سفر به سیشل، دو قدم تا بهشت

ارسال شده توسط: admin در 1397/12/19 در سال97 یک نظر بدهید 2,923 بازدید

سفر به سیشل، دو قدم تا بهشت

جرقه سفر به سیشل شاید اولین بار حدود 36 سال قبل در ذهن من زده شد. به یاد می آورم نخستین کتاب اطلس جهان از انتشارات گیتاشناسی را به مناسبت سالروز تولدم، هدیه گرفتم. کلاس سوم دبستان بودم و توانایی خوب خواندن را تازه آموخته بودم. جغرافیا و دانستن درباره کشورهای خارجی کم کم علاقه اول من شد. با توجه به کمبود منابع، این کتاب چون کتاب مقدس در پیش دست من بود و مرتبا نقشه ها و مطالب آن را مطالعه می کردم. با بچه های فامیل که البته سن و سال بیشتری از من داشتند مرتبا بر سر دانسته های خود کل کل داشتیم. یواش یواش سطح دانش ما از کشورهای بزرگ به جزیره ها و شهرهای درجه دوم کشورها رسیده بود. روزی یکی از همین بچه های فامیل، کره جغرافیا را جلو من گذاشت و گفت که 5 دقیقه فرصت می دهد تا سیشل را پیدا کنم و من که آن کشور را در کتاب اطلس جهان دیده و درباره اش خوانده بودم در کمتر از ده ثانیه پیدایش کردم و وقتی نوبت من شد از او پرسیدم که ویکتوریا پایتخت کدام کشور است که البته نمی دانست و وقتی فهمید که پایتخت سیشل است به من گفت که تقلب کرده ام چون همین الان آن را دیده ام! چندین سال بعد در برنامه کودک، کارتونی پخش شد به نام “خانواده دکتر ارنست” که داستان مهاجرانی از انگلستان به استرالیا بود که در اقیانوس دچار طوفان شدند و بعد از غرق شدن کشتی، خودشان را به جزیره ای رساندند که ساحلی زیبا با درختان استوایی داشت. با اطلاعاتی که از قبل داشتم همیشه فکر می کردم که آن جزیره حتما سیشل بوده است!

بعدها تصورم این بود که سیشل از گرانقیمت ترین مقاصد توریستی جهان است و البته شاید هم خیلی بی دلیل نبود چون واقعا تا مدتها یکی از کشورهایی بود که پایه درآمد آن بر توریستهای پولدارو سلبریتی های اروپایی و آمریکایی قرار داشت. البته بعد از مدتی بسیاری از کشورهای دیگر مثل مالدیو، تایلند، اندونزی و… این روند را دنبال کردند و با خدمات ارزانتر و بهتر بسیاری از توریستهای سیشل را جذب خود کردند. البته هنوز هم سیشل یک مقصد رویایی برای افرادی است که بخصوص به سفرهای لاکچری علاقه مند هستند.

سفر ما به سیشل با دریافت ایمیلی که قیمت هتلهای سیشل را در آن آورده بود کلید خورد. دریافتم که در این زمان از سال با هزینه بسیار کمتر می توان به این کشور زیبا سفر کرد.

حالا کمی درباره این کشور از قول ویکی پدیا فارسی:

“جمهوری سیشل کشوری است جزیره‌ای در اقیانوس هند. پایتخت آن ویکتوریا است.

سیشل از مجمع‌الجزایری شامل ۱۱۵ جزیره تشکیل شده‌است که در حدود ۱۵۰۰ کیلومتری شرق خاک اصلی قاره آفریقا واقع شده‌اند. این جزایر در شمال شرقی ماداگاسکار قرار گرفته‌اند. سیشل با حدود 87 هزار نفر جمعیت یکی از کمترین جمعیت‌ها را در میان کشورهای آفریقایی دارد.شاخص توسعه انسانی آن اما در میان بالاترین‌ها در آفریقا است.

