کانون گردشگران جوان ایران سفر مسولانه و ارزان قیمت
صعود به قله بندعیش از سولقان
در روزهای پایانی فروردین ۹۰ تصمیم به صعود به قله بندعیش گرفتیم. بند عیش از قلل اطراف تهران است که از بیشتر مناطق تهران قابل مشاهده است. ساعت ۷ صبح از منطقه زیباشهر تهران به سمت سولقان که از توابع کن می باشد حرکت کردیم. این منطقه که در سالهای گذشته به شدت شلوغ شده است، مسیر متعارف زائران امامزاده داوود است. حدود ۱۵ کیلومتر که از کن وارد این جاده شوید از روستایی به نام سولقان که در کنار جاده قرار دارد عبور خواهید کرد. در سمت راست جاده و در کف دره بقعه امامزاده ای با گنبد طلایی رنگ دیده می شود. برای شروع پیاده روی باید دویست متر پس از روستا از جاده فرعی اسفالته ای که در سمت راست قرار دارد به سمت امامزاده حرکت کرد. پس از عبور از روی پل باریکی که بر روی رودخانه کن قرار دارد ، در انتهای کوچه به امامزاده می رسیم. از اینجا پیاده روی آغاز می شود. از میان کوچه باغهای باریک خودمان را به پای کوه می رسانیم. اولین چیزی که نظر را جلب می کند جاده های زیگزاگی است که به سمت قله کشیده شده است وقتی وارد این راهها می شویم سیل بند‌ها در جای جای کوه دیده می شود که با سنگ لاشه و توری فلزی ساخته شده اند. در اطراف این راهها درختان کوچکی کاشته شده است. به نظر می آید که پروژه ای برای سرسبز کردن این کوهها در دست اجرا باشد. به تدریج جاده را رها می کنیم و به سمت یال بلند کوه حرکت می نماییم پس از شیبی تند بر روی یال سوار می شویم و پس از دو ساعت و نیم به خط الراس کوه می رسیم. بر روی خط الراس جاده‌ای خاکی ولی ماشین رو وجود دارد در سمت شمالی ما قله صخره ای بندعیش نمایان است و در پشت سرمان که به سمت جنوب است شهر تهران با تمام آلودگی اش و در سمت شرق دره حصارک و در سمت غرب روستای سولقان. متاسفانه ساختن بناهای چندین طبقه در دره‌های اطراف سولقان منظره ناخوشایندی را ایجاد کرده و به نظر می رسد عن قریب بلایی که بر سر طبیعت فشم و میگون آمده طبیعت این منطقه را هم تحت تاثیر قرار دهد.
چندین گروه کوهنوردی را دیدیم که در مسیر قله بودند. ما هم صبحانه را در محل مناسبی خوردیم و بعد از کمی استراحت به سمت قله به راه افتادیم.
تردد موتورسوارانی که با پشت سر گذاشتن پیست موتورسواری کوهساره به اینجا رسیده بودند بسیار آزار دهنده است. چند نفری سعی می کنند که شیب تند مسیر قله را تا منطقه صخره ای را با موتور طی کنند ولی موفق نمی شوند و بازمیگردند. ای کاش همان افرادی که در پارک کوهساره اجازه ورود اتومبیل را به پیست موتورسواران نمی دهند کمی برای این طبیعت به نفس افتاده دل می سوزاندند و جلوی پیش روی این لشکر موتورسوار را می گرفتند. به راستی آیا گسترش پیست موتورسواری کوهساره تا قله کوه است؟ صدای گوش خراش حاصل از تردد این وسایل ،امنیت کوهستان را مختل کرده است. به راستی برای این به اصطلاح ورزشکاران چه فکری باید کرد؟ روزگاری نه چندان دور خیابانهای شهر جولانگاهشان بود و امروز ستیغ کوهستان؟ البته برای آنان که برای طبیعت احترامی قائل نیستند، تاراندن ایشان از خیابانهای شهر به کوهستان گزینه ای مناسب بوده است! چرا که وقتی جلوی چشمشان نباشند، تصور می کنند که مشکل را حل کرده اند! شیب نهایی به سمت قسمت صخره ای که رخ جنوبی قله را تشکیل می دهد تند و نفس گیر است و در انتهای مسیر به صخره ای به ارتفاع حدودا ۳۰ متر بر می خوریم که برای صعود از آن سیم بکسل فلزی تعبیه شده است ولی برای صعود مسیر امنی نیست و بهتر است از سمت راست (شرق) آن را دور زد و از جبهه شرقی به قله صعود کرد.
