیاری از بلژیکی‌ها تا سن حدوداً ۲۳ سالگی به تحصیل ادامه می‌دهند. 

نام بلژیک از نام لاتین که برای اکثر بخش‌های شمالی منطقه گُل‌نشین استفاده می‌شد یعنی «گاولیا بلژیکا» گرفته شده‌است. این نام لاتین خود برگرفته از گروهی از قبایل سلت است که قبیله بلژها نام داشتند. به لحاظ تاریخی، بلژیک قسمتی از کشورهای فروبوم بود و شامل هلند و لوکزامبورگ نیز می‌شد.

بلژیک از اواخر سده‌های میانه تا سدهٔ هفدهم، کانون بازرگانی و فرهنگی پر رونقی به‌شمار می‌رفت. از سدهٔ شانزدهم تا انقلاب بلژیک در سال ۱۸۳۰ و جدایی این کشور از هلند، بلژیک محل جنگ‌های بسیاری بین قدرت‌های اروپایی بود و به همین دلیل با عنوان «میدان جنگ اروپا» لقب گذاری شد.

در سال ۱۹۰۸، کنگو به عنوان مستعمره به کشور بلژیک واگذار گردید و از آن زمان به بعد کنگو بلژیک نامیده شد. مستعمره‌های سابق آلمان، روآندا و اوروندی-که امروزه روآندا و بروندی نامیده می‌شوند توسط کنگو بلژیک در سال ۱۹۱۶ تصرف شد. بلژیک توسط آلمانی ها در سال ۱۹۴۰ طی یک یورش وحشیانه مورد حمله قرار گرفت و تا زمستان سال ۴۵–۱۹۴۴ که توسط نیروی متفقین آزاد شد تحت اشغال قرار داشت. کنگو بلژیک استقلالش را طی بحران کنگو در سال ۱۹۶۰ به دست آورد و روآندا و اوروندی در سال ۱۹۶۲ مستقل شدند.

 اخیراً بلژیک عضو برجسته‌ای از اتحادیه اروپا به‌شمار می‌رود و میزبان تعدادی از نهادهای اتحادیه اروپا و سازمان‌های بین‌المللی از جمله ناتو است.

بلژیک کشوری پادشاهی و دارای سیستم دو پارلمانی (سنا و مجلس شورا) است. در حالی که سنا مجموعه‌ای از سیاست‌مداران بالارتبه منتخب و نمایندگان انجمن‌ها و مناطق است، مجلس شورا نشانگر تمام بلژیکی‌های بالاتر از هجده سال در یک نظام رأی‌گیری هم‌زمان می‌باشد. بلژیک از معدود کشورهایی است که رأی دادن در آن اجباریست. شاه یا ملکه رهبر کشور محسوب می‌شوند ولی قدرت حقیقی در دست نخست‌وزیر و دولت‌های مختلفی‌ است که کشور را اداره می‌کنند.

از معروفترین محصولات  بلژیک شکلات و آبجو است.”

 

گزارش سفر:

روز نخست پنجشنبه 27 فوریه، هشتم اسفند 1398

من از فرودگاه دبی در ساعت 14:20 عازم شهر بروکسل شدم. به علت شیوع ویروس کرونا در برخی کشورهای جهان،  درباره سفر به کشور چین در یک ماه گذشته سوال کردند. ساعت 18:45 به وقت بلژیک به فرودگاه بروکسل وارد شدم. این پرواز تقریبا شش ساعت و نیم طول کشید(اختلاف زمان دبی با بروکسل 2 ساعت است). فرودگاه بروکسل بسیار معمولی است و برخلاف برخی از پایتختهای دیگر خیلی شلوغ و یا بزرگ نیست. به سرعت و بدون هیچ سوال و جوابی درباره سابقه مسافرت به مناطق آلوده به ویروس از پلیس گذرنامه عبور کردم. هر چه بیشتر جلو می رفتم، متعجب تر می شدم. چرا که برخلاف انتظار من در جدی بودن کشورهای پیشرفته در پیشگیری و کنترل ویروس کرونا، هیچ علامتی از تغییر رفتار مردم در پیشگیری از ویروس ندیدم. که البته این موضوع در روزهای بعدی که در این کشور بودم بسیار عجیب بود. حتی دریغ از یک پوستر یا اعلان عمومی!! در همان ایام به یاد دارم که به دوستانم که از حال و هوای مردم بلژیک در مواجهه با خطر کرونا می پرسیدند به آنها یادآور شدم که اروپا آبستن فاجعه ای انسانی خواهد بود و تا این زمان که این گزارش را تنظیم می کنم بیش از صد و پنجاه هزار نفر در سراسر اروپا در اثر ابتلا به این ویروس جان باخته اند ( آمار تا هفتم May 2020). بعد از تحویل چمدان وارد سالن خروجی فرودگاه شدم.

 برای تهیه سیم کارت باید به سالن پروازهای ورودی که در طبقه سوم قرار دارد بروید و از فروشگاه Relay سیم کارت را تهیه کنید. سیم کارت شرکت Orange با 4 گیگابایت اینترنت را در ازای 15 یورو می توانید بخرید که همان لحظه نیز فعال می شود. برای خرید سیم کارت به پاسپورت نیاز دارید. البته داستان خرید سیم کارت هم جالب بود. وقتی از فروشنده که پشت کانتر بود سوال کردم ابتدا یک نگاه به سراپای من انداخت و بعد به زبان فرانسه کارمند دیگری را که مشغول تمیز کردن قفسه ها بود صدا کرد و به او چیزی گفت! اون کارمند هم به زبان انگلیسی از من سوال کرد که چه کمکی می تواند بکند؟! من هم گفتم که دنبال سیم کارت می گردم و او با دستش به سمتی اشاره کرد و گفت:” جلوتر پشت قفسه ها!!” من هم همین کار را کردم و کمی جلوتر و بیرون از فروشگاه به دنبال سیم کارت گشتم! تصور اولیه ام این بود که ممکن است غرفه ای خارج از فروشگاه اصلی داشته باشند. تقریبا بیشتر سالن را گشتم و نیافتم! لذا دوباره پیش همان فرد برگشتم و داستان را گفتم. لبخندی زد و از پشت پیشخوان پیش من آمد و سه قدم جلوتر و در یک قفسه به سیم کارتهای چیده شده بر روی آن اشاره کرد و از من پرسید که کدامیک را می خواهم!!! بقیه داستان را هم که گفتم. بعد از تهیه سیم کارت به سراغ اجاره اتومبیل رفتم، به سرعت کانتر آن شرکت را پیدا کردم و کاغذبازی ها را انجام دادم، سوئیچ اتومبیل را گرفتم و به پارکینگ رفتم. هر چند که علی رغم نقشه ای که به من دادند پیدا کردن محل پارک اتومبیل مشکل بود ولی نهایتا آن را یافتم و با کمک اینترنت موبایل به سمت هتل به راه افتادم. بهتره اینجا یادآوری کنم که بابت پنج روز اجاره یک دستگاه اتومبیل اپل  Mokka صد و پنجاه یورو پرداختم. هوا کاملا بارانی بود که وارد بزرگراه شدم و نهایتا بعد از 40 دقیقه مسافت 30 کیلومتری را طی کردم و وارد پارکینگ هتل شدم.

من برای پنج شب اقامت در هتل DC Hotel Restaurant Drogenbos مبلغ 450 یورو پرداختم که شامل صبحانه هم نمی شد . برای هر وعده صبحانه من را  14 یورو شارژ کردند که البته صبحانه مفصلی بود، مخصوصا اینکه می توانستی آب پرتقال را خودت با آبمیوه گیری تهیه کنی. حسن این هتل این بود که پارکینگ رایگان داشت، در مجاورت  کمربندی بروکسل قرار داشت و به محل کنگره بسیار نزدیک بود. همچنین به دلیل فاصله از مرکز شهر، به هیچ عنوان گرفتاری ترافیکی نداشت. اتاق آن تمیز با سرویس و قیمت قابل قبول بود. رستوران هتل دارای منوی متنوع با قیمت مناسب بود.

اما کمی درباره رانندگی در بلژیک: به طور کلی جاده های بین شهری کیفیت مناسب دارند و بین شهرهای بزرگ عمدتا اتوبانها 3 لاین یا 2 لاین است. طبق قانون، حداکثر سرعت در اتوبانهای خارج شهر 120 کیلومتر است ولی عملا بیشتر افراد با 140 کیلومتر در ساعت می رانند. به یاد دارم در بزرگراهی که 3 لاین داشت، با سرعت 100 کیلومتر در لاین وسط می راندم که با اعتراض اتومبیلهای دیگر مواجه شدم!!!

 باید به یاد داشته باشید که حتی وقتی با سرعت بالا مثلا 130 کیلومتر می رانید، هرگز در لاین سبقت نمانید و بلافاصله بعد از سبقت لاین را ترک کنید. بارها پیش آمد که موتورسیکلت یا اتومبیلی به سرعت بسیار زیاد(حدس میزنم بیش از 160 کیلومتر در ساعت)از من سبقت گرفت.  جاده های خارج شهر به ندرت دوربین کنترل سرعت دارند. به طور کلی مشکل ترافیکی در بیشتر شهرهای بزرگ و خصوصا در بروکسل وجود دارد هرچند که پارکینگهای خصوصی و طبقاتی که نسبت به پارکینگهای خیابانی تعرفه بالاتری دارند در بیشتر مناطق مرکزی شهر احداث شده اند و من اکیدا توصیه میکنم که علیرغم این موضوع از این پارکینگها استفاده کنید.