جزایر سیشل آب‌وهوای دریایی استوایی دلپذیری دارند و گردشگران زیادی از این جزایر دیدن می‌کنند. تنها یک‌سوم از جزایر سیشل مسکونی هستند و ۹۰ درصد از جمعیت این کشور در جزیره اصلی یعنی جزیره «ماهه» نشیمن گزیده‌اند. پایتخت کشور که ویکتوریا نام دارد در همین جزیره واقع شده‌است. سیشل متشکل است از ۴۱ جزیرهٔ گرانیتی کوهستانی و کمی بیش از ۵۰ جزیره ٔ مرجانی کوچک‌تر در اقیانوس هند است.جزایر اصلی ماهه، پراسلین و لادیگ هستند. بلندترین نقطه سیشل مورن سیشلوا با ۹۰۶ متر ارتفاع است که در جزیرهٔ ماهه قرار دارد.از آنجا که جزیره سیشل جمعیت بومی ندارد، ساکنین این جزیره را غالباً مهاجران فرانسوی، آفریقایی، هندی و چینی تشکیل می‌دهند. زبان‌های فرانسه و انگلیسی به‌عنوان زبان رسمی و فرانسوی بومی شده با کرول زبان‌های تکلم در این کشور می‌باشند. غالب ساکنان سیشل مسیحی و کاتولیک مذهب‌اند. منبع اصلی درآمد مردم سیشل توریسم و صادرات انواع ماهی و برگ چای و گیاهان معطر است.

سیشل در سال ۱۵۰۱ توسط واسکو دوگاما پرتغالی کشف شد. اما به دلیل قرار گرفتن در سر راه تجارت آفریقا و آسیا برای مدتی در قرن ۱۷ میلادی پایگاه دزدان دریایی بود. این جزایر در میان سال‌های ۱۷۵۶ و ۱۷۹۴ توسط فرانسویان اداره می‌شد و در سال ۱۷۹۴ به دست انگلیسی‌ها افتاد و در ۱۸۱۴ رسماً یکی از مستعمرات بریتانیا گشت. پس از ۱۸۳۰ بسیاری از بردگان آزاد شده برای سکونت به این جزایر آمدند و از سده نوزدهم جزایر سیشل یکی از مناطق محبوب گردشگری برای اعیان بریتانیایی بود.

سیشل در سال ۱۹۷۶ استقلال یافت. در ۱۹۷۷ فرانس آلبرت رنه نخست‌وزیر وقت کودتایی را بر ضد جیمز مانشام، رئیس‌جمهوری وقت، رهبری کرد و نظام تک‌حزبی و سوسیالیستی را برقرار ساخت و خواستار عدم تعهد شد. کوشش‌هایی که برای سرنگونی رنه به اجرا گذاشته شد از جمله به‌کارگیری مزدوران آفریقای جنوبی (۱۹۸۱) ناموفق بود. در ۱۹۹۲ انتخابات چند حزبی برگزار شد؛ جیمز مانشام به سیشل بازگشت و رهبری حزب دموکرات را برعهده گرفت. فرانس آلبر رنه تا آوریل ۲۰۰۴ قدرت را در دست داشت و در آن تاریخ، جیمز میشل، که از هم‌حزبی‌های او بود به ریاست‌جمهوری برگزیده شد. نظام سیشل جمهوری است. رئیس‌جمهور، که شورای وزیران را انتصاب می‌کند با رای تمامی افراد بالغ برای پنج سال انتخاب می‌شود. مجمع ملی متشکل از ۲۳ عضو است که مستقیماً انتخاب می‌گردند و دو نفر که از سوی رئیس‌جمهور گمارده می‌شوند. جبههٔ ترقی‌خواه خلق سیشل (تنها حزب قانونی سابق) حزب عمده سیاسی است. سیشل یکی از اعضای جامعه مشترک‌المنافع انگلستان است.”

گزارش سفر

روز نخست دوشنبه 17 دسامبر 2018 ، 26 آذر 1397:

سفر را از دبی شروع کردیم و با پرواز مستقیم خطوط هوایی امارات با یک پرواز چهار و نیم ساعته به فرودگاه بین المللی سیشل در جزیره ماهه وارد شدیم. فرودگاه بسیار ساده و کوچک است. ابتدا باید در صف چک پاسپورت ایستاد تا پاسپورت شما مهر شود. خوشبختانه برای بسیاری از ملیتها و از جمله ایران، نیازی به ویزا نیست و فقط پر کردن برگه ای که حاوی مشخصات شخصی و محل اقامت در سیشل است کفایت می کند. با خروج از محدوده گمرک، از ساختمان فرودگاه خارج می شوید.

