گزارش سفر به جزایر جنوبی تایلند- پوکت، کرابی

جزایر جنوبی تایلند پوکت کرابی

چرا هر کس که به تایلند سفر کرده، کاملا راضی برگشته؟ مدتها بود که این سوال در ذهن من جا خوش کرده بود. افراد مختلفی را می شناسم که با سلیقه های متفاوت به این کشور سفر کرده اند و هر کدام با کلی خاطرات خوب از این سفر به خانه برگشته اند. نهایتا تصمیم گرفتم که به همراه خانواده سفری به این کشور زیبا داشته باشم.کلا سفر به تایلند را می توان به دو بخش اصلی تقسیم کرد. بخش نخست سفر به نواحی شمالی به همراه شهر بانکوک است که بیشتر مناطق تاریخی و فرهنگی کشور را پوشش می دهد و بخش دوم سفر به نواحی جنوبی که بیشتر مناطق طبیعی و جزایر تایلند را در بر می گیرد. ما با توجه به سلیقه دو فرزند کوچک که به دنبال تفریحات دریایی و خصوصا اسنورکلینگ بودند، ناچار بخش دوم را انتخاب کردیم.
تایلند کشوری است که به دقت برای رفاه حال توریستها برنامه ریزی کرده است و گردشگران معمولا با کمترین مشکل در زمان بازدید از این کشور مواجه می شوند. قسمت جنوبی کشور علاوه بر سواحل زیبا دارای جزایری است که برخی از آنها به سبب شکلشان منحصر به فرد هستند. تعداد زیادی صخره دریایی به شکل برجهای سنگی در میان این جزایر قرار دارند که از مناطق مورد علاقه صخره نوردان ماجراجو هستند. برخی از این جزایر سواحل مرجانی دارند و محل مناسبی برای افرادی است که علاقه مند غواصی در آبهای کم عمق(اسنورکلینگ) می باشند. برخی سواحل نیز از ماسه های نرم پوشیده شده که طرفداران مخصوص خود را دارند. در کنار بسیاری از این سواحل امکانات خاصی چون جت اسکی، اسکی روی آب، پاراسیلینگ و سایر تفریحات دریایی برای گردشگران فراهم شده است. علاوه بر اینها می توان لذت غذاهای تایلندی و همچنین طعم متفاوت میوه های استوایی را هم به این لیست افزود.

قبل از شروع شرح سفر بهتراست  مثل روال گذشته کمی درباره اطلاعات عمومی این منطقه توضیحاتی را از زبان ویکی پدیا فارسی بدهم:

“تایلند با نام رسمی پادشاهی تایلند و نام سابق سیام، کشوری در شبه‌جزیره هندوچین واقع در جنوب شرقی آسیاست. این کشور از شمال با میانمار و لائوس، از شرق با لائوس و کامبوج، از جنوب با مالزی و خلیج تایلند، و از غرب با برمه و دریای آندامان همسایه‌است. زبان رسمی کشور تایلندی، پایتخت و همچنین پرجمعیت‌ترین شهر آن بانکوک است. نام تایلند در زبان مردم محلی برگرفته از دو لغت Thi و Land می‌باشد که به معنای سرزمین حوری یا همان تایی است. چون تایلند به دریا نزدیک است بیشتر مواقع دارای یک آب هوای معتدل می‌باشد کشور تایلند در موقعیت استراتژیکی جنوب شرقی آسیا قرار داشته و بسیار حاصلخیز است.  شمال کشور کوهستانی و دارای جنگل‌های بسیار و نواحی مرکزی آن پوشیده از شالیزارهای سرسبز برنج است. قسمت غرب و شرق سرزمین دارای باغ‌های میوه، درختان کائوچو، جنگل‌های همیشه سبز و ساحل شنی سفید است. علاوه بر آن دارای جزایر بسیاری است که هر کدام، گویی تصویری از بهشت را برای گردشگران به نمایش می‌گذارند. تایلند از سال ۱۹۳۲ یک کشور مشروطه سلطنتی است که طبق قانون اساسی قدرت سیاسی در دست نخست‌وزیر و پارلمان کشور است. پادشاه رئیس حکومت است و «جایگاهی در خور احترام و عبادت» دارد. این کشور با مساحت حدود ۵۱۳ هزار کیلومتر حدود ۶۸ میلیون نفر را در خود جای داده‌است. آب و هوای آن گرمسیری با سه فصل متمایز گرم و خشک، بارانی و خنک می باشد. فصل گرم و خشک از ماه مارس تا ماه مه ادامه دارد در این فصل متوسط درجه حرارت ۳۴ درجه سلسیوس است و رطوبت هوا ۷۵٪ است. فصل بارانی از ماه ژوئن تا ماه اکتبر ادامه دارد و متوسط درجه حرارت به ۲۹ درجه سلسیوس و میزان رطوبت به ۸۷٪ افزایش می‌یابد. فصل خنک از ماه نوامبر تا فوریه‌ است. در این فصل درجه حرارت بین ۲۰ تا ۳۲ درجه سلسیوس در نوسان است..واحد پول تایلند بات (Baht) و هر دلار آمریکا تقریباً معادل ۳۰ بات است.