قله بندعیش که در این موقع سال پوشیده از برف است همچون تراس بزرگی است که ارتفاع آن از سطح دریا ۲۷۶۸ متر است.
از فراز این قله مناظر شگفت انگیزی از ارتفاعات اطراف تهران قابل مشاهده است. به سمت شمال که بنگریم جاده امامزاده داوود، روستای کیگاه، روستای طالون، روستای رندان، دره طالون و امامزاده عقیل، دره سنگان و آبشار سنگان و قلل پهن حصار، سیاه سنگ سنگان، گردنه خور ،قلل بازارک، لوارک ، شاه نشین، توچال، پیازچال و کلک چال و دارآباد و همچنین جاده در حال احداث تاریخی تهران-شمال که بسیاری از کوهپایه های زیبا را خراشیده یا سوراخ کرده است. در سمت شرق قلل پلنگ چال ، دوشاخ و چین کلاغ و در سمت جنوب دره های حصارک و فرحزاد قرار دارد. به غرب که بنگریم روستای سولقان، روستای کشار پایین و بالا، و همچنین در دوردست دره منتهی به وردیج دیده می شود.
متاسفانه در تمامی دره های جنوبی تعداد زیادی از موتورسواران که گسترش پیست را تا شمالی ترین نقاط کوهستان پنداشته اند، به چشم می خورند.به نظر می رسد که دسته های ۱۵-۱۰ تایی مشغول آموزشهایی هستند تا بتوانند ساده تر به قله برسند!
همانطور که گفته شد رخ جنوبی و غربی قله بندعیش صخره ای و دارای پرتگاههای عمیق است و رخ شمالی دارای شیب بسیار تند تا دره ای است که به روستای کیگاه ختم می شود. اما رخ شرقی که شیب کمتری دارد و مسیر عادی صعود به قله است به خط الراسی که از گردنه سلام آغاز شده است ، می پیوندد. از مسیری نامشخص در قسمت شرقی قله و از روی سنگها می توان به قله دسترسی پیدا کرد.
مسیر برگشت را از روی خط الراس به سمت جنوب انتخاب کردیم. پروژه جنگلکاری ارتفاعات شمال تهران تا این منطقه گسترش پیدا کرده است و برای آبیاری این مناطق دو استخر بسیار بزرگ ساخته شده که در این موقع از سال کاملا آبگیری شده‌اند. چند اتومبیل توانسته‌اند به طریقی تا این منطقه پیشروی کنند. گروههای متعددی از کوهنوردان و کوه‌پیمایان در مسیر دیده می شوند. تا محلی که برای پرندگان پاراگلایدر تعبیه شده است حدود ۱۰ کیلومتر را طی کردیم. اینجا ایستگاهی است که برای این ورزش در نظر گرفته شده است.
دو راهی در پیش رو را به سمت شرق می رویم تا به پارک کوهسار برسیم. بر تعداد موتورسواران و همچنین افرادی که با اتومبیل قصد صعود به ارتفاعات را دارند افزوده می شود. نهار را در مکانی که بر شهر دود گرفته تهران مشرف است میل می کنیم. کم کم سر و کله آلاچیق‌هایی که در پارک ساخته‌اند پیدا می شود و نوید دهنده رسیدن به انتهای مسیر است. اما تا رسیدن به جاده اصلی کن- سولقان هنوز راهی دراز باقی است و نهایتا پس از ۲۳ کیلومتر و در ساعت پنج عصر به جاده می رسیم.