من برای تحویل اتومبیلی که از قبل رزرو کرده بودم ابتدا غرفه مربوطه را پیدا کردم و بعد از انجام تشریفات لازم، اتومبیل را که Kia Soul بود را تحویل گرفتم. بابت اجاره 4 روز 263 یورو پرداختم. رانندگی در سیشل مثل کشورهای بریتانیایی است یعنی فرمان اتومبیل در سمت راست قرار دارد و رانندگی را در این کشور که بیشتر جاده های آن بسیار باریک و همچنین کوهستانی هستند کمی مشکل می کند. واحد پولی سیشل روپیه است البته در کل کشور شما با دلار یا یورو هم می توانید معامله کنید. در زمان حضور ما در سیشل نرخ تعویض یک دلار معادل 13.64 و برای یورو معادل 15.6 بود. در سطح شهر دستگاه ATM وجود دارد و تقریبا در تمام فروشگاهها با کارت خود می توانید خرید کنید. حدود ساعت 9 صبح به سمت شهر ویکتوریا که در 10 کیلومتری فرودگاه قرار دارد حرکت کردیم. هوا ابری بود که به باغ گیاهشناسی سیشل رسیدیم. ورودیه این پارک 10 دلار و برای کودکان رایگان است. شاید برای افرادی که علاقه دارند گیاهان استوایی را از نزدیک ببینند و یا آنها را لمس کنند مکان ایده آل باشد. در بروشور این باغ نام بیش از 250 گیاه و درخت ذکر شده است. اما مهمترین و شاید ویژه ترین آنها درخت نخل نارگیل دریایی یا Coco de Mer است. این گیاه که فقط در سیشل رشد می کند امروزه نماد کشور سیشل است. این درخت به طور طبیعی فقط در جزیره Praslin که یکی از جزایر سیشل است می روید. ولی نمونه ای از این درختان در این پارک گیاه شناسی کاشته شده است. در این پارک قسمتی هم به لاک پشت های غول پیکر اختصاص داده شده است. این لاکپشتها که گونه ای خاص هستند به طور طبیعی در جزیره Aldabra که 1200 کیلومتر با پایتخت فاصله دارد زندگی می کنند و برخلاف لاک پشت های دریایی دست و پایشان شبیه به دستان فیل ها دارای ناخن و انگشت هستند. شما می توانید با پرداخت 50 روپیه، تجربه غذا دادن به آنها را نیز داشته باشید. جنس نر از نظر جثه بزرگتر است و لاکش هم پست و بلندی بیشتری دارد در حالی که لاک جنس ماده کاملا صاف است. طبق گفته راهنمای پارک، نسل این جانوران هنگامی در معرض خطر قرار گرفت که دریانوردانی که به سفرهای طولانی دریایی می رفتند دریافتند که این حیوانات می توانند برای ماهها بدون غذا زنده بمانند و از طرفی منبع غذایی مناسب و تازه ای برای دریانوردانی هستند که ممکن است ماهها رنگ خشکی را نبینند. لذا در هر سفر دریایی تعداد زیادی از آنها را در انبار کشتی جا می دادند و در زمان مناسب به عنوان گوشت تازه مصرف می کردند.

قبل از اینکه ادامه سفرنامه را بخوانید بهتر است کمی درباره این نارگیل منحصر به فرد بیشتر بدانید:

نارگیل دریایی یا لودوسیا (نام علمی: Lodoicea maldivica)، از تیره نخل است. این گیاه بوم ‌زاد جزیره پراسلین در کشور سیشل است. این گیاه در جزایر کوچک نزدیک پراسلین هم یافت می‌شود.