حدود ۷۵ درصد مردم قومیت تایی، حدود ۱۴ درصد چینی‌تبار، ۳ درصد مالایی و بقیه از اقوام کوچکتری چون مون‌ها، خمرها، و طوایف کوه‌نشین متعدد هستند. زبان تایلندی یکی از قدیمی‌ترین زبان‌های شرق آسیاست و بیشتر مردم تایلند به این زبان صحبت می‌کنند هرچند گویش‌های قومی و منطقه‌ای بسیاری نیز در نقاط مختلف این کشور وجود دارند. تایلندی زبان رسمی این کشور است و الفبای مخصوص خود را دارد. زبان گفتاری و نوشتاری این کشور کاملاً برای کسانی که به این کشور سفر می‌کنند، غیرقابل فهم است. این زبان، تک سیلابی و با پنج لحن (آهنگ) مختلف است که هر لحنی، معنای یک سیلاب واحد را تغییر می‌دهد. ترکیب این لحن‌ها و سیستم نوشتاری پیچیده و نیز تلفظ‌های دشوار این زبان سبب شده که یادگیری این زبان برای خارجی‌ها سخت شود. با اینکه زبان انگلیسی در مدارس تایلند آموزش داده می‌شود، اما میزان تسلط به آن میان مردم این کشور چندان زیاد نیست. با این وجود در بیشتر هتل‌ها، رستوران‌ها و فروشگاه‌های این کشور، انگلیسی و برخی از زبان‌های اروپایی استفاده می‌شود و اسامی خیابان‌ها نیز به هر دو زبان انگلیسی و تایلندی هستند. هر چند یادگیری این زبان ساده نیست اما کسانی که به این کشور سفر می‌کنند، با یادگیری واژگان اندک می‌توانند تجربه دلپذیرتری داشته باشند به ویژه اینکه مردم این کشور انتظار ندارند خارجیان زبان آن‌ها را بدانند و از این رو بسیار شگفت زده شده و به آن‌ها می‌گویند که بسیار خوب صحبت می‌کنند. برای تبدیل نوشتاری زبان تایلندی به لاتین، هیچ روش استانداردی وجود ندارد و بنابراین ممکن است یک کلمه واحد تایلندی به چندین شکل لاتین نوشته شود به همین دلیل هم در کتاب‌های راهنما، واژه‌نامه‌ها و سایر متون، از روش‌های مختلفی استفاده می‌شود. استانداردترین روش موجود «سیستم نوشتاری پادشاهی تایلند» است که استفاده از آن رو به افزایش است و برای اسامی خیابان‌ها نیز همین شیوه به کار برده می‌شود. ترتیب جملات در این زبان به صورت فاعل، فعل، مفعول است که فاعل معمولاً در جمله حذف می‌شود. ضمایر نیز بنابر جنسیت افراد تغییر می‌کند. هم چنین افعال در زبان تایلندی صرف نمی‌شوند و هیچ شناسه‌ای ندارند. همچنین، دربارهٔ زبان تایلندی می‌توان به این مورد جالب اشاره کرد که پادشاه تایلند زبانی منحصر به خود دارد که در هیچ جای کشور به این زبان صحبت نمی‌شود و با پادشاه تنها به این زبان می‌توان سخن گفت. در حدود ۹۵٪ مردم تایلند بودایی هستند. مسلمانان، با حدود ۴٪ جمعیت، بعد از بوداییان بزرگ‌ترین گروه مذهبی این کشور هستند.”

گزارش سفر:

روز نخست، جمعه 13 دسامبر 2019، 22 آذر 1398

با پرواز ساعت 11:30 خطوط هوایی امارات از دبی عازم شهر پوکت شدیم و بعد از 6 ساعت پرواز در ساعت 20:35  به وقت تایلند وارد فرودگاه بین المللی پوکت شدیم. در هواپیما فرم مخصوصی که حاوی اطلاعات فردی و همچنین مقصد و تاریخ ورود و خروج از کشور تایلند بود را به مسافران دادند که این فرم توسط پلیس گذرنامه بررسی و مهر شد و قسمتی از آن به صاحب گذرنامه تحویل داده شد تا در هتل و همچنین هنگام خروج از کشور تحویل مسئولان گمرک شود. ویزا کشور تایلند برای اتباع ایرانی در داخل ایران با مراجعه به آژانسهای مسافرتی و یا مراجعه مستقیم به سفارت تایلند در تهران قابل دریافت است. مدارک معمول از قبیل پاسپورت، کارت ملی، تکمیل فرم درخواست ویزا، بلیط رفت و برگشت، یک قطعه عکس و همچنین نامه تمکن مالی از بانک به مقدار 15 میلیون تومان( این مقدار مربوط به زمان نوشتن این گزارش یعنی در دی ماه 98 است) و در انتها بهای صدور ویزا که 38 یورو است. معمولا ویزا در طول 3 تا 5 روز کاری صادر می شود. مراحل گرفتن ویزا برای ایرانیان خارج از کشور تقریبا مشابه است و در سفارت یا کنسولگری تایلند انجام می شود.بعد از ایستادن در صف نسبتا طولانی برای عبور از پلیس گذرنامه، چمدانها را تحویل گرفتیم و بلافاصله وارد سالن پروازهای ورودی شدیم.
طبق توصیه هایی که از اینترنت خوانده بودم، سیم کارت موبایل را از این سالن خریداری کردم چون نسبت به غرفه ای که در قسمت تحویل چمدانها است، ارزانتر می باشد. با ارائه گذرنامه و پرداخت 249 بات یک سیم کارت با 13 گیگابایت اینترنت خریدم. برای فعال شدن اینترنت نیاز به یک ساعت زمان از هنگام خرید سیم کارت است. برای تحویل گرفتن اتومبیلی که از قبل رزرو کرده بودم به غرفه آن شرکت رفتم ولی متصدی آنجا نبود و فقط شماره تلفن برای چنین مواقعی گذاشته شده بود. از غرفه همسایه سوال کردم که او من را به ترمینال پروازهای داخلی راهنمایی کرد و گفت که دفتر اصلی آن شرکت آنجاست. برای ورود به سالن ورودی پروازهای داخلی از گیت بازرسی عبور کردم ولی هرچه گشتم نتوانستم دفتر یا غرفه آن شرکت را در میان سایر غرفه های شرکتهای اجاره اتومبیل پیدا کنم. ناچار به سراغ اطلاعات فرودگاه رفتم و آنها به من گفتند که دفتر آن شرکت در محوطه ای قرار دارد که فقط افرادی که با پروازهای ورودی، وارد فرودگاه شده اند به آن دسترسی دارند و در چنین مواقعی بایست با شماره داخلی آن شرکت تماس گرفت تا مسئول غرفه خودش به این سو بیاید. بنابراین دوباره به دفتر بازرسی فرودگاه رفتم و از آنها خواستم تا با شماره داخلی تماس بگیرند و اینطور بود که توانستم با مسئول اجاره اتومبیل که البته از شرکت معتبر AVIS بود صحبت کنم. او به من گفت تا در همان سالن منتظر باشم تا بیاید. چند دقیقه بعد او با دفتر و دستک خود آمد. کمی به خاطر این اوضاع آشفته غرغر کردم. مدارک لازم را به من ارائه داد و پول اجاره اتومبیل را که برای یک هشت روز با احتساب بیمه تکمیلی 1067 درهم می شد را پرداختم. سپس طبق آدرسی که به من داد به پارکینگ روبروی ترمینال رفتیم و اتومبیل را که یک تویوتا یاریس 1400 سی سی اتوماتیک بود تحویل گرفتیم. لازم به توضیح است که این شرکت به عنوان ودیعه 8000 بات از روی کردیت کارت برای خود نگه می دارد و در صورتی که در هنگام تحویل اتومبیل همه چیز مرتب باشد به حساب کردیت شما برمی گرداند. رانندگی در تایلند تابع قوانین کشور انگلستان است. فرمان در سمت راست قرار دارد و رانندگان بایست از سمت چپ خیابان برانند. همین امر موجب شده است که تمایل به اجاره اتومبیل در تایلند خیلی زیاد نباشد. خوشبختانه شرکت AVIS قبول کرد تا اتومبیل را در فرودگاه پوکت تحویل بدهد و در فرودگاه کرابی تحویل بگیرد و بابت این موضوع پول بیشتری طلب نکرد. در صورتی که سایر شرکتهای اجاره اتومبیل مبلغ اضافه ای برای این موضوع در نظر می گیرند. وقتی وسایل را در اتومبیل جا دادیم خوشبختانه اینترنت موبایل نیز وصل شده بود و با کمک GPS آن به سمت هتل حرکت کردیم. ما برای اقامت در پوکت هتل Splash Beach Resort را انتخاب کرده بودیم که بسیار به فرودگاه نزدیک بود. با 15 دقیقه رانندگی به هتل رسیدیم. این هتل در ساحل زیبا و معروف Mai Khao و در شمال غربی پوکت واقع شده است و امکان دسترسی رایگان به پارک آبی Splash Jungle Water Park برای مهمانان این هتل فراهم است. ما برای 4 شب اقامت در این هتل 500 دلار پرداختیم. این هتل بسیار بزرگ علاوه بر محوطه سرسبز به همراه دریاچه ای زیبا در میان آن، دسترسی بسیار خوبی به ساحل و استخر شنا کنار آن دارد. چندین رستوران مختلف در این مجموعه با انواع غذاهای تایلندی و بین المللی نیز سرویس دهی می کنند.
روز دوم، شنبه 23 آذر:

بعد از یک استراحت مفصل تصمیم گرفتیم تا این روز را در هتل بگذرانیم و از امکانات آن استفاده کنیم. ابتدا به پارک آبی هتل رفتیم. این پارک آبی بهترین پارک آبی پوکت است. همانطور که گفتم استفاده از این پارک برای مهمانان این هتل رایگان است. قیمت ورودی آن برای بزرگسالان 1450 بات است. ساعت کار پارک آبی از 10 صبح تا 5:45 بعدازظهر است. بازی های متنوعی دارد هرچند که برای بچه های با قد بالای 130 سانتیمتر مفیدتر است. ما تقریبا 4 را در این پارک آبی گذراندیم و برای ناهار به رستوران هتل رفتیم.
یکی از مکانهای دیدنی پوکت ساحل Nai Yang است که در مجاورت این هتل قرار دارد. این ساحل تنها چند ده متر با ابتدای باند فرودگاه پوکت فاصله دارد. هواپیماها در هنگام نشستن از فاصله بسیار نزدیکی – شاید کمتر از 50 متر- از بالای سر افرادی که در این ساحل مشغول تفریح هستند عبور می کنند. تعداد زیادی از بازدید کنندگان این ساحل فقط برای تماشا کردن زمان نشستن هواپیماها به این ساحل می آیند و سعی می کنند عکسهای یادگاری مخصوصی بگیرند! اگر برای این تجربه منحصر بفرد به این ساحل می روید حتما به خاطر داشته باشید که هنگامی که هواپیمایی قصد برخاستن از باند را داشته باشد سعی کنید که تا حد امکان از آن فاصله بگیرید چون جریان شدید هوا که در اثر موتورهای قوی هواپیما ایجاد می شود، ماسه های ساحل را به شدت به بدن و صورت شما می کوبد و ممکن است ناخوشایند باشد.
متاسفانه این ساحل برای آبتنی خیلی مناسب نیست هرچند که ساحل ماسه ای خوبی دارد. استخر هتل به فاصله کمی از ساحل قرار دارد . افرادی که در استخر شنا می کنند به دلیل طراحی خاص استخر همیشه امتداد سطح آب استخر را با دریا یکسان می بینند و به نظر می رسد که این استخر تا بینهایت امتداد دارد و به همین دلیل به این استخر Infinity Swimming pool می گویند. این منظره ،مخصوصا در هنگام غروب آفتاب که پس زمینه درختان نخل نارگیل هم در آن دیده می شود، به راستی تابلو نقاشی زیبایی را در پیش رو به نمایش می گذارد. معمولا این هتل برای هر شب تفریحات مختلفی را برای مهمانان در نظر گرفته که در تقویم هتل از قبل وجود دارد. مثلا در شبی که ما آنجا بودیم مراسم رقص محلی به همراه آتش بازی انجام شد.