روز دوم،جمعه نهم اسفند

طبق برنامه کنگره می بایست در ساعت 8:30 خودم را به دانشگاه پزشکی دانشگاه Université libre de Bruxelles که در مجاورت بیمارستان معروف Erasmus است، برسانم. با توجه به اینکه فاصله هتل تا محل کنگره حدود 15 دقیقه بود، صبحانه را با خیال آسوده خوردم. سرمای شدید شب گذشته سبب  شده بود که شیشه اتومبیل یخ زده و خیابانها بسیار لغزنده باشند. به همین سبب آهسته تر از حد معمول رانندگی کردم.

 خوشبختانه، راهنمای ماهواره ای موبایل،  بجای اینکه من را  به پارکینگ عمومی بیمارستان راهنمایی کند به یک محوطه در پشت دانشگاه که دانشجویان از آن به عنوان پارکینگ استفاده می کردند، برد. البته حسن ماجرا در این بود که مجبور نبودم پول پارکینگ بدهم و از آن مهمتر برای رسیدن به محل کنگره از میان محوطه دانشگاه عبور کردم که بسیار جالب بود. Université libre de Bruxelles به همراه دانشگاه  Université catholique de Louvain از معروفترین و بهترین دانشکده های پزشکی بلژیک هستند. بیمارستان 1000 تختخوابی Erasmus یکی از بیمارستانهای آموزشی دانشگاه Libre است و در مجاور آن در منطقه اندرلخت قرار دارد. این بیمارستان یکی از بهترین و خوشنام ترین بیمارستانهای اروپا در زمینه تحقیقات پزشکی است و اساتید صاحب نامی در آن کار می کنند.

 این کنگره دو روزه که درباره سیستمهای نوین علم آنستزیولوژی بود در بالاترین کیفیت و با حضور افرادی که نام آنها را در کتابهای رفرنس دیده بودم در سالن اجتماعات ساختمان موزه علوم پزشکی -که در محوطه دانشگاه قرار دارد- برگزار می شد. در این موزه که به تاریخ پزشکی اختصاص داده شده است بسیاری از دستگاهها و ادوات اولیه علم پزشکی و نحوه تکامل آنها به نمایش گذاشته شده است.

                

 

                                                                          اسکلت گوریل و انسان

 در این دو روز موفق شدم که به قسمتهایی از این دانشکده پزشکی سرک بکشم. رفت و آمد دانشجویان و شور اشتیاق و انرژی که در چهره شان می دیدم من را به یاد دوران دانشجویی خودم انداخت که البته تفاوتهای بسیاری با این جماعت داشت. 

با پایان یافتن اولین روز کنگره  و با تاریک شدن زودهنگام هوا و همچنین بارندگی شدید قید گشت شهر را زدم و به هتل برگشتم.

روز سوم، شنبه 10 اسفند

حدود ساعت 2 بعدازظهر که کنگره به پایان رسید برای بازدید از موزه Victor Horta عازم مرکز شهر بروکسل شدم. ویکتور هورتا، از پیش‌گامان معماری مدرن بود. به‌شیوه‌ای استادانه‌ از آهن شیشه و بتون استفاده می‌کرد؛ خطوط منحنی و شلاق‌گونۀ آثارش درخور توجه‌اند.از آثار معروف او می توان به هتل تاسل(۱۸۹۳)، و هتل سولوای (۱۸۹۴) و هتل وان ایتوِلْده (۱۸۹۵) و همچنین خانه هورتا اشاره کرد که جز آثار ثبت شده در لیست میراث جهانی هستند.(لطفا اینجا را کلیک کنید) آخرین کار مهم او ایستگاه مرکزی راه‌آهن در بروکسل بود که درست قبل از جنگ جهانی دوم شروع شد. خانه هورتا تبدیل به موزه شده است که با پرداخت 10 یورو می توانید از این خانه سه طبقه که معماری ویژه ای دارد بازدید کنید. از نکات جالب در طراحی این خانه وجود دو ردیف راه پله است که طبقات را به هم مرتبط می کند و ظاهرا راه پله پشتی مخصوص تردد مستخدمین بوده تا در حد امکان با مهمانان منزل برخوردی نداشته باشند. متاسفانه امکان عکاسی در این خانه وجود ندارد و برای بازدید نیم ساعت کافی است.

از آنجا به سمت خانه دیگری که آن هم در لیست میراث جهانی به ثبت رسیده است حرکت کردم. این خانه که Stoclet Palace نام دارد توسط معمار معروف، جوزف هافمن، برای بانکدار و کلکسیونر آثار هنری Adolphe Stoclet ساخته شد(1911) و از همان موقع به عنوان یکی از لوکس ترین و مدرنترین خانه ها شناخته می شد. این خانه در حال حاضر متعلق به خانواده Stoclet است و هنوز در آن زندگی می کنند. متاسفانه امکان بازدید از داخل آن برای عموم وجود ندارد(لطفا اینجا را کلیک کنید).

 

سپس به سمت مرکز شهر حرکت کردم. خوشبختانه یک پارکینگ طبقاتی در نزدیکی میدان اسپانیا پیدا کردم. وقتی از پارکینگ خارج شدم درست در روبروی من مجسمه دون کیشوت با آن خر معروف قرار داشت.

 کمی جلوتر پاساژ معروف Galeries St- Hubert قرار دارد که تاریخ ساخت آن به سال 1847 توسط شاه لئوپلد اول برمی گردد. در این پاساژ برندهای معروف جهانی به همراه  تعدادی فروشگاه شکلات و کافه نیز وجود دارند که البته قیمتهای آنها کمی بالاتر از سایر فروشگاههای مشابه در چند خیابان آنطرف تر است. 

 

به سمت نقطه مرکزی شهر یعنی Grand Place حرکت کردم. خیابانها بسیار شلوغ و پرتردد بود و بسیاری از آنها که مستقیما به Grand Place ختم می شود برای تردد وسایل نقلیه ممنوع است و فقط می توان پیاده رفت. کتابخانه عمومی شهر در کنار خیابان اصلی Ecuyer و در 4 طبقه ساخته شده است. چون بارندگی شروع شده بود وارد ساختمان کتابخانه شدم. در طبقه همکف قفسه های کتاب و مجلات و روزنامه ها قرار داشت. بر روی نیمکت ها و میزها، افراد نشسته  و مشغول مطالعه بودند. تعداد زیادی از جوانها هم مشغول صحبت و بگو بخند! چون فرصت کوتاه بود از طبقات بالایی دیدن نکردم و از خیابان Fripiers به سمت نقطه مرکزی حرکت کردم.

 کلیسای سنت نیکولاس در همین محدوده است. محوطه داخلی کلیسا کاملا ساده است.

بالاخره به محوطه زیبای Grand Place  وارد شدم. محوطه ای میدان مانند و سنگ فرش شده است  که دور تا دور آن را ساختمانهای زیبا احاطه کرده اند. این محل نماد شهر بروکسل است. این محوطه با ساختمانهای اطرافش در لیست میراث جهانی ثبت شده اند(لطفا اینجا را کلیک کنید). هر دو سال در این میدان فرشی از گل ساخته می شود.  کافه و رستورانهای زیادی دور تا دور این میدان قرار دارند.

 وقتی به مردم نگاه می کنید متوجه میشوید که همه سعی می کنند با موبایلشان به طوری که بیشتر محوطه میدان در آن بیفتد عکسی بگیرند. کمتر کسی را می بینید که خارج از قاب دوربین به این زیبایی خیره شود. گشت و گذار در این میدان و خیابانها و کوچه های اطرافش به ساعتها وقت نیاز دارد. 

شما می توانید بهترین و ارزانترین وافل های بلژیکی را در این کوچه ها پیدا کنید، سوغاتی های مورد علاقه اتان را از مغازه های سوغاتی فروشی بخرید و صد البته از شکلاتهای معروف بلژیکی تست کنید و خستگی روز را در کافه های این محوطه از تن به در کنید. علاوه بر وافل هایی که با افزودنی های مختلفی چون مربا، خامه و یا شکلات خوشمزه تر شده اند، بلژیک به خاطر سیب زمینی سرخ کرده (French Fries) هم معروف است. در هر منطقه مغازه هایی وجود دارند که فقط سیب زمینی سرخ کرده می فروشند و معمولا جلو آنها یک صف طولانی دیده می شود. از دیگر سوغاتی ها که البته ارزان هم نیست می توان به توری دوزی که از صنایع دستی بلژیک است، اشاره کرد. 

ساختمانهای زیبای اطراف این میدان که در قرن 15 به سبک باروک ساخته شده اند نمای زیبای میدان را تشکیل داده اند. این نما در هنگام شب و با نورپردازی بسیار زیبایی که بر روی آنها انجام می شود تصویری فراموش نشدنی در ذهن شما ثبت خواهند کرد. مجسمه Everard ‘t Serclaes که در حقیقت مجسمه جسد قهرمان شهر بوده بر روی یکی از دیوارهای این میدان قرار دارد و مردم اعتقاد دارند که لمس آن باعث خوش شانسی می شود! 

اگر خیابان Charles Buls را ادامه دهید به نقاشی دیواری تن تن می رسید که فروشگاه تن تن نیز در کنار آن است. در این فروشگاه بسیاری از مجموعه کتابهای مصور از ماجراهای تن تن گرفته تا اسمورف ها به همراه عروسکها و محصولات دیگرشان مثل تی شرت و پوستر به فروش می رسند و صد البته که خیلی هم شلوغ و پر مشتری هستند. قیمت محصولات هم بسیار گران است. مثلا یک عروسک پلی استر تن تن 25 یورو و یک تیشرت ساده 30-35 یورو قیمت دارد. هر چند که من به دلیل علاقه شخصی ام به شخصیت تن تن، کلی از این محصولات خریداری کردم. در اینجا به این نکته اشاره می کنم که خالق ماجراهای تن تن نویسنده ای بلژیکی به نام Georges Prosper Remi است که با نام مستعار Herge شناخته می شود. با تمام علاقه ای که به این فروشگاه داشتم از آن دل کندم و به راه ادامه دادم. 