ارتفاع درخت معمولاً به ۲۵ تا ۳۴ متر می‌رسد. برگ ‌ها به شکل بادبزن هستند، و ۷ الی ۱۰ متر طول و ۵/۴ متر عرض و در گیاهان بالغ ۴ دمبرگ دارند. بهرحال گیاهان جوان دمبرگ‌های خیلی درازی تا ۹ متر و حتی ۱۰ متر هم تولید می‌کنند.گیاه دوپایه است و گل‌های نر و ماده روی پایه‌های جداگانه قرار دارند. گلهای مذکر در یک گل‌آذین شاتون ‌مانند تا طول بیش از ۱ متر قرار گرفته‌اند که طی یک دوره ۱۰ ساله به تولید گرده ادامه می‌دهد. این گل‌آذین یکی از طولانی‌ترین زندگی‌های شناخته شدهٔ گل‌آذین‌ها را دارد.

قطر میوه بالغ ۴۰–۵۰ سانتی‌متر و وزن آن 15 تا 40 کیلوگرم است و در میان گیاهان بزرگترین بذر را دارد. این میوه برای بالغ شدن به ۶–۷ سال و برای جوانه زدن به دو سال دیگر زمان نیاز دارد. گاهی اوقات به عنوان نارگیل دریایی، Coco de Mer یا نارگیل سیشل هم نامیده می‌شود.

این گیاه دارندهٔ پنج رکورد گیاه‌شناسی است:میوه این درخت با وزن بیش از ۴۲ کیلوگرم بزرگترین میوه وحشی است که تاکنون ثبت شده‌است. (گرچه وزن کدو تنبل اهلی و هندوانه می‌تواند بیش از این هم باشد)؛ بذرهای بالغ این گیاه با وزن ۱۷٫۶ کیلوگرم بزرگترین بذرهای دنیا هستند. بذر جوانه زده این گیاه، طولانی‌ترین لپه شناخته شده را با طول بیش از چهار متر تولید می‌کند. در بین نخل‌ها بزرگترین گل‌های ماده را تولید می‌کنند و لودوسیا کارآمدترین گیاه شناخته شده در بازیابی مواد مغذی از برگ‌های در حال مرگ است. علاوه بر این شاید این گیاه بیشترین شهرت خودش را به این دلیل کسب کرده که میوه آن به اندام جنسی مونث و گل آذین آن به اندام جنسی مذکر شباهت دارد. این گیاه در سیشل به شدت محافظت می شود و برای خارج کردن میوه آن باید مجوز خاص داشت در غیر اینصورت از خروج آن جلوگیری می کنند و جریمه سنگین هم در انتظار کسی است که اقدام به خارج کردن آن کرده است.

مغزدانه، با برچسب تأییدی که منشأ آن را مشخص می‌کند.

نکته جالبی که بعد از سفر سیشل با آن مواجه شدم برمی گردد به سفر قونیه. قونیه شهری در کشور ترکیه است که مقبره مولانا در آنجا قرار دارد. در کنار مقبره موزه ای هم درست شده که اشیا درویشان را در آنجا به نمایش گذاشته اند. در موزه نظر ما به این موضوع جلب شد که کشکول درویشی که ظرفی است که درویشان آن را به روی دوش خود می اندازند و نقش کاسه را برای آنها بازی می کند در حقیقت همان نارگیل دریایی است که از وسط به دو نیم تقسیم شده و توسط دو بند به شکل کیف همراه درویش درآمده است. بسیاری از این کشکولها دارای کنده کاری های بسیار زیبا بر روی قسمت چوبی بدنه خود هستند.

با شدت گرفتن باران پارک را به مقصد مرکز شهر ترک کردیم. شهر ویکتوریا با جمعیت حدود 27 هزار نفر بزرگترین شهر این مجمع الجزایر است. شهر بسیار کوچک است و در کمتر از یکساعت می شود همه شهر را دید. در مرکز شهر میدان ساعت قرار دارد. این ساعت در سال 1903 از لندن به این مکان منتقل شد.

کمی جلوتر بازار شهر است که ما صبحانه را در کافه ای در آنجا خوردیم. کلیسا Immaculate به همراه ساختمان زیبایی که محل اقامت کشیشان است در همین منطقه واقع شده است.کمی جلوتر معبد هندو با رنگهای متنوع است. تمام این منطقه را در کمتر از دو ساعت می توانید بازدید کنید.