روز سوم، یکشنبه 24 آذر:

با توجه به اینکه سایتهای هواشناسی از ساعت یک بعدازظهر احتمال بارندگی در پوکت را پیش بینی کرده بودند، لذا تصمیم گرفتیم تا کمی در جزیره پرسه بزنیم. کیفیت جاده ها بین شهری نسبتا خوب است. در جزیره پوکت یک اتوبان شمالی-جنوبی وجود دارد و مابقی جاده ها عمدتا جاده های فرعی بین روستاها هستند. پوکت بزرگترین جزیره تایلند است که با یک پل ارتباطی به سرزمین اصلی متصل شده است. پوکت جزیره ای کوهستانی است که در برخی مناطق سواحل صخره ای هم دارد. ما ابتدا به بندرگاه Bang Rong در شمال شرقی جزیره رفتیم. این بندر که بیشتر به بندر ماهیگیری شباهت دارد یکی از مکانهایی است که تورهای تفریحی جزایر جیمز باند از آنجا شروع می شود. من از یکی از افراد بومی درباره قیمت تور سوال کردم و او به ما گفت که با قایق اختصاصی 5000 بات از اینجا قابل هماهنگی است که نسبت به قیمت هایی که در اینترنت خوانده بودم بسیار به صرف بود. هر چند که همسر من خیلی موافق با سفر قایق چوبی نبود ولی بالاخره تصمیم گرفتیم تا از فرصت استفاده کنیم و این منطقه را ببینیم. با توجه به پیش بینی هواشناسی از اهالی درباره احتمال بارندگی سوال کردم که آنها به من گفتند که احتمال بارندگی در همه مواقع سال وجود دارد ولی در این منطقه احتمال خطر به سبب اینکه به شکل خلیج است زیاد نمی باشد. از طرفی به من گفتند که احتمال بارندگی هم کم است. نهایتا فردی که با او درباره این سفر صحبت کرده بودم و زبان انگلیسی را بلد بود، ما را به قایقرانی سپرد که انگلیسی نمی دانست ولی قرار شد برنامه را طبق نظر ما اجرا کند. هوا کاملا آفتابی بود که وارد دریا شدیم. طبیعت این منطقه بسیار جالب است، در کنار بندرگاه جنگلهای حرا قرار دارد و کمی که وارد دریا می شوید کم کم جزیره های کوچک و بزرگی را می بینید که به شکل تخت سنگی بزرگ است که از میان دریا سر برآورده اند. جریانهای دریایی معمولا باعث ایجاد غارهای دریایی یا گذرگاههای بسیار زیبایی در زیر این صخره ها شده اند. این مجموعه جزایر صخره ای به پارک ملی دریایی Phang-Nga تعلق دارد که مشتمل بر 42 جزیره صخره ای است. برخی از این جزایر دارای ساحل هستند اما بسیاری از آنها که دیواره های عمودی دارند قابل دسترس نیستند.
Hong Island از جزایری است که پوشش گیاهی و شکل صخره های آن اعجاب آور است. در کنار برخی از این جزایر شما با اجاره کایاک می توانید تجربه ای لذت بخش از کایاک سواری و بازدید از غارهای دریایی را هم داشته باشید. این غارها معمولا خیلی طویل نیستند اما به سبب سنگهای آهکی و همچنین استالاگمیت ها و استالاکتیت هایی که دارند اشکالی چون کروکودیل، بودا، فیل و .. را به اذهان کنجکاو بازدیدکنندگان متبادر می کنند. ما برای نیم ساعت کایاک سواری 300 بات پرداخت کردیم.
شاید معروفترین جزیره این پارک ملی جزیره Phing Kan یا همان جزیره جیمز باند است. این جزیره که ساحل مناسبی برای پهلو گرفتن قایق ها دارد یکی از لوکیشنهای فیلم سینمایی ” مردی با اسلحه طلایی” از سری فیلمهای جیمز باند است. که در سال 1974 و با بازی راجر مور اکران شد. مشخص ترین و معروفترین این صخره های دریایی، صخره ای به شکل انگشت است که قطر آن حدودا 4-5 متر و ارتفاع آن حدودا 30 متر است.
در داخل جزیره جیمز باند در اثر شکسته شدن و لغزیدن یکی از صخره ها، غار عجیبی ایجاد شده که علی رغم کوچک بودن، به سبب شکل خاص ورودی آن بسیار جالب توجه است. ورودیه این پارک در جزیره گرفته می شود و نفری 300 بات است.
سپس به سمت جزیره Panyee که جزیره ماهیگیران است حرکت کردیم و نهار را در یکی از رستورانهای آنجا صرف کردیم. توصیه می کنم در صورتی که به این جزیره رفتید حتما خوراک ماهی سفارش دهید. معمولا ماهی را سرخ شده در کنار سیب زمینی سرخ شده و کمی سالاد برای شما سرو می کنند.
حدود ساعت 2 بود که کم کم بارش باران شروع شد. در مسیر برگشت بر حجم ابرهای سیاه افزوده شد به طوری که عمق میدان دید تا کمتر از 60-70 متر کاهش پیدا کرد. باران سیل آسا هم سبب شده بود تا افزایش ارتفاع امواج دریا بیشتر به چشم بیاید. نیم ساعتی از این وضعیت نگذشته بود که قایقران ما که حسابی خیس شده بود با زبان اشاره به من فهماند که مسیر را گم کرده است و خواست تا با کمک GPS موبایلم مسیر درست را به او بگویم. خوشبختانه موبایل در اینجا به کمک ما آمد و ما را از سرگردانی در دریا نجات داد. مسیر قایق اصلاح شد و بعد از نیم ساعت با ظاهر شدن یکی از جزایر صخره ای لبخند بر لبان قایقران نقش بست و با خوشحالی به من فهماند که از اینجا به بعد را می شناسد. نیم ساعت بعد به بندرگاه رسیدیم و به محض خروج از قایق باران بند آمد و کم کم از حجم ابرها کاسته شد.