کمی جلوتر به یکی از معروفترین نمادهای شهر بروکسل به نام Manneken Pis  رسیدم. این فواره، مجسمه پسر بچه ای در حال ادرار کردن است که البته بیشتر مواقع بر تن این پسربچه لباسهای مختلف پوشانده شده است. تقریبا در تمامی فروشگاههای سوغاتی فروشی در سرتاسر بلژیک، مجسمه این پسربچه را در اندازه های مختلف می توانید پیدا کنید. همیشه در کنار این مجسمه تعداد زیادی توریست مشغول عکاسی هستند. موقعی که من آنجا بودم. گروهی که لباسها و نقابهای رنگی پوشیده بودند رقصان وپایکوبان با گروه موزیک به کنار این مجسمه آمدند و بعد از اجرای چند قطعه موزیک شاد، آنجا را ترک کردند.

 

از میان خیابانها و کوچه و پس کوچه ها به سمت کاخ دادگستری حرکت کردم. در راه تعداد زیادی از نقاشی های دیواری و گرافیتی را بر دیوار ساختمانها دیدم. که بسیاری از آنها برگرفته از انیمیشن ها یا کتابهای مصور داستانی است.

کاخ دادگستری که ساختمانی عظیم به شکل بناهای رومی-یونانی است بر روی تپه واقع شده که برای دسترسی راحت تر افراد پیاده، یک آسانسور در پای تپه تعبیه شده است. نمی دانم چه شد که تصمیم گرفتم سوار آسانسور شوم. آسانسور ظرفیت حمل 15 نفر را داشت که البته به سرعت پر شد. وقتی درب آسانسور بسته شد، تکان کوچکی خورد و دیگر حرکتی نکرد. چند دقیقه بعد دریافتیم که در آسانسور گیر افتاده ایم. دکمه ای را که در آسانسور برای این مواقع گذاشته اند را فشار دادیم و فردی از آن سو شروع به صحبت کرد و افراد داخل آسانسور که همه جوان بودند شروع به توضیح دادن کردند و او هم چیزی گفت که استنباط من این بود که صبر کنید! ولی پنج دقیقه نگذشته بود که همین جوانان اروپایی با تمدن! از داخل و عده ای هم از خارج افتادند به جان آسانسور تا درب را با زور باز کنند. یک نفر هم به پلیس زنگ زد تا زودتر اقدام کنند. چند دقیقه بعد پلیس سر رسید و گفت که مسئول آسانسور در راه است چند دقیقه بعد ماشین آتش نشانی هم آژیر کشان به محل رسید ولی قبل از هر اقدامی درب توسط مسئول آسانسور باز شد. حالا مجبور بودم همان خیابان پیچ پیچی و سربالایی را با سرعت بیشتری طی کنم. چون روز تعطیل بود امکان بازدید از این ساختمان عظیم که ساخت آن از سال 1866 تا 1883 طول کشیده بود، نبود. گفته می شود که این ساختمان در زمانی که ساخته شد، بزرگترین ساختمان جهان بود(حتی بزرگتر از کلیسا سنت پیتر در رم). درست در کنار همین ساختمان چرخ و فلک بروکسل قرار دارد.

 نمای شهر از فراز این تپه بسیار دیدنی است. کمی جلوتر به کلیسا Eglise Notre-Dame du Sablon می رسید. این کلیسا نسبتا بزرگ بخاطر مجسمه مریم مقدس آن که از کلیسا جامع آنتورپ دزدیده شده و به اینجا آورده شده است معروف است. این کلیسا به سبک گوتیک است و در سال 1304 ساخته شده است. نیم ساعت برای بازدید آن کافی است. کنار کلیسا مجسمه ای فلزی از یک نقاش با یک کلاغ و میمون وجود دارد.

 مسیر خودم را به سمت کلیسا Eglise Saint Jean Baptiste ادامه دادم بعد از حدود 4 کیلومتر پیاده روی از میان خیابانها و کوچه های شهر بروکسل به کلیسا رسیدم. این کلیسا بسیار معمولی بود و برایم جای سوال بود که چرا این کلیسا را در لیست مکان هایی که باید ببینم گذاشته ام؟!! البته بعدا فهمیدم که کلیسایی به همین نام و البته با پسوند au Beguinage وجود دارد که از زیباترین کلیساهای بلژیک است و به این ترتیب دیدن آن را از دست دادم.

 البته این پیاده روی طولانی که از کوچه و پس کوچه ها انجام شد من را بیشتر به سبک زندگی و شهرسازی بروکسل آشنا کرد. هنر نقاشی های خیابانی در بروکسل بسیار رایج است و حتی در برخی از کوچه های باریک هم دیده می شود و ظاهرا ممنوعیت در موضوع آنها وجود ندارد!!! 

کلیسای سنت کاترین در میدانی به همین نام واقع  است. تعداد زیادی کافه و رستوران در اطراف این میدان وجود دارند و محل مناسبی است برای استراحتی کوتاه! کمی جلوتر می توانید برج Black Tower که یکی از برجهای حصار قدیم دور شهر بروکسل در قرن سیزدهم بوده را می بینید.

در یکی دیگر از کوچه های اطراف Grand Place به مجسمه دخترکی بر می خورم  که مانند برادر خلف خود در گوشه ای مشغول ادرار کردن است. به این مجسمه Jeanneke Pis می گویند. هوا کاملا تاریک بود که در یکی از کافه های اطراف Grand Place نشستم و کمی بیشتر از زیبایی های این محل لذت بردم. 

یکی از چیزهایی که در بلژیک خیلی توی ذوق من زد، شلختگی یا شاید بی خیالی افرادی بود که برای تردد داخل شهر از اسکوترهای برقی استفاده می کردند. این اسکوترها با  اپلیکیشن خاصی کار می کنند به این ترتیب که با استفاده از این اپلیکیشن و وارد کردن کد ارسالی و پس از پرداخت مبلغ کرایه، اسکوتر از حالت قفل خارج می شود و کاربر می تواند از آن استفاده کند. متاسفانه برخی کاربران، پس از پایان کار آنها را در مکانهایی که برایشان در نظر گرفته شده، قرار نمی دهند و اکثرا آنها را در میان فضای سبز یا در کنار خیابان رها می کنند و چهره شهر را به شدت زشت می کنند و حتی در بعضی از جاها سبب اختلال در کار بقیه می شوند.

برای بازدید از مناطق دیدنی بروکسل حتما به بیش از یک روز نیاز دارید و من نتوانستم بسیاری از این مناطق را ببینم. همانطور که قبلا گفتم، بروکسل پایتخت اتحادیه اروپاست و بسیاری از ساختمانهای این اتحادیه در شهر بروکسل قرار دارند. برای مشاهده چند ویدیو کوتاه درباره بروکسل اینجا یا اینجا  را کلیک کنید.

روز چهارم، یکشنبه 11 اسفند

بعد از صرف صبحانه در یک صبح نه چندان سرد، تصمیم گرفتم از نماد مدرن شهر بروکسل یعنی اتومیوم(Atomium) بازدید کنم. اتمیوم برای اکسپو ۵۸ (نمایشگاه جهانی ۱۹۵۸ بروکسل) توسط آندره واترکین به ارتفاع ۱۰۲ متر و متشکل از ۹ گوی از جنس فولاد ضد زنگ متصل به هم ساخته شد. ساختار این بنا بر اساس ساختار بلور آهن و در مقیاس ۱۶۵ میلیارد بار بزرگ‌تر از اندازه واقعی طراحی شده است. قبل از اینکه به محوطه اتومیوم برسم، متوجه شدم که پلیس قسمتی از خیابان را مسدود کرده و اتومبیلهای پارک شده را منتقل می کند. کمی که دقت کردم فهمیدم ورزشگاه کینگ بودوئن در این محل قرار دارد و از قرار یکی از مسابقات جام باشگاههای اروپا تا ساعاتی دیگر قرار است در این ورزشگاه انجام شود. در کنار مجموعه اتومیوم چند پارک بزرگ وجود دارد. حدود ساعت 9 صبح که به آنجا رسیدم، خانواده های زیادی را دیدم که اتومبیل خود را پارک کرده و بند و بساط پیک نیک روزشان را با خود به داخل پارک می برند. در اطراف پارک هم تعداد زیادی مشغول ورزش و قدم زدن بودند. مجموعه اتومیوم امروزه علاوه بر موزه و نمایشگاه، دارای رستوران نیز می باشد. راستش را بخواهید وقتی از نزدیک دیدمش احساس کردم که ترجیح می دهم، وقت کوتاه خودم را به دیدن شهرهای دیگر اختصاص دهم. بنابراین چند عکس گرفتم و به سمت مقصد بعدی حرکت کردم.

شهر Aalst در 30 کیلومتری غرب بروکسل واقع شده و تقریبا 45 دقیقه طول کشید تا به مرکز این شهر کوچک رسیدم. مردم دسته دسته برای برگزاری مراسم روز یکشنبه به کلیسا مرکزی شهر(Saint Martin’s Church) می رفتند. من هم به همراه آنها وارد شدم. اسقف کلیسا به افرادی که وارد کلیسا می شدند خوشامد می گفت. مردم هم که بیشترشان همدیگر را می شناختند بر روی نیمکتهای کلیسا می نشستند تا مراسم شروع شود. من هم از فرصت استفاده کردم و طوری که مزاحم بقیه نشوم از قسمتهای مختلف کلیسا بازدید کردم و به محض شروع شدن مراسم، کلیسا را ترک کردم.  شروع ساخت کلیسای Saint Martin’s Church در سال 1480 شروع شد ولی هرگز تمام نشد. در داخل کلیسا تابلو نقاشی از هنرمند معروف بلژیکی Peter Paul Rubens وجود دارد. 