سپس به سمت هتل Avani که یکی از resort های قدیمی سیشل است حرکت کردیم. این هتل در ساحل غربی جزیره ماهه واقع شده است. لازم به یادآوری است که در مرکز جزیره ماهه کوههای بلندی وجود دارد که برای رسیدن به ساحل غربی باید از آنها عبور کرد. شش جاده از شرق به غرب جزیره کشیده شده است که جاده های شمالی تر کوهستانی تر هستند و از میان مناطق حفاظت شده و جنگلی عبور می کنند. از مرکز شهر تا هتل تقریبا 13 کیلومتر فاصله است که با توجه به ترافیک بین نیم تا یک ساعت زمان نیاز دارد.

هتل Avani یکی از هتلهای خوب جزیره ماهه است که ما برای اقامت سه شب 1580 دلار پرداختیم. البته این نرخ در فصول پر مسافر بسیار بیشتر می شود. شاید یکی از مزایای این هتل ساحل بسیار خوبش باشد که به لطف Reef موجود همیشه از گزند موج های اقیانوسی در امان است و علاوه بر آن محل مناسبی را برای غواصی و مشاهده ماهی ها و سایر آبزیان فراهم کرده است. ساحل ماسه ای با ماسه های طلایی- سفید محل مناسبی برای بازی بچه هاست. استخر بزرگ مجموعه با امکان دسترسی به رستوران یکی دیگر از امکانات این هتل است. در این هتل چند رستوران و فروشگاه و همچنین محل ویژه ای برای بازی بچه ها وجود دارد. دمای تقریبا ثابت هوا (بین 24 تا 27 درجه سانتیگراد) در تمام طول روز و حتی در هنگام بارندگی سبب می شود که هیچگاه احساس خستگی و سرما نکنید. معمولا بارندگی این منطقه در این فصل سال به صورت گذری است که البته اگر در محوطه باز باشید کاملا خیس خواهید شد. باران معمولا بسیار شدید و بسیار کوتاه خواهد بود یعنی حدود 10 دقیقه. بعد از باران بلافاصله زمین خشک می شود و اثری از گل و لای هم نخواهد بود.

روز دوم سه شنبه 18 دسامبر:

تمام روز را در ساحل مشغول آب بازی و شنا و همچنین مشاهده ماهی های رنگارنگ بودیم.

روز سوم چهارشنبه 19 دسامبر:

برنامه امروز ما گشت و گذار در سواحل دیگر جزیره بود. حتما برای اطلاعات بیشتر اینجا را کلیک کنید.

ابتدا به سمت شمال حرکت کردیم و بعد از گذر از ساحل نه چندان خوب Grande Anse و طی کردن 7 کیلومتر که تقریبا 15 دقیقه طول کشید به ساحل بسیار زیبای Port Glaud و anse l’isllet رسیدیم. این قسمت از دریا که با جزیره ای محصور شده دارای آب کم عمق و بسیار شفاف و بدون موج است و ساحلی ایده آل برای آبتنی است. در کنار ساحل دکه ای وجود دارد که آب معدنی و نارگیل طبیعی می فروشد. در سوی دیگر جاده که بسیار به ساحل نزدیک است کلیسا St Peter and Paul قرار دارد. به جرات می توانم بگویم این ساحل بهترین ساحلی است که ما در سیشل پیدا کردیم.

سپس از جاده جنگلی Morne Seychellois National Park به سمت ویکتوریا حرکت کردیم. این جاده پیچ در پیچ از میان این پارک ملی که بیش از 20% از مساحت جزیره ماهه را در بر گرفته عبور می کند. صخره های بلند که از جنس سنگهای آتشفشانی است، در میان درختان سر به فلک کشیده منظره زیبایی را ایجاد کرده است. مزرعه چای SeyTe Tea در این جاده قرار دارد و در صورتی که زمان کافی در اختیار داشته باشید، توصیه شده که از آن بازدید کنید. با رسیدن به بالاترین ارتفاع، تابلو Venn’s Town, Mission lodge را در سمت چپ جاده می بینید. راه فرعی کوتاهی شما را به این منطقه تاریخی می رساند. این محل که در سال 1972 توسط ملکه الیزابت و همسرش نیز بازدید شده است غیر از منظره بی نظیری که به جنگل و کوه و دریا دارد، محل امنی بوده برای بردگان فراری و آنها که از سایر مناطق آفریقا به این جزیره پناه آورده بودند. در قرن نوزدهم توسط انجمن مسیحیان لندن برای این افراد مدرسه و تعدادی خانه احداث شد ولی بعد از مدتی این خانه ها تخریب شده و اکنون بقایایی از آنها وجود دارد. توصیه میکنم نیم ساعت برای این محل اختصاص دهید. افرادی که به جنگل نوردی علاقه دارند می توانند از مسیرهای پیاده روی که در این پارک ملی مشخص شده است استفاده کنند البته برخی از این مسیرها نیاز به راهنما دارد.