روز چهارم، دوشنبه 25 آذر:

برای بازدید از یکی از سواحل معروف پوکت که به Kata Beach معروف است عازم قسمت جنوب غربی جزیره شدیم. پوکت کلا جزیره پرترافیکی است مخصوصا اگر قرار باشد در طی روزهای کاری هفته از میان روستاها و شهرکهای آن عبور کنید. با وارد شدن به شهرها شاید آن چیزی که بیش از همه جلب توجه می کند تیرکهایی است که تعداد بسیار زیادی کابل و سیم به آنها آویزان است! اولین سوالی که به ذهن من رسید این بود که چطور می توان این همه کابل و سیم در هم و برهم را مدیریت کرد؟! فضای داخل شهرها و روستاهایی که از مراکز توریستی فاصله دارد بسیار ساده و گاها نه چندان پاکیزه است.

ساحل کاتا که پوشیده از شنهای طلایی است، یکی از سواحل مورد علاقه توریستهاست. در قسمت شمالی این ساحل که کمی صخره ای است می توان اسنورکلینگ کرد و از دیدن ماهی های رنگارنگ لذت برد. نکته ای که درباره سواحل پوکت وجود دارد این است که چون به بخش خصوصی تعلق ندارد لذا از برخی امکانات از قبیل دستشویی و دوش بی بهره است و این موضوع برای افرادی که تن به آبهای آرام دریای Andaman می زنند خیلی خوشایند نیست. اما همیشه به خاطر داشته باشید که ما نخستین نفراتی نیستیم که با این مشکل مواجه شده ایم. تنها کمی دورتر از ساحل و در جاده ساحلی می توانید رستوران ها و مغازه هایی را پیدا کنید که در ازای دریافت 20 بات به شما اجازه می دهند که از دوش آب شیرین آنها استفاده کنید.
مقصد بعدی ما شهر قدیمی پوکت بود. این شهر که در جنوب شرقی جزیره قرار دارد حدودا 80 هزار نفر جمعیت دارد. هنوز در معماری خانه های این شهر می توان رد پای پرتغالی ها را دید. در قسمت مرکزی شهر می توان فروشگاههای بزرگ و مدرن که محصولات برندهای معتبر دنیا را عرضه می کنند، یافت. توصیه من این است که حداکثر 2 ساعت را در مرکز شهر بگذرانید و سپس از آن خارج شوید.
شاید همه افرادی که به پوکت سفر کرده باشند، متفق القول هستند که دیدار شبانه از این جزیره زیبا بدون بازدید از Walking Street شهر Patong کامل نخواهد بود. Patong در ساحل غربی جزیره قرار دارد و یکی از معروفترین ساحل های پوکت در آنجاست. خیابان ساحلی و Patong Walking Street با فرا رسیدن شب غرق در نور و صدا می شود. تعداد زیادی کافه، بار،رستوران، نایت کلاب، کازینو و مراکز ماساژ و فروشگاههای مختلف در این خیابان و کوچه های منتهی به آن مشغول جذب مشتری هستند. شاید یکی از جذابیتهای توریستی این خیابان مواجه شدن با مردان زن نما یا Ladyboy ها است. این افراد که به نظر زنانی زیبا با قد و هیکل بسیار متناسب می آیند، در حقیقت مردان Transgender یا تراجنسیتی هستند.
بوکس تایلندی یا Muai Thai ورزش ملی کشور تایلند است. در این ورزش، ورزشکار با هشت قسمت از بدن که شامل مشت، آرنج، پا و زانو می باشد می تواند به حریف ضربه بزند. این ورزش بسیار خشن است و به صورت فول کانتکت و در رینگ اجرا می شود. همه ساله تعداد زیادی از مسابقات این رشته در شهرهای مختلف تایلند برگزار می شود و شرکت کنندگان از کشورهای مختلف برای شرکت در این مسابقات به تایلند می آیند. معمولا تبلیغات فروش بلیط این مسابقات در شهرهای مختلف و به خصوص شهرهای توریستی به شیوه جالبی اجرا می شود. اتومبیلی را با پوسترهای تبلیغاتی تزیین می کنند. فردی با بلندگو مرتب درباره این مسابقه و اهمیت آن صحبت می کند. شرکت کنندگان آن معرفی می شوند و همزمان موزیک ورزشی پخش می شود. نمونه این تبلیغات را ما به دفعات در پوکت و کرابی دیدیم.
وقتی به هتل برگشتیم متوجه شدیم که مدیریت هتل که از روی پاسپورت همسر من متوجه روز تولد او شده بودند، با تزیین تخت و همچنین فراهم کردن قطعه ای کیک با شمع و پیام تبریک ما را سورپرایز کردند.
روز پنجم، سه شنبه 26 آذر:

 قبل از اینکه مراحل چک اوت هتل را انجام دهیم برای آخرین بار بچه ها را برای چند ساعت به پارک آبی بردم. سپس به سمت مقصد بعدی یعنی منطقه کرابی حرکت کردیم. برای خروج از جزیره پوکت باید از روی پل Thepkasattri Bridge که تقریبا 700 متر طول دارد عبور کرد. به موازات این پل، پل قدیمی Sarasin قرار دارد که از سال 2011 فقط جهت عبور و مرور عابران پیاده مورد استفاده قرار می گیرد. تقریبا 50 کیلومتر بعد از اینکه از روی پل گذر کردید به شهر  Phang Nga که مرکز استانی به همین نام است می رسید. قبل از ورود به شهر با دنبال کردن تابلو راهنما و حدود 5 کیلومتر به منطقه حفاظت شده و پارک ملی دریایی Phang Nga می رسید. ساحل با جنگل حرا پوشیده شده است و مناظر زیبایی از صخره های داخل دریا به همراه پوشش گیاهی روی آن در جلو چشم شما قرار می گیرد. از این محل نیز می توانید با قایق به جزایر جیمز باند و سایر جزایر این پارک ملی بروید. اگر نقشه این محل را بررسی کنید درمی یابید که این پارک ملی بین استانهای پوکت، پهانگ نگا و کرابی واقع شده است بنابراین از تمام این مناطق به آن دسترسی وجود دارد.
شهر پهانگ نگا طبیعت زیبایی دارد ولی چون خیلی توریستی نیست بنابراین هنوز به اندازه کافی مدرن نشده است. اهالی این منطقه بیشتر به کشاورزی اشتغال دارند. در بیشتر طول مسیر می توان درختان کائوچو و درختان نخل را دید که از میوه آنها روغن پالم می گیرند. شیره درخت کائوچو در ظرفهای کوچکی که به درخت متصل است جمع آوری می شود و در کارگاههای مخصوص فرآوری شده و برای ساخت محصولات مختلف از دستکش جراحی گرفته تا لاستیک اتومبیل عازم کارخانه می شود. روغن پالم نیز کاربردهای متنوعی دارد از روغن خوراکی گرفته تا به عنوان ماده اولیه بمب آتش زا  ناپالم!.
با ادامه مسیر به سمت هتل که در ساحل Noppharat و در مجاورت منطقه Ao Nang واقع شده است، حرکت کردیم و بعد از حدود 80 کیلومتر و یک ساعت و نیم رانندگی به هتل Holiday Inn Resort رسیدیم. این هتل در خیابان ساحلی Nopparat Thara قرار دارد و دسترسی خوبی به ساحل دارد. این ساحل در مواقع مد دریا برای شنا مناسب است ولی در زمان جزر کاملا غیر قابل استفاده می شود. این هتل چهار استخر مجزا دارد که یکی از آنها مخصوص کودکان و دیگری دارای سرسره است که کودکان می توانند از آن استفاده کنند. همچنین امکاناتی از قبیل اتاق بازی بچه ها، میز پینگ پنگ و بیلیارد، فوتبال دستی، ترامپولین، بوکس تایلندی و.. دارد.
ساحل Ao Nang که یکی از معروفترین سواحل کرابی است تنها چند دقیقه با این هتل فاصله دارد. منطقه Ao Nang دارای رستورانها، فروشگاهها و کافی شاپهای فراوان است و قدم زدن در خیابان ساحلی آن بسیار مفرح است. به نظر می رسد که در این ساحل مسافران بیشتری از کشورهای غربی هستند. برای سه شب اقامت در این هتل ما 445 دلار پرداختیم.
روز ششم، چهارشنبه 27 آذر:

صبح برای بازدید از چشمه و رودخانه آبگرم به سمت شرق و مرکز استان کرابی حرکت کردیم. هرچند که در جاده علایمی برای یافتن سایتهای گردشگری وجود دارد ولی اکیدا توصیه میکنم تا از GPS برای یافتنشان استفاده کنید. در میان جنگلهای منطقه Khao Pra-Bang Khram چشمه های آبگرم طبیعی وجود دارند که وقتی با یکدیگر یکی می شوند رودخانه ای با آب گرم تشکیل می دهند و نهایتا به رود دیگری که آب سرد دارد می پیوندد. قسمتی که جریان رود آبگرم از میان جنگل های انبوه این منطقه به رودخانه آب سرد می پیوندد، برای عموم بازگشایی شده است. با حدودا 15 دقیقه پیاده روی از محل پارکینگ می توانید به این رود آبگرم که در مسیرش حوضچه هایی به قطر یک تا دو متر و عمق حداکثر یک متر ایجاد کرده است، دسترسی پیدا کرد. البته تعدادی اتومبیل برقی هم برای افرادی که دوست ندارند پیاده روی کنند وجود دارد. قیمت ورودی این منطقه 160 بات است و 10 بات هم برای اتومبیل برقی دریافت می شود. از آنجا که محوطه آبتنی در این حوضچه ها کوچک است لذا پیشنهاد می شود بعد از ظهر به این مکان بیایید تا تورهای مسافرتی منطقه را ترک کرده باشند. البته توصیه شده است به علت دمای بالای آب که گاهی به نزدیک 50 درجه می رسد حداکثر بیش از نیم ساعت به طور متوالی در این حوضچه ها نمانید. برای بازدید از این محل دست کم یک ساعت اختصاص دهید.
کمتر از 10 کیلومتر به سمت شرق و در میان جنگل منطقه  دیگری قرار دارد که به سبب رودخانه ای با آب بسیار شفاف شهرت پیدا کرده است. ورودیه آن ۲۰۰ بات است. چندین مسیر ویژه پیاده روی از میان جنگل یا کنار رود وجود دارد که امکان پیاده روی تا دو ساعت را فراهم می کنند. جنگل این منطقه از نظر تنوع پرندگان مشهور است و تابلوهای راهنما توجه شما را به گونه های مختلف پرندگان و جانوران این منطقه جلب می کند. استخر طبیعی فیروزه ای یا Emerald Pool یکی از مکانهایی است که در مسیر پیاده روی شما قرار دارد و امکان آبتنی در آن هم وجود دارد. برای این منطقه دو ساعت زمان بگذارید.
در مسیر برگشت به هتل سراغ معبد Tiger Cave Temple را گرفتیم. این معبد که با مجسمه بودا در بالای کوه از بیشتر سواحل کرابی قابل مشاهده است یکی از مکانهای مقدس اهالی این منطقه است. برای رسیدن به آن باید اتومبیل را در کنار معبد دیگری که در پای کوه قرار دارد پارک کرد و از 1300 پله بالا رفت تا به معبد رسید. البته با توجه به ضیق وقت و وجود بچه کوچک از این چالش انصراف و ترجیح دادیم که ساعت بیشتری را در منطقه Ao Nang سپری کنیم. در فرصتی که داشتیم تصمیم گرفتیم که برای فردا از آژانسهای بیشماری که در سطح شهر وجود دارد یک تور جزایر Phi Phi بخریم. با توجه به نرخ های متنوعی که هر شرکت ارائه می کند بهتر است کمی حوصله به خرج دهید و چانه زدن را هم چاشنی کار کنید و بهترین قیمت و برنامه را انتخاب کنید. مثلا یکی از همین شرکتها به من پیشنهاد داد که علی رغم اینکه فرزند کوچک من بالای 5 سال داشت ولی رایگان ثبت نام شود!