در میدان مرکزی شهر قدیمی ترین برج ناقوس بلژیک که در لیست میراث جهانی نیز ثبت شده است، قرار دارد.مجسمه Dirk Martens که یکی از قدیمی ترین ناشران کتاب در جهان است به همراه مجسمه چارلز پنجم در میدان مرکزی قرار داده شده است. یک ساعت برای بازدید از مرکز شهر کافی است.

مقصد بعدی شهر زیبای Ghent (با تلفظ گنت یا جنت) است که 35 کیلومتر با Aalst فاصله دارد. اتومبیل را در پارکینگ نزدیک میدان جمعه بازار که مجسمه سیاستمدار فرانسوی Jacob van Artevelde در وسط آن قرار داده شده، گذاشتم. 

در میدان اصلی برج ناقوس(Belfort en Lakenhalle) در یک سوی میدان و کلیسای جامع(St. Bavo’s Cathedral) در سوی دیگر قرار دارد. 56 برج ناقوس در بلژیک و فرانسه تحت یک شماره ثبتی در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده اند. ورودیه برای برج ناقوس 8 یورو است. نیمی از این برج در قرن 14 ساخته شد و تکمیل آن تا سال 1903 طول کشید. ارتفاع برج 91 متر است. بادنمای بالای برج به شکل اژدهای بزرگی(Dragon) است که در طی قرون گذشته چندین بار تعویض شده است. دو تا از آن دراگونهای قدیمی در طبقه دوم برج که اکنون به موزه تبدیل شده، به نمایش گذاشته شده اند. در آن دوران این باور وجود داشته که، اژدها وقتی بر بالای برج باشد می تواند از شهر محافظت کند. نمای شهر از فراز برج بسیار دیدنی است.

 

شهر گنت، شهر کوچکی است و قسمت مرکزی شهر را در نیم ساعت می توان گشت. این شهر نیز مانند بسیاری از شهرهای بلژیک، از سیستم حمل و نقل آبی با استفاده از کانال های آبی وسیع داخل شهر استفاده می کند. کلیسای St. Bavo که کلیسای جامع شهر است، به دلیل وجود یک اثر منحصر فرد، شهرت جهانی دارد. نقاشی معروف The Adoration of the Mystic Lamb  یا تحسین بره مقدس، اثر نقاش معروف  Jan van Eyck در سال 1432 است. بازدید از این اثر هنری فقط در ساعات مخصوصی در روز و بعد از انتظار در صف طولانی امکان پذیر است. این اثر را یک بار به سرقت برده اند و هم اکنون با دقت بیشتری از آن مراقبت می کنند. بازدید از کلیسا رایگان است ولی برای بازدید از نقاشی بره باید 4 یورو پرداخت کرد. داخل کلیسا چند اثر از Rubens وجود دارد. برای بازدید از کلیسا ،صرف نظر از زمانی که باید صرف صف ورود کرد، نیم ساعت کافی است.

در کنار یکی از کانالهای شهر، قلعه معروف  Gravensteen قرار دارد. این قلعه سنگی در قرن 12 ساخته شده است. شاید بازدید از زندان قلعه که انواع وسایل شکنجه آن زمان در آنجا به نمایش گذاشته شده، بهترین قسمت این قلعه باشد. از بالای برج و باروی قلعه نمایی زیبا به شهر وجود دارد. برای بازدید 12 یورو باید پرداخت و یک ساعت زمان گذاشت.

 

رستورانها و کافه های بسیاری در کنار کانال و پل Grasberg قرار دارند. می توان ساعتی را در یکی از این کافه های کنار کانال نشست و به ساختمانهای قدیمی و رنگین شهرنگاه کرد.

کلیسای St Nicholas’s در نزدیک برج ناقوس است. این کلیسا که به سبک گوتیک ساخته شده نمای خارجی زیبایی دارد.

کوچه Werregarenstraat محل نقاشی های گرافیتی شهر است و بازدیدکنندگان زیادی دارد. توصیه شده است که غذاهای گیاهی این شهر را امتحان کنید زیرا از نظر تنوع غذایی، شاید یکی از بهترین شهرهای دنیا برای گیاهخواران باشد.

شهر گنت را حدود ساعت یک بعدازظهر به مقصد بروژ ترک کردم(برای مشاهده ویدئو کوتاهی درباره گنت اینجا را کلیک کنید).

 فاصله شهر گنت تا بروژ 50 کیلومتر است که حدود یک ساعت زمان نیاز دارد. هوا ابری با نم نم باران بود که به شهر Bruges وارد شدم. تصمیم گرفتم که از Beguinage این شهر بازدید کنم.  Beguinageها  مجتمع هایی در حومه برخی شهرهای اروپایی بودند که فقط زنان در آنها زندگی می کردند. این افراد معمولا حمایتی از حکومتها و نهادهای مذهبی به طور مرتب دریافت نمی کردند. در این مجتمع های مسکونی که معمولا توسط دیواری محصور بودند معمولا یک کلیسا و همچنین نانوایی هم وجود داشت. برخی زنان در کارگاههایی که در این مجتمع برای خود ایجاد کرده بودند کار می کردند. درب این مجتمع ها که توسط زنان اداره می شد در هنگام شب بسته  و صبح ها مجددا گشوده می شد. زنان اجازه داشتند در طول روز از مجتمع خارج شوند. اولین Beguinageها در قرن دوازدهم تا 18 ایجاد شد. زندگی زنان در این مجتمع ها به صورت کمرنگ تا قرن بیست هم ادامه داشت. هم اکنون ساختمانهای برخی از این مجتمع ها (در برخی کشورها) هنوز هم وجود دارند هر چند که دیگر کاربری قبلی خود را از دست داده اند و یا تبدیل به  محل زندگی خانواده های عادی و یا  مرکز فرهنگی  شده اند. یونسکو برخی از این مجتمع ها را در کشورهای بلژیک، هلند و فرانسه تحت عنوان میراث جهانی، ثبت کرده است.(لطفا اینجا را کلیک کنید). 

Beguinage  شهر بروژ در قسمت جنوبی شهر،  در کنار نهرMinne water و در مجاورت دریاچه کوچک زیبایی به نام Lake of Love قرار دارد. دور تا دور مجتمع  خندق آب کشیده شده است و تنها راه ورود به درون مجتمع دروازه ای است که برای ورود به آن باید از روی پل کوچک روی خندق عبور کرد. محوطه این مجتمع که قدمت آن به قرن سیزدهم برمی گردد پارک زیبایی با گلهای نرگس و با درختان بلند است. دور تا دور این محوطه خانه های آجری سفیدرنگ مجتمع و یک کلیسا وجود دارد. یکی از این خانه ها را به صورت موزه برای نمایش عمومی در نظر گرفته اند. ورودیه آن 2 یورو است و تمامی وسایل زندگی که بیانگر سبک زندگی این زنان بوده در آن حفظ شده است. 

 

آسیابهای بادی در شمال بلژیک و کشور هلند از نمادهای آشناست. هرچند که اکنون هیچ کدام از آنها کار نمیکنند ولی سعی شده است تا بعضی از آنها را که سالم تر مانده اند برای نمایش عموم نگه دارند. در قسمت شمال شرقی شهر و کنار کانال بزرگ، چهار آسیاب بادی وجود دارند که هر کدام بر روی تپه ای کوتاه ساخته شده اند. اگرچه امکان بازدید از داخل آنها فقط در فصل بهار و تابستان وجود دارد ولی مشاهده نمای خارجی آنها خالی از لطف نیست. 

یکی از این آسیاب بادی ها در مجاورت Kruispoort gate که یکی از دروازه های قدیمی شهر است واقع شده است. دو برج سنگی مستحکم از ورودی باریک این دروازه که در قدیم یکی از سه دروازه شهر بروژ بوده، محافظت می کند. در طول تاریخ سپاهیان چارلز پنجم، ناپلئون و همچنین نیروهای آلمان نازی از این دروازه وارد شهر بروژ شدند.

 سپس به مرکز شهر برگشتم اتومبیل را در پارکینگ پارک کردم و مشغول گردش در این شهر بسیار زیبا شدم. بافت قدیمی شهر بروژ در لیست میراث جهانی ثبت شده است(لطفا اینجا را کلیک کنید). خانه های آجری قدیمی در کنار کانالهای آب، رستورانها و کافه های خیابانی و همچنین توریستهای خوشحال از شاخصه های این شهر است. برای شروع گشت تصمیم گرفتم که با تور قایق شروع کنم. با 10 یورو می توانید سوار یکی از قایق هایی که در کانالهای مرکزی شهر بروژ گردش می کند، 30 دقیقه چرخ بزنید و از مناظر زیبا و همچنین داستانهایی که  قایقران درباره مناطق خاص می گوید، لذت ببرید. مشاهده برخی زوایای  ساختمانها و بناها از داخل کانال زیبایی دوچندانی دارد. بی سبب نیست که به Bruges، ونیز اروپا شمالی می گویند. گاهی قایق از زیر پل هایی عبور می کرد که مجبور بودیم سر خود را تا حد امکان پایین بیاوریم تا به طاق پل برخورد نکند.

 بعد از قایق سواری به سمت میدان مرکزی که برج ناقوس در آن قرار دارد حرکت کردم. خیابانهای این قسمت شهر که همه سنگ فرش هستند برای اتومبیلها بسته است و فقط پیاده روی در آن مجاز است انواع و اقسام فروشگاههای کوچک و بزرگ که هر کدام به نوعی محصولات و سوغاتی های بروژ را عرضه میکنند در این خیابانها به وفور وجود دارند. 

بر سر در برخی مغازه ها محصولی که در آن مغازه عرضه می شده، نقش بسته است. گفته می شود که دلیل آن این بوده که در روزگاران قدیم روستاییان بی سوادی که به شهر پا می گذاشتند از روی این تصاویر و علائم متوجه می شدند که هر مغازه چه محصولی را می فروشد یا چه خدماتی را انجام می دهد، مثلا اون مغازه ای که در سر درش علامت ماهی بود، محصولات دریایی عرضه می کرد. 

