گزارش برنامه یکروزه بازدید از آبشار هریجان – ۹۲۰۲#

ارسال شده توسط: admin در 1392/08/26 در گزارش سفرهای سال92 یک نظر بدهید 3,524 بازدید

از تهران که به سمت چالوس حرکت می‏کنیم پس از عبور از تونل کندوان آب‏و‏هوا و پوشش گیاهی رفته رفته تغییر کرده و چهره خزری به خود می‏گیرد و پوشش جنگل‏های هیرکانی از این منطقه که سیاه‏بیشه نیز در ابتدای آن قرار دارد آغاز می‏شود. این خصوصیت باعث می‏شود تا چنین مناطقی دارای پوشش گیاهی خاصی باشند که هم از آب‏و‏هوای دامنه جنوبی البرز و هم از دامنه شمالی آن متأثر است. آبشار هریجان در کنار روستای هریجان واقع شده است و این منطقه از همین قاعده پیروی می‏کند که زیبایی چشمنوازی به خصوص در فصل بهار به آن می‏دهد.

سفر یکروزه ما با شرکت ۱۹ نفر از اعضای کانون گردشگران جوان ایران ساعت ۶:۳۰ دقیقه صبح روز جمعه سوم خرداد ۹۲ از پارک نوشین به سمت منطقه آغاز گردید. با توجه به خلوتی جاده به خاطر فصل امتحانات، ساعت ۹:۳۰ دقیقه صبح به روستای هریجان در منطقه سیاه‏بیشه جاده چالوس رسیدیم. آبشار از داخل روستا به وضوح پیداست و تا پایین آبشار حدود ۱۵ دقیقه پیاده زمان می‏برد و برای صرف صبحانه و استقرار گروه تپه‏ای در کنار آبشار را انتخاب می‏کنیم. آبشار هریجان آبشار باریکی است که از میان صخره‏های بلند مشرف بر روستا به پایین می‏ریزد.

پایین آبشار و در کنار روستای هریجان پر است از دشت‏ها و مراتع سرسبزی که در این موقع از سال مملو از گیاهان و گل‏های بهاری رنگارنگ است و با سبزی فرش شده. پس از صبحانه و کمی استراحت تصمیم می‏گیریم تا کمی ماجراجویی کنیم و به بالای آبشار برویم. به همراه تعدادی از دوستان که تمایل و آمادگی بدنی دارند رهسپار می‏شویم. در اطراف آبشار و روی صخره تا جایی که چشم ‏می‏اندازیم مسیری برای عبور نیست. شیبِ زیاد و صخره‏های بزرگ امکان عبور را به ما نمی‏دهند بنابراین تصمیم می‏گیریم تا از پایین صخره‏ها آن را دور زده و از سمت چپ و پشت آبشار خود را به بالای آن برسانیم. ابتدای مسیر شیب ملایمی دارد اما هر چه به دره سمت چپ نزدیک‏تر می‏شویم شیب بیشتر می‏شود.

شوق ماجراجویی و رفتن به بالای آبشار ما را از برگشتن بازمی‏دارد و به هر ترتیبی شده بعد از حدود ۲ ساعت پیمایش شیب تند و زیاد کردن حدود ۷۰۰ متر ارتفاع به منطقه بالای آبشار می‏رسیم که نسبتاً هموارتر است. از آنجا برای رسیدن به دهانه بالای آبشار باید باز به سمت پایین برگشت و حدود ۲۰۰ متر ارتفاع کم کرد. از بالای دهانه آبشار هم بررسی می‏کنیم و خبری از مسیری به پایین نیست. هرچه هست صخره است و پرتگاه. بنابراین در کنار آب قدری استراحت می‏کنیم و باز رو به بالا و به سمت همان دره و شیبی می‏رویم که از آن بالا آمده بودیم.

مسیر پرشیب است و بنابراین با احتیاط و سرعت مناسب دوباره به پایین می‏آییم. زیبایی بی حد و اندازه مسیر و گل‏ها و پوشش گیاهی بهاری آن به ما اجازه نمی‏دهد که به خستگی فکر کنیم یا اینکه از آمدن پشیمان شویم. حدود ساعت ۴ است که به محل استقرار می‏رسیم و به بقیه بچه‏ها می‏پیوندیم. ناهار را در کنار آبشار می‏خوریم. باز هم به آبشار نگاه می‏کنیم و در شگفت از اینکه این آبشار چه پوستی از ما کند تا بالایش را ببنیم. بعد از کمی استراحت و صرف چای کوهی که در راه کنده‏ایم، به سمت مینی‏بوس می‏رویم تا به تهران برگردیم.