روز هفتم، پنجشنبه 28 آذر:

طبق برنامه و ساعت 9 صبح با اتومبیل تور به بندرگاه Nappharat Thara رفتیم. این منطقه ورودی پارک ملی Hat Nappharat Thara-Mu Ko Phi Phi National Park است که مشتمل بر جزایر Phi Phi و چند جزیره اطراف آن نیز می باشد. ما به همراه 16 نفر دیگر سوار یک قایق تندرو (Speed Boat) شدیم.
اولین مقصد ما Bamboo Island بود. این جزیره کوچک که از ماسه های سفید رنگ پوشیده شده است دارای ساحلی مرجانی است. مرجانها را در عمق خیلی کم در ساحل می توان پیدا کرد. این منطقه قطعا بهترین محلی بود که ما در طول سفر اسنورکلینگ انجام دادیم. تنوع ماهی ها و جانوران دریایی بسیار زیاد است. متاسفانه تعداد زیاد گردشگران که بسیاری از آنها توجهی به حفظ محیط زیست ندارند جدی ترین عامل خطر برای این ساحل مرجانی است. مرجانها که بسیار شکننده هستند به راحتی در زیر پای گردشگران تخریب می شوند و متاسفانه ترمیم این زخم طبیعی به زمانی طولانی نیاز دارد.
سپس سوار قایق شدیم و به سمت محلی رفتیم که به گفته راهنمای تور محل مناسبی برای اسنورکلینگ بود. هر چند که آب کاملا شفاف بود و ماهی های متنوعی دور و بر ما مشغول حرکت بودند ولی چون عمق آب زیاد بود نمی شد به راحتی به مرجانها که محل اصلی زندگی ماهی ها است نزدیک شد. البته تجربه جالبی که در این برنامه عاید ما شد این بود که ماهی ها آناناس دوست دارند! راهنمای تور به هر کدام از ما برشی از آناناس داد که وقتی آن را داخل آب بردیم با هجوم ماهی ها مواجه شدیم. ماهی ها چنان بی پروا برای خوردن آناناس به دست ما نزدیک می شدند که به راحتی می شد آنها را گرفت.
بعد از نیم ساعت به سمت جزایر اصلی Phi Phi که شامل دو جزیره Phi Phi Don و Phi Phi Leh است حرکت کردیم. جزیره Phi Phi Don جزیره بزرگی است که در آن چند هتل بزرگ و مجلل هم ساخته شده است. چندین رستوران بزرگ و شیک دارد و علاوه بر آن دارای جمعیت بومی نیز می باشد. لازم به یادآوری است که بیشتر جمعیت جزایر جنوبی تایلند که نزدیک سرزمین مالزی قرار دارند مسلمان هستند و به همین دلیل مسائل اسلامی در آنجا کاملا رعایت می شود برای مثال در هر جزیره مسکونی، مسجد وجود دارد و نوشیدن الکل ممنوع است. در میان جزیره Phi Phi Don دو خلیج بزرگ با باریکه ای از خشکی از هم جدا شده اند. ساحل این دو خلیج تنها قسمتی از جزیره است که ساحل ماسه ای دارد و بیشتر هتلها و رستورانها نیز در همین قسمت قرار دارند. معمولا برنامه تورها طوری طراحی شده که ناهار را در یکی از رستورانهای این جزیره سرو می کنند. توقف برای نهار و گشت و گذار در جزیره حدود یک ساعت و نیم در نظر گرفته می شود.
مقصد بعدی جزیره Phi Phi Leh بود که جزیره کوچکتری است. این جزیره نیز از صخره های بلندی تشکیل شده که به نظر می رسد ناگهان از دریا سر بر آورده اند. معروفترین خلیج و ساحل این جزیره Maya Bay نام دارد که علاوه بر اینکه ساحلی زیبا با ماسه های سفید دارد، لوکیشن فیلم The Beach با بازی دی کاپریو در سال 2000 بود. متاسفانه به علت حجم بالای توریست که از توان و ظرفیت این ساحل خارج بوده، صدمات جدی به طبیعت این قسمت وارد شده طوری که دولت تایلند تصمیم گرفته برای مدتی ورود به این ساحل را ممنوع کند و از تورهای توریستی بخواهد که قایقهای خود را به ساحل نزدیک نکنند.
قایق ما جزیره Phi Phi Leh را دور زد و درست در سمت مقابل Maya Beach خلیج Lah Samah Bay و کمی جلوتر خلیج Pileh Cove قرار دارد که به سبب آب فیروزه ای رنگ و همچنین آرامشی که دارند محل مناسبی برای شنا است و معمولا قایق ها هر کدام در گوشه ای توقف می کنند و اجازه می دهند تا مسافران ساعتی را در این آبهای زیبا شنا کنند و از منظره زیبا خلیج که ترکیبی از جزایر صخره ای با پوشش جنگلی است، لذت ببرند.
در مسیر برگشت، قایق ما به کنار ساحل باریکی که البته با صخره های بلندی احاطه شده بود نزدیک شد و ما تعداد زیادی میمون را دیدیم که روی صخره ها حرکت می کردند یا مشغول حمام آفتاب بودند. غار وایکینگ نیز در ضلع شمال غربی این جزیره قرار دارد. امکان بازدید از آن به علت حفظ نقاشی ها قدیمی بر روی دیواره غار و همچنین وجود گونه ای از پرستوها که از لانه آنها سوپ گران قیمتی درست می شود،  ممکن نیست و بازدیدکنندگان باید به مشاهده از درون قایق اکتفا کنند.
حدود ساعت 5 بعدازظهر به ساحل Nappharat Thara برگشتیم. تصور می کنم که بازدید از جزایری که در دریای Andaman قرار دارند حتما بایست در برنامه افرادی که به پوکت یا کرابی سفر می کنند گنجانده شود. لازم است این نکته را یادآوری کنم که برخی از این جزایر صخره ای مکان بسیار مناسبی برای انجام شاخه ای از صخره نوردی است که این روزها طرفداران زیادی پیدا کرده است. صخره نورد معمولا بدون حمایت از صخره بالا میرود و در صورتی که سقوط کند مستقیما به داخل آب می افتد و صدمه ای نمی بیند.