همینطور که در یکی از این خیابانها پرسه می زدم ، یکی از شکلات فروشی هایی که ابزارهای ساخته شده از شکلات مثل آچار، پیچ گوشتی، میخ کش، انبردست، پیچ و مهره و… را در ویترین مغازه اش گذاشته بود نظرم را جلب کرد. بسته بندی های جالبی نیز داشتند با پنج تا نه یورو می شد از این شکلاتها خرید. اول یکی را امتحان کردم ببینم مزه اش چطور است. البته که به خوشمزه گی شکلاتهای شیری نبود ولی در کلاس شکلاتهای تلخ، کیفیت قابل قبولی داشت و از طرفی چون به راحتی آب نمی شد، گزینه مطلوبی برای سوغاتی بود. درنگ نکردم و 20 جور ابزار مختلف برای سوغاتی خریدم. فروشنده هم خوشحال شد، آنها را داخل یک کیسه زیپ دار شکیل گذاشت و به من داد. البته پول کیسه را هم که 5 یورو بود از من نگرفت. کمی جلوتر نظرم به یک فروشگاه بسیار بزرگ افتاد که محصولات تن تن را می فروخت. بلافاصله داخل شدم و اجناسی که روز قبل در بروکسل در خریدنش تردید داشتم را خریدم. حالا دست و کوله ام پر شده بود ولی چاره ای نبود جز ادامه حرکت! 

میدان مرکزی که markt یا میدان بازار نام دارد با ساختمانها و بناهای زیبا احاطه شده است. ساختمان برج ناقوس در ضلع جنوبی میدان قرار دارد. این برج 83 متر ارتفاع دارد و در قرن 13 ساخته شده است برای رسیدن به طبقه آخر باید از 366 پله بالا رفت. 47 ناقوس با اندازه های مختلف در بالای برج وجود دارند که با طناب های خاصی به وسیله ای شبیه ارگ، در اتاقی در طبقه فوقانی وصل هستند. در زمانهای خاصی از سال نوازنده ای که مهارت نواختن این ساز عجیب را دارد پشت این وسیله عجیب می نشیند و با حرکت پدالها و دستگیره هایی که به قرقره و طناب های زنگهای ناقوس متصل هستند موسیقی مخصوصی را می نوازد. به این ساز Carillon می گویند که در ادامه گزارش و در جای خودش به طور مفصل توضیح می دهم. هر کدام از ساختمانهای اطراف میدان به اندازه ای زیبا هستند که می توان دقایقی را به آنها خیره شد. 

در یکی از خیابانهای مجاور میدان، ساختمانی قرار دارد که به موزه آبجو اختصاص یافته! بلژیک کشوری است که به تنوع آبجو در اروپا معروف است. کنجکاو شدم که ببینم این صنعت چطور کار می کند. موزه در طبقه سوم ساختمان قرار دارد و در سرتاسر راه پله ها تا رسیدن به طبقه سوم تصاویری از برندهای مهم آبجو در جهان به نمایش درآمد است. متاسفانه وقتی به طبقه سوم رسیدم، متوجه شدم که موزه تعطیل است!!!

تا غروب آفتاب در کوچه و پس کوچه های شهر پرسه زدم و از فضایی که حاکم بر این شهر بود لذت بردم. برخی از درختان شهر که اکثرا به نظر می آیند درختان کهنسالی باشند به شکل عجیبی هرس شده اند. حال نمی دانم که درختان در طول بهار به این شکل باقی می مانند یا با رشد برگها و شاخه های جدید شکل دیگری به خود می گیرند. به هر حال که این اشکال عجیب زیبا هستند.

 چندین کلیسا قدیمی از جمله کلیسا Holy Blood که گفته می شود چند قطره از خون مسیح در آنجا نگهداری می شود و کلیسا Our Lady با ارتفاع  112 متر از مکانهایی است که در صورت زمان کافی حتما باید از آنها بازدید کرد(لطفا اینجا را کلیک کنید).

 

روز پنجم، دوشنبه 12 اسفند

ساعت هشت و نیم صبح هتل را به سمت شهر Lessines ترک کردم. این مسیر تقریبا 60 کیلومتری حدود یک ساعت زمان می گیرد. در این شهر به دنبال بیمارستان قدیمی Notre Dame a la Rose گشتم. ساختمان این بیمارستان  به سال 1243 برمیگردد ولی وسایل حال حاضر این مجموعه مربوط به قرن 16 و 17 می باشد. باغ گیاهشناسی کوچکی در حیاط بیمارستان وجود دارد که گیاهان دارویی در آنجا پرورش داده می شدند. اکنون این مجموعه تبدیل به موزه شده است. کلیسا Kerk Sint-Pieter در مجاورت این بیمارستان واقع است. 

 

 

مسیر را به سمت شهر Tournai ادامه می دهم و نیم ساعت بعد به مرکز شهر می رسم. تردد در میدان مرکزی شهر بخاطر برخی تعمیرات محدود شده است. 

برج ناقوس 72 متر ارتفاع دارد و کمی جلوتر از آن کلیسا جامع Notre- Dame Cathedral of Tournai قرار دارد. این کلیسا بر روی خرابه های یک کلیسای رومی قرن ششم در اوایل قرن دوازدهم بنا شد. در ساخت این کلیسا سبک های رومانسک، گوتیک و باروک را می توان دید. این کلیسا بسیار بزرگ و با ابهت ساخته شده و در سال 2000 به لیست میراث جهانی اضافه شد. متاسفانه طوفان شدید سال 1999 خسارت زیادی به این کلیسا وارد کرد و سبب شد تا بازسازی عمده ای در آن شروع شود که هنوز نیز ادامه دارد.(لطفا اینجا را کلیک کنید).

 

بی درنگ به سمت منطقه Spiennes در جنوب شهر Mons که معادن باستانی سنگ چخماق(Flint) در آنجا کشف شده است راندم. تقریبا یک ساعت طول کشید تا از میان جاده های روستایی و بین مزارع به آن منطقه رسیدم. این معادن در سال 1843 در هنگام مطالعاتی که برای احداث راه آهن انجام می شد کشف شد. قدمت این معادن به 4300 تا 2200 سال قبل از میلاد برمیگردد. انسانهایی که در آن منطقه می زیستند از سنگهای این معدن برای ساخت ابزارهایی چون تبر و چاقو استفاده می کردند. جنس این سنگها طوری است که در هنگام شکسته شدن سطوح بسیار تیزی را ایجاد می کنند که مناسب برای ساخت ابزار است. وسعت معادن این منطقه تقریبا 100 هکتار است. بازدید از داخل معادن فقط در فصل بهار و تابستان ممکن است. این معادن در لیست میراث جهانی ثبت شده اند. (برای اطلاعات بیشتر اینجا و اینجا را کلیک کنید).

 هر چند موفق نشدم از داخل معادن دیدن کنم اما در عوض وارد طبیعت بسیار زیبایی از مراتع و جنگل شدم. همچنین با عبور از میان روستاها با سبک زندگی مردم روستایی این منطقه که با کمک تکنولوژی مدرن به کشاورزی و دامداری اشتغال دارند آشنا شدم. به راستی که برای زندگی در این مناطق زیبای روستایی هیچ مشکلی ندارند و به مراتب زندگی راحت تری از همتایان خود در شهرها دارند.

به شهر Mons بازگشتم، اما در مسیر بازگشت اتفاقی رخ داد که سبب شد تا درباره سبک و برنامه ریزی سفرم کمی بیشتر فکر کنم. داستان از آنجا شروع شد که موبایل را برای تماس تلفنی از محل قرارگیریش  بر روی داشبورد اتومبیل بیرون آوردم و هنگام جاگذاری مجدد متوجه شدم که چون دقت کافی نکرده ام، کلیدهایی که سبب خاموش شدن دستگاه شده است را فشرده ام و موبایل خاموش شده است. هنگامی که مجددا موبایل را روشن کردم از من پسورد سیم کارت را خواست. اینجا بود که فهمیدم دچار مشکل شده ام چون پسورد سیم کارت بر روی کارتی بود که سیم کارت را از آن جدا کرده بودم. آن کارت هم در هتل و در داخل چمدان بود. بنابراین دیگر نمی توانستم از این سیم کارت که اینترنت و به طبع آن GPS تلفن هم متکی به آن بود، استفاده کنم. فکر کردم که برای یافتن ادامه مسیر دچار مشکل خواهم شد و بسیاری از جاهایی را که قرار است ببینم و خارج از مسیرهای عادی است پیدا نخواهم کرد و حتی برای پیدا کردن هتل در شهر بروکسل نیز با دردسر مواجه خواهم شد. لذا به دنبال راه چاره گشتم و برای خودم سه راه حل در نظر گرفتم: 1- از سیم کارت اماراتی که البته اینترنت ندارد به همسرم در دبی زنگ بزنم و از او بخواهم تا یک پکیج اینترنت برایم بخرد و بفرستد(تعجب نکنید! چون پکیج موبایل در امارات بسیار متنوع است و معمولا استفاده از اینترنت در خارج از کشور مشمول تعرفه ای جداگانه است که باید جداگانه خریداری شود) 

2- به مکانی که اینترنت مجانی در اختیار قرار می دهد از قبیل بعضی کافه ها مثل استارباکس بروم، سپس مسیر برگشت تا هتل را مشخص و یک راست به هتل برگردم و قید مابقی روز را بزنم .

3- سعی کنم در شهر محلی را برای خرید یک سیم کارت جدید پیدا کنم.

ابتدا سیم کارت اماراتی را در تلفن گذاشتم و همانطور که انتظار داشتم رومینگ اینترنتش کار نمی کرد ولی توانستم از همسرم برای خریدن یک بسته اینترنت کمک بگیرم. اما هر چه صبر کردم ارتباط برقرار نشد. سپس تصمیم گرفتیم که راه حل دیگری را امتحان کنیم. طبق فرمولی که وجود داشت همسرم مقداری از حجم اینترنت خودش را با من به اشتراک گذاشت ولی باز هم کار نکرد. از اینکه اولین و بهترین راه حل به بن بست رسیده بود کمی عصبی شدم.

به شهر Mons خودم را رساندم و سعی کردم تا با استفاده از تابلوهای راهنما، تا حد امکان به مرکز شهر نزدیک شوم. سپس اتومبیل را در مکانی پارک کردم و به امید پیدا کردن یک کافی شاپ یا مکان دیگری که اینترنت داشته باشد، حرکت کردم. بیست قدمی از محل پارک اتومبیل دور نشده بودم که در سوی دیگر خیابان یک کافی نت دیدم. از صاحب کافی نت درباره سیم کارت سوال کردم و او هم گفت که سیم کارت فروشی دارد. همینطور که برایم انواع سیم کارت ها و قیمت هایشان را توضیح می داد از من پرسید که برای چند روز این سیم کارت را نیاز دارم و وقتی داستان را برایش توضیح دادم. همه سیم کارتها را از روی پیشخوان جمع کرد و یک سیم کارت دیتا با پانصد مگابایت اینترنت به من داد و گفت که این ارزانترین است و به کار تو می آید. همانجا هم در تلفن من گذاشت و بعد از راه اندازی تحویل من داد. 5 یورو پول سیم کارت بود و پنج یورو بابت 500 مگ اینترنت. خوشبختانه پاسپورتم همراهم بود چون برای فروش سیم کارت وجود پاسپورت الزامی است. از اینکه مجددا دارای اینترنت شده بودم و می توانستم به ادامه سفر برگردم بسیار خوشحال شدم و البته بعدا به این موضوع فکر کردم که همیشه باید به فکر یک جایگزین مناسب برای تلفن همراه و یا اینترنت باشم چرا که بسیار محتمل است که تلفن همراه گم یا دزدیده شود و یا به هر دلیل نتوان از اینترنت آن استفاده کرد. شاید علاوه بر داشتن یک نقشه توریستی مناسب و همچنین داشتن آدرس مکانهای مهم از قبیل هتل محل اقامت! بهتر باشد تا هنگام کرایه اتومبیل، GPS مجزا هم اجاره کنیم. البته در مواقعی که سفر گروهی انجام می شود، این ریسک کمتر می شود.

کمی با اتومبیل در شهر Mons چرخ زدم و سپس به سمت  Strépy-Thieu boat lifting که 22 کیلومتر از شهر Mons فاصله دارد به راه افتادم. در بلژیک، انگلستان و تعدادی از کشورهای اروپایی دیگر که از سیستم کانال آبی برای حمل و نقل استفاده می کنند، گاهی مجبور می شوند به علت تغییر ارتفاع محل، سطح کانال را بالا یا پایین ببرند و به این منظور از تکنولوژی های مختلفی استفاده می کنند که یکی از آنها ” بالابر قایق ” است. این تکنولوژی در بلژیک از سال 1888 به کار گرفته شده است. اما ساخت بالابر Strépy-Thieu که نوع مدرنی از این بالابرهاست در سال 2002 به پایان رسید(هنوز هم یکی از مرتفع ترین بالابرهاست)  و توانست حمل و نقل آبی را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. این بالابر قایقهایی تا وزن 1350 تن  را در بین دو کانال که با هم 73 متر اختلاف ارتفاع دارند جابجا می کند. برای اینکه ببینید این سازه عظیم چطور کار می کند اینجا را کلیک کنید.

 قبل از ساخت Strépy-Thieu boat lifting، این وظیفه به عهده چهار بالابر کوچکتر بود(هربالابر تقریبا 17 متر) که در قسمتهای مختلف کانال ساخته شده اند. این چهار بالابر که از شماره یک تا چهار نامگذاری شده اند به فاصله کوتاهی از هم قرار دارند و می شود آنها را از نزدیک مشاهده کرد. فاصله بالابر شماره یک تا شماره چهار تقریبا 7 کیلومتر است و این بدین معناست که طراح این سیستم توانسته در این فاصله ارتفاع کانال را تقریبا 70 متر تغییر دهد. این چهار بالابر نیز در لیست میراث جهانی ثبت شده اند. قابل ذکر است که هنوز نیز این چهار بالابر مشغول به انجام وظیفه هستند ولی با توجه به سهولت استفاده از Strépy-Thieu boat lifting از بار ترافیکی آنها کم شده است. من تصمیم گرفتم که بالابر شماره سه را ببینم. البته از محل بالابر شماره 3 می توان بالابر شماره 2 را هم مشاهده کرد(لطفا اینجا را کلیک کنید). کارکرد این بالابرها بسیار ساده و بر اساس قوانین هیدرولیک و در عین حال جالب است. برای اطلاعات بیشتر اینجا را کلیک کنید. 

 

 

 

مقصد بعدی معدن زغال سنگ Bois-du-Luc در فاصله دو کیلومتری از بالابر شماره 3 است. این معدن قدیمی(شروع به کار از اواخر قرن 17) که در سال 1973 تعطیل شد اکنون به صورت اکوموزه درآمده است. این معدن به همراه سه معدن زغال سنگ دیگر در بلژیک در لیست میراث جهانی به ثبت رسیده اند. صاحبان معدن از سال 1838 تا 1909 در اطراف این معدن برای کارگران و کادر اداری معدن، اقدام به  شهرک سازی کردند. در این شهرک علاوه بر منازل مسکونی، فروشگاه و درمانگاه و کلیسا هم ساخته شد تا کارگران به همراه خانواده هایشان زندگی راحت تری داشته باشند. ورودیه این مجموعه 8 یورو است. من حدود ساعت چهار و نیم به این سایت رسیدم و گفته شد که می توانم تا ساعت شش از این مجموعه دیدن کنم. جالب این بود که به همراه  نقشه راهنما، یک شماره کد 4 رقمی هم به من دادند و گفتند که برای باز کردن درب مجموعه نیاز به این کد دارم! مجددا به خیابان برگشتم و درب ورود را پیدا کردم. با وارد کردن کد عبور درب باز شد و وارد حیاط معدن شدم. با کمک نقشه به داخل معدن که قسمتهای مختلف آن شماره گذاری شده بود رفتم. هیچکس در این قسمت از سایت نبود. البته بر روی دیوار و یا اتاقها توضیحات کافی درج شده بود. من هرگز معدن زغال سنگ و ادوات مورد نیاز برای استخراج زغال سنگ را ندیده بودم و حتی نمی دانستم که در روزگاری که لامپ الکتریکی وجود نداشته چطور معدن را روشن می کرده اند. البته اگر شما هم مثل من فکر می کنید که با مشعل یا فانوس نفتی!! کاملا در اشتباه هستید چون به دلیل تجمع گازهای قابل اشتعال در فضای معدن امکان انفجار وجود داشته و به همین خاطر از چراغ هایی که کاملا محافظت شده بوده اند استفاده می کردند. کارگاههایی که در مجاور معدن برای تعمیرات ابزارآلات و همچنین حمل و نقل ریلی زغال سنگ وجود داشت از قسمت هایی است که به این مجموعه الحاق شده است. برای بازدید از این سایت جالب حداقل به یک ساعت و نیم زمان نیاز است. خالی از لطف نیست اگر که با اتومبیل گردش کوتاهی در میان شهرک داشته باشید. این شهرک هنوز هم مسکونی است.  

توقف بیشتر را صلاح ندانستم و به سمت محل یکی از سرنوشت ساز ترین جنگها که نه تنها تاریخ اروپا، بلکه تاریخ جهان را تغییر داد، حرکت کردم. تقریبا چهل و پنج دقیقه طول کشید تا در هوای بارانی به محل جنگ واترلو رسیدم. نظر به اهمیت این نبرد بهتر دیدم که در اینجا توضیح مختصری از این جنگ را از زبان ویکی پدیا فارسی بنویسم. “نبرد واترلو (به انگلیسی: Battle of Waterloo)، نبردی بود که در تاریخ ۱۸ ژوئن سال ۱۸۱۵ میلادی، بین قوای فرانسه و قوای ائتلاف هفتم انجام گرفت. علت خوانده شدن نبرد به این نام، این بود که جنگ در دشت واترلو در کشور بلژیک امروزی رخ داد. این نبرد، آخرین نبرد ناپلئون بناپارت بود.

پس از فرار ناپلئون بناپارت از تبعید گاهش در جزیرهٔ البا و بازگشت مجدد او به قدرت به عنوان امپراتور فرانسه، بیشتر کشورهای اروپایی تحت عنوان ائتلاف هفتم بار دیگر گرد هم آمدند تا ناپلئون را شکست دهند. ناپلئون برای مقابله با نیروهای دشمن، به سمت بلژیک که در آن زمان بخشی از پادشاهی متحد هلند بود حرکت کرد. هدف او، جلوگیری از پیوستن قوای کشورهای مختلف به یکدیگر بود.

زمانی که ارتش فرانسه به بلژیک رسید، از قبل قوای بریتانیایی و همین‌طور قوای چند ایالت آلمانی، به نیروهای هلندی پیوسته بودند. ناپلئون موفق شد در تاریخ ۱۶ ژوئن، یعنی دو روز پیش از نبرد واترلو، به‌طور جداگانه به قوای پروسی حمله کرده و آن‌ها را در نبرد لیگنی به سختی شکست دهد. او یکی از مارشال‌هایش به نام امانوئل دُ گروشی را به همراه بخشی از ارتش به تعقیب قوای فراری پروس فرستاد. سپس خود به همراه باقی نیروهایش به سمت دشت واترلو که قوای بریتانیایی و هلندی به فرماندهی آرتور ولزلی در آن موضع گرفته بودند، حرکت کرد.