روز هشتم، جمعه 29 آذر:

بعد از انجام مراسم چک اوت هتل تصمیم گرفتیم که به یکی از محلهای نگهداری فیلها برویم تا بچه ها از نزدیک با فیلها آشنا شوند. محلی به نام Phunaka Krabi را از روی اینترنت پیدا کردم که بسیار نزدیک به محل هتل ما بود. وقتی که به این محل وارد شدیم بچه فیلی را دیدیم که در نزدیک دفتر این سایت در حصار مرتبی مشغول بازی بود. صاحب این مجموعه از ما دعوت کرد تا در دفتر بنشینیم و بعد برای ما توضیح داد که 15 راس فیل در آنجا نگهداری می شوند و بازدیدکنندگان می توانند تجربه فیل سواری هم داشته باشند. وقتی که یکی از فیلها از گشت برگشت متوجه شدم برخلاف فیل های دیگری که در جاهای دیگر دیده ام شرایط خوبی دارد. هیچ زخم و یا آثاری از جراحت قبلی بر بدنش نبود. ظاهرا شغل این فیل، سواری دادن به مشتریان و بازدیدکنندگان است. ما با وسواس قبول کردیم که سوار فیل شویم. برنامه این فیل سواری مسیر دایره ای بود که 45 دقیقه طول می کشید و از میان جنگل عبور می کرد. فیل بان که وظیفه هدایت فیل را بر عهده داشت در کل مسیر با فیل صحبت می کرد و به او دستوراتی می داد که به نظر او هم آنها را اجرا می کرد. او هرگز فیل را نزد و با او به آرامی و احترام صحبت می کرد. فیل هم در مسیری که خودش صلاح می دید حرکت می کرد و اینطور به نظر می رسید که سعی می کند با رفتارش و کمک خرطومش چیزهایی را به ما نشان دهد. حتی یکبار برای اینکه قدرتش را به ما نشان دهد یک بامبو بسیار ضخیم را با خرطومش شکست اما مراقب بود تا ما آسیبی نبینیم. گاهی در برخی جاها توقف می کرد تا فیل بان از ما عکس یادگاری بگیرد و تا عکاسی فیل بان تمام نمی شد و او اجازه نمی داد، حرکت نمی کرد. در پایان به محل قبلی برگشتیم و با کمی موز از فیل بزرگ و بچه فیل تشکر کردیم و او هم به نشانه تشکر خرطومش را بالا و پایین برد.
نهار را در یک رستوران ایتالیایی در Ao Nang خوردیم و به سمت ساحل Fossil Shell Beach که در 8 کیلومتری منطقه Ao Nang واقع شده است حرکت کردیم ولی متاسفانه وقتی به آنجا رسیدیم که چند دقیقه ای بود که تعطیل شده بود. فسیلهای این محل قدمتی 75 میلیون ساله دارند. ساعت بازدید از 8 صبح تا 4:30 بعدازظهر است. به سمت شهر کرابی حرکت کردیم. این شهر که جمعیتی حدود 30 هزار نفر دارد مرکز استان کرابی است. خود شهر چیز زیادی برای دیدن ندارد. هر چند که تمام چراغ های راهنمایی و رانندگی چهارراه های اصلی شهر به شکل جالبی تزیین و کارگذاشته شده اند. مثلا در سر یک چهارراه چراغ ها را در چنگال مجسمه عقابی قرار داده اند که در حال پرواز است و در چهار راه دیگر اینطور به نظر می رسد که یک انسان نخستین چراغها را بر دست گرفته است.
خیابان ساحلی شهر که در کنار بندرگاه قرار دارد نیز با مجسمه های مختلفی تزیین شده است. از این بندرگاه که در میان جنگل درختان حرا قرار دارد تورهای جزایر Phi Phi و جیمزباند نیز اجرا می شوند.

با تاریک شدن هوا به سمت فرودگاه بین المللی کرابی که کمی خارج از شهر قرار دارد، حرکت کردیم. ابتدا اتومبیل را به نماینده شرکت پس دادیم. در این سفر ما 750 کیلومتر راه پیموده بودیم و تقریبا 1300 بات هم پول بنزین دادیم.

 قسمت پروازهای بین المللی بسیار خلوت بود و مجبور شدیم زمان طولانی را به انتظار سوار شدن به هواپیما در سالن ترانزیت  بنشینیم. پرواز ما توقف کوتاهی در شهر رانگون پایتخت کشور میانمار داشت و با سوار کردن تعدادی مسافر عازم دبی شد.

افشین ایران پور
کانون گردشگران جوان ایران
www.kanoonirangardan.ir

نوشته های مرتبط :

سفر به بالکان، قسمت چهار�...

سفر به بالکان، قسمت سوم- �...

سفر به بالکان- قسمت دوم، �...

سفر به کنیا- Campaign 52