در روز ۱۷ ژوئن، با این که دو ارتش به هم رسیده بودند، به علت بارش باران نبردی درنگرفت. در تفنگ‌ها و توپ‌های آن دوره از باروت استفاده می‌شد که به رطوبت حساس بود. به همین علت نمی‌شد در هنگام بارش باران از آن‌ها استفاده کرد.

سرانجام در روز ۱۸ ژوئن، ناپلئون حمله به قوای مؤتلف بریتانیایی-هلندی را آغاز کرد. در نتیجهٔ اشتباهات مارشال گروشی و هوشمندی فرماندهٔ پروسی گِبهارد بلوشر، قوای پروسی توانستند خود را به دشت واترلو برسانند و درست پشت سر ارتش فرانسه قرار گرفتند. ناپلئون برای این که به‌طور کامل به محاصره در نیاید، از تمام توانش برای از بین بردن قوای بریتانیایی-هلندی بهره برد ولی نهایتاً در پایان روز ارتش فرانسه موفق به شکست هیچ‌یک از دو ارتش دشمن نشد و به محاصره درآمد. نتیجه نبرد، شکستی سخت برای فرانسه بود. در این نبرد حدود 65 هزار نفر کشته شدند. ناپلئون پس از شکست در این نبرد، به فرانسه بازگشت و پس از چند روز، برای بار دوم از سمتش استعفا داد. او این بار به جزیرهٔ سنت هلن که تحت کنترل پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند بود، تبعید شد و خاندان بوربون در فرانسه مجدداً به حکومت رسیدند. ناپلئون بناپارت نیز تا پایان عمر در جزیرهٔ سنت هلن ماند.”

بی درنگ اتومبیل را پارک کردم و به سمت محل فروش بلیط مجموعه رفتم. به من گفتند که موزه تعطیل شده ولی با یک بلیط 7 یورو می توانم از ساختمان پانوراما و همچنین تپه  تا غروب آفتاب بازدید کنم.

 

 ساختمان پانوراما، به شکل مدور ساخته شده است. یک راه پله مارپیچ از وسط ساختمان شما را به طبقه دوم هدایت می کند. اکنون شما در محلی هستید که نمایی 360 درجه  به صحنه خلق شده از نبرد واترلو دارید. نقطه شروع مشخص است و شما خود را در وسط میدان نبرد می بینید. دکور عالی این نبرد(110 متر طول و 12 متر ارتفاع) به همراه پخش صدا، صحنه جنگ را به خوبی به ما نشان می دهد. 

پس از خروج از این ساختمان به سمت تپه معروف واترلو که مجسمه شیر روی آن قرار داده شده است، رفتم. هوا کم کم تاریک می شد و باران ادامه داشت. چند قبضه توپ قدیمی در محوطه به نمایش گذاشته شده است. 

صعود از این تپه مصنوعی 43 متری (ساخته شده در سال 1825)  با توجه به تعداد زیاد پله که خیس هم شده بودند آسان نبود ولی از 226 پله آن بالا رفتم. حالا بر دشت و صحنه نبرد مسلط بودم. تابلوهای راهنما چیدمان ارتش دو طرف را به ما نشان می دهد.

همانطور که اشاره کردم، مجسمه شیر از جنس برنز و از ذوب کردن توپ هایی درست شده که فرانسویان در دشت واترلو رها کرده بودند. این مجسمه که نمادی از شجاعت است، 28 تن وزن دارد. ارتفاع و طول آن تقریبا چهار و نیم متر است. تقریبا یکساعت و نیم آنجا بودم و بعد به سمت بروکسل حرکت کردم.

 مسیر را طوری انتخاب کردم که از میان جنگل Sonian عبور کنم. این جنگل که در 10 کیلومتری جنوب بروکسل است، بخشی از جنگلهای راش باستانی اروپا است که در لیست میراث جهانی ثبت شده است. محدوده این جنگل که به شکل یک پارک جنگلی حفظ شده است، اکنون محلی برای پیاده روی و ورزش تعداد زیادی از ساکنان پایتخت و حومه است. در میان راه اتومبیل را در محلی که برای این منظور در نظر گرفته شده است پارک کردم و نیم ساعت در داخل این جنگل کهن پیاده روی کردم. تابلوهای نصب شده علاوه بر مسیرهای مختلف پیاده روی، راهنمای خوبی برای آشنایی با گیاهان و جانورانی است که در این منطقه وجود دارند.

 

تصمیم گرفتم تا در زمان باقی مانده، یکی از آثار به جا مانده از Henry van der Velde آرشیتکت و نقاش معروف بلژیکی و از پیشگامان هنر مدرن را از نزدیک ببینم. ویلای Bloemenwerf در منطقه Uccle در جنوب غربی بروکسل است. این بنا در تملک بخش خصوصی است و امکان بازدید از داخل آن وجود ندارد.

 

روز ششم، سه شنبه 13 اسفند

بعد از صرف صبحانه و انجام تسویه حساب از هتل خارج شدم. با توجه به اینکه پرواز، ساعت هشت و پانزده دقیقه شب بود، بنابراین فرصت کافی داشتم تا چند شهرشمالی را هم ببینم.

به سمت شهر معروف آنتورپ(Antwerp) حرکت کردم. جاده ای که در آن حرکت می کردم شباهت عجیبی به “جاده مخصوص کرج” داشت. دو طرف جاده که دارای لاین دسترسی محلی بود، کارخانه ها یا کارگاههای صنعتی زیادی قرار داشت و به همین دلیل تردد وسایل موتوری سنگین از قبیل کامیون و تریلی در آن نسبتا زیاد بود و همین موضوع به همراه چراغ های متعدد راهنمایی و رانندگی سبب شده بود تا ترافیک ایجاد شده زمانبندی من را برای رسیدن به شهر آنتورپ مختل کند. در حومه جنوبی شهر آنتورپ ساختمانی به نام Maison Guiette قرار دارد که طراح آن آرشیتکت معروف، Charles-Édouard Jeanneret معروف به  Le Corbusier است. هفده ساختمان که این هنرمند در سراسر جهان طراحی کرده است در لیست میراث جهانی ثبت شده است. طراحی این بنا ها به ما نشان داده که چگونه هنر معماری راه خود را در هنر مدرن پیدا کرده است. متاسفانه این خانه که در سال 1927 ساخته شد، اکنون نیز در مالکیت بخش خصوصی قرار دارد و امکان بازدید از آن نیست.

شهر آنتورپ دومین شهر بزرگ بلژیک و دومین بندر بزرگ اروپا است. این شهر مهمترین مرکز تجارت الماس در جهان است و 80% کل تجارت الماس در این شهر انجام می شود. بزرگترین مجموعه یکپارچه پتروشیمی اروپا نیز در همین بندر قرار گرفته‌است. این مجموعه در بر گیرنده پنج پالایشگاه نفتی، بزرگترین دپو پتروشیمی اروپا و همچنین مرکز مهم اکثر شرکت‌های پتروشیمی بزرگ دنیا از جمله BASF است. ۷ شرکت از ۱۰ شرکت برتر پتروشیمی، در آنتورپ فعالیت می‌کنند.

پس از اینکه محل مناسبی برای پارک اتومبیل یافتم، با کمک نقشه گوگل، موزه Plantin-Moretus را پیدا کردم که در کوچه های مرکزی شهر قرار دارد. هنوز همه فروشگاههای شهر باز نشده اند و رفت و آمد در شهر به کندی صورت می گیرد. در جلو موزه ازدحام زیادی دیدم. به نظر می رسید که چند گروه مختلف دانشجویی و دانش آموزی قصد بازدید از موزه را دارند و منتظر هستند تا موزه باز شود. راهنماهای گروه مشغول توضیح دادن چیزی بودند که من سر در نیاوردم. بعد از گشوده شدن درب موزه برای خرید بلیط به کانتر فروش بلیط مراجعه کردم. بهای بلیط 8 یورو است. و شما قبل از ورود به داخل موزه باید وسایل همراهتان را به  جامه دان تحویل دهید.  بازدید از این موزه بر اساس نقشه راهنمایی که به شما تحویل می دهند حدود یکساعت و نیم زمان نیاز دارد. باغچه زیبایی در حیاط مرکزی وجود دارد. ساختمان دور تا دور حیاط مرکزی ساخته شده و اتاقهای طبقه اول با کمک پنجره های بلند به این حیاط دید دارند. قدمت ساختمان به سال 1622 برمی گردد و از سال 1876 به موزه تبدیل شده است. کریستوفر پلانتین اولین ناشری بود که در سال 1555 اولین کتاب خود را منتشر کرد. سپس با کمک دامادش Jan Moretus با نشر تعداد زیادی کتاب، این صنعت را به عنوان کسب و کار گسترش داد. استفاده آنها از ابزارهای صنعت چاپ سبب شد که  دسترسی علاقه مندان به کتاب، راحت تر شود. به جرات می توان گفت که آنها  Steve Jobs و Mark Zuckerberg زمانه خود بودند. این موزه که در حقیقت اولین انتشاراتی جهان است از سال 2005 در لیست میراث جهانی قرار گرفت. در طبقه همکف این موزه قسمتی به معرفی و نمایش ماشینهای چاپ اولیه اختصاص یافته است. مراحل مختلف حروف چینی و حتی ساخت حروف و اشکال مختلف برای ماشینهای چاپ به نمایش گذاشته شده است. در سالنهای این موزه بسیاری از نخستین چاپ های کتابهای قدیمی را می توانید ببینید.

 در قسمتی از این موزه با روشهایی که برای چاپ اشکال و طرحهای پیچیده که لازم بود در متن کتاب آورده شود، مثل نقشه های جغرافیایی، آناتومی بدن یا شکل گیاهان و جانوران، آشنا می شوید. در جای جای موزه تابلو نقاشی هایی از هنرمندان مشهور آن دوره مثل Rubens نیز به نمایش گذاشته شده است.(لطفا اینجا را کلیک کنید).  

میدان مرکزی شهر که به میدان بازار یا Grote Markt شهرت دارد به شکل مثلثی ساخته شده است. در وسط میدان فواره ای به نام Brabo Fountain قرار دارد که گویای داستانی درباره شهر آنتورپ است. گفته می شود که در این منطقه غولی به نام Druon Antigoon زندگی می کرد و از کاپیتانهای کشتی هایی عبوری،  باج خواهی می کرد و اگر کسی نمی پرداخت آنگاه دست او را قطع کرده و به رود Scheldt می انداخت. تا اینکه کاپیتان نیروی دریایی روم او را اسیر و به شیوه خود او دستش را  قطع کرد و در رودخانه انداخت. در اطراف این میدان ساختمان تالار شهر(Stadhuis) و ساختمانهای زیبایی دیگری به سبک گوتیک ساخته شده اند. 

کلیسا جامع شهر که (onze-Lieve-Vrouwekathedraal(Cathedral of Our Lady نامیده می شود. یکی از زیباترین کلیساهای سبک گوتیک در بلژیک استت. ارتفاع برج آن 123 متر است. ساخت این کلیسا 169 سال طول کشید(1521-1352).  در کلیسا چندین اثر زیبا از Rubens به نمایش گذاشته شده است. مجسمه ای برنزی از فردی که صلیبی را بر روی کف دست نگه داشته است، یکی از آثار مجسمه ساز معروف، Jan Fabre است. ورودیه کلیسا 6 یورو است و برای بازدید حداقل نیم ساعت زمان نیاز است.

بعد از خروج از کلیسا به سمت ایستگاه مرکزی قطار به راه افتادم. خیابانهای شهر با ساختمانهای قدیمی اطراف آنها بسیار زیباست. در خیابان Keyserlei و همچنین خیابانهای اطراف ایستگاه راه آهن، فروشگاهها و پاساژهای الماس و جواهرات قرار دارند. 

 

برحسب کنجکاوی زمانی را در این خیابان و خیابانهای اطراف گذراندم. به ویترین مغازه ها خیره شدم و افرادی که به داخل مغازه ها می رفتند را ورانداز کردم. همانطور که قبلا در جاهای مختلف خوانده بودم، متوجه شدم که تعداد زیادی از صاحبان این حرفه (تجار الماس) یهودی هستند. یهودیانی که با لباس و کلاه مخصوص در این محدوده رفت و آمد می کردند، کم نبودند.  

ساختمان ایستگاه راه آهن آنتورپ یکی از پنج ایستگاه راه آهن زیبا در جهان است و در سال 1905 ساخته شد. سنگهای مرمر رنگی زینت بخش این ایستگاه قطار هستند. اگر فرصت داشتید حتما از باغ وحش شهر که در پشت ایستگاه قرار دارد دیدن کنید.لطفا اینجا را کلیک کنید.

 

مقصد بعدی شهر Mechelen در 30 کیلومتری جنوب آنتورپ است. این شهر کوچک و بسیار آرام به سبب برج کلیسا St. Rumbold معروف است. شروع ساخت این کلیسا به سال 1200 بر میگردد ولی تکمیل شدن تا سال 1520 طول کشید. در سال 1452 اولین سنگ بنای ساخت برج ناقوس آن گذاشته شد. سال 1520 ساخت این برج به علت مسائل مالی متوقف شد. مهندسین این برج درآن زمان اعلام کردند که فونداسیون 3 متری آن تحمل وزن زیادش را نخواهد داشت و نهایتا این برج عظیم که قرار بود با 167 متر ارتفاع، بلندترین برج ناقوس جهان باشد در ارتفاع 97 متری متوقف شد. بازدید از این برج 8 یورو برای شما خرج بر میدارد و علاوه بر آن باید از 514 پله بالا بروید. 

49 ناقوس که بزرگترین آنها 8800 کیلوگرم وزن دارد در طبقه فوقانی برج قرار دارند و با کمک قرقره، اهرم و ریسمانهای مخصوصی، به اتاقی  که وسیله موسیقی عجیبی به نام Carillon در آن قرار دارد متصل هستند. نوازنده با کشیدن این ریسمانها توسط پدال یا کلاویه  این زنگها را به صدا در می آورد. کاریلون، از زبان روسی به فرهنگ اروپایی وارد شده و ترجمه آن از زبان روسی به معنی”Mechelen Sound” می باشد. از اینجا می توان دریافت که احتمالا نواختن این زنگها از این برج ناقوس به سایر جاها برده شده است. تنها مدرسه آموزش Carillon در شهر مکیلن است(لطفا اینجا را کلیک کنید). وسیله دیگری که برای به صدا درآوردن ناقوس ها استفاده می شود چرخ استوانه بسیار بزرگی است که سوراخ هایی موازی در طول آن وجود دارد. با قرار دادن میخ های فلزی در داخل این سوراخها این استوانه به ابزار موسیقی تبدیل می شود که با چرخاندن آن، میخ های روی استوانه با به حرکت در آوردن زنگ های مختلف، موزیک مورد نظر را اجرا می کنند. امروزه حرکت این استوانه با نیروی برق انجام می شود. سالانه با تغییر محل میخ ها بر روی استوانه ملودی نواخته شده توسط زنگها را عوض می کنند.(لطفا اینجا را کلیک کنید).

میدانچه مرکزی شهر با ساختمانهای قدیمی احاطه شده است و خیابانهای سنگفرشی آن مکان دنج و دلپذیری را ایجاد کرده است. حتما برای بازدید از این شهر دو تا سه ساعت وقت بگذارید.(اینجا را کلیک کنید)

شهر Leuven در 25 کیلومتری مکیلن است. این شهر که اصولا شهری دانشجویی است، یکی از زیباترین شهرهای بلژیک می باشد. ورود به بسیاری از خیابانها با اتومبیل ممنوع است و به همین خاطر شهر مملو است از دوچرخه سواران! 

در قسمت جنوبی شهر، محله Beguinage  که به آن Grote Begijnhof می گویند، واقع شده است. خانه های این محله با آجرهای قرمز و کوچه های باریک با سنگفرشهای اُخرایی یادآور فیلمهایی است که اروپای قرون وسطی را به تصویر می کشند. باغچه ها با گلهای رز و نسترن تزیین شده اند و هنوز هم زندگی در آنها جاری است. دور تا دور این محله هنوز هم دیوار وجود دارد و رفت و آمد فقط از طریق دروازه ها ممکن است. 

در میدان مرکزی شهر دو بنای بسیار زیبا وجود دارد که یکی ساختمان تالار شهر یا Stadhuis و دیگری کلیسای St-Pieterskerk است. نمای ساختمان Stadhuis با مرمر سفید و 236 مجسمه تزیین شده است و تاریخ ساخت آن به قرن 15 برمی گردد. متاسفانه امکان بازدید از داخل این دو بنا را بخاطر ضیق وقت نداشتم. کمی در خیابانهای اطراف پرسه زدم، آخرین وافل خوشمزه بلژیکی را هم خوردم و به سمت فرودگاه حرکت کردم.(لطفا اینجا را کلیک کنید)

طبق قراردادی که با شرکت اجاره اتومبیل داشتم، می بایست اتومبیل را با باک پر بنزین تحویل می دادم، در غیر اینصورت برای جبران بنزین مصرفی چند برابر نرخ بنزین من را شارژ می کردند. از شهر که خارج شدم مرتب به دنبال پمپ بنزین بودم ولی در این فاصله 23 کیلومتری، پمپ بنزین نبود که نبود!!! کمی قبل از ورود به محوطه فرودگاه، در آنسوی اتوبان چشمم به یک پمپ بنزین افتاد. با توجه به اینکه هنوز فرصت کافی داشتم و از طرفی هنگام ورود، حسابی با محوطه فرودگاه آشنا شده بودم، به سمت پمپ بنزین راندم و باک بنزین را پر کردم. از آنجایی که جایگاه بنزین هیچ مسئولی نداشت و پول بنزین را می بایست با کارت پرداخت کرد، ناچار 54 یورو پول بنزین (هر لیتر 1.3 یورو) را با کردیت کارت پرداختم. روز بعد وقتی لیست پیام ها را چک می کردم متوجه شدم که علاوه بر 54 یورو، در همان جایگاه 150 یورو دیگر از حساب من کسر شده است! تلاش برای تماس با شماره ای که روی قبض رسید من بود فایده ای نداشت. ناچار با بانک تماس گرفتم و داستان را برایشان تعریف کردم. آنها هم گفتند که پیگیری می کنند و به من اطلاع می دهند. نتیجه هم این شد که یک هفته بعد به من تلفن کردند و گفتند که 150 یورو به حساب شما برگشته است! در این سفر من حدود 800 کیلومتر رانندگی کردم و 94 یورو پول بنزین دادم. نهایتا اتومبیل را تحویل دادم و سر فرصت مناسب برای Check in  به باجه تحویل بار رفتم و کارت پرواز را گرفتم. سالن خروجی در طبقه سوم قرار دارد و جالب است بدانید که این فرودگاه طبقه اول ندارد!!!. 

مهر خروج از حوزه شنگن را افسر گذرنامه خیلی مرتب و با حوصله در پاسپورت من مهر کرد. حالا دو ساعت تا زمان پرواز فرصت داشتم و چه چیزی بهتر از اینکه خودم را در Free shop سرگرم کنم.

بالاخره ساعت 20:15 بروکسل را به مقصد دبی ترک کردم و 6 صبح روز چهارشنبه به خانه رسیدم.

افشین ایران پور

کانون گردشگران جوان ایران

www.kanoonirangardan.ir 

af6872@gmail.com

iranpour@kanoonirangardan.ir