با ادامه مسیر به شهر ویکتوریا رسیدیم این جاده کوهستانی 15 کیلومتر طول دارد ولی حدودا 45 دقیقه برای پیمودن آن زمان نیاز است و بهتر است در تاریکی شب از آن استفاده نشود. گزارشهایی را خواندم که هنوز بومیان فقیری در چند دهکده کوهستانی زندگی می کنند که گاهی به اتومبیل توریستها صدمه زده اند.

ویکتوریا را به سمت شمال ادامه دادیم ابتدا از ساحل Anse Etoile و سپس از ساحل صخره ای Carana Beach عبور کردیم که هیچ کدام مناسب شنا کردن نیست.

سپس با عبور از شمالی ترین نقطه جزیره از کنار ساحل به سمت جنوب ادامه مسیر دادیم.در این منطقه تعداد هتلهای بیشتری قرار دارد و با وارد شدن به منطقه Beau Vallon هتلهای لوکس بیشتری را مشاهده می کنید. متاسفانه سواحل این مناطق هم خیلی جالب نمیباشد و اکثر مواقع وجود موجهای بلند مزاحمت ایجاد می کند. این منطقه به شهر ویکتوریا بسیار نزدیک است و به همین دلیل رفت و آمد از جاده آن بیشتر است.طول مسیری که ما را به نقطه شمالی و مجددا از طریق Beau Vallon به ویکتوریا رساند تنها 25 کیلومتر است که برای طی کردن آن به 45 دقیقه زمان نیاز دارید. ما مسیر ساحل شرقی را به سمت جنوب ادامه دادیم و بعد از گذر از فرودگاه به خلیج لاکپشتها رسیدیم که ساحل مناسبی برای شنا دارد. با ادامه مسیر وارد جاده دیگری شدیم که از میان جزیره به سمت ساحل غربی کشیده شده است. البته مثل جاده های شمالی جزیره خیلی کوهستانی نیست هرچند که از منطقه جنگلی عبور می کند. در ساحل غربی با گذر از ساحل نه چندان خوب Anse Boileau به سمت هتل حرکت کردیم. این مسیر که از ویکتوریا شروع شد و به هتل ختم شد حدودا 25 کیلومتر است که 45 دقیقه برای پیمودن آن لازم است. لازم به ذکر است که به علت کمبود وقت ما نتوانستیم برخی از سواحل جنوبی جزیره را ببینیم که بعضا گفته شده است که از سواحل خیلی خوب جزیره هستند.

بعد از صرف ناهار و کمی آب بازی تصمیم گرفتیم که به ساحل زیبای anse l’isllet برویم. وقتی به ساحل رسیدیم کم کم به غروب نزدیک می شدیم و جریان جذر و مد هم شدیدتر شده بود. همانطور که قبلا گفتم این محل برای شنا و آب بازی مکان ایده آلی است و قویا توصیه می کنم که حتما از این محل دیدن کنید. ما تا غروب کامل آفتاب در این ساحل ماندیم و سپس به هتل برگشتیم.

روز چهارم، پنجشنبه 20 دسامبر:

روز قبل برای رفتن یا نرفتن به جزیره Praslin که در 45 دقیقه ای جزیره ماهه قرار دارد کلی فکر کردیم. ابتدا در اینترنت به دنبال تورهای معمولی این جزیره گشتیم که دیدیم برای هر نفر حداقل 270 یورو باید بپردازیم که رقم قابل ملاحظه ای برای یک تور یک روزه است. بعد به سراغ گزینه دوم رفتیم و به تور لیدر محلی که از قبل شماره او را داشتیم تلفن کردیم که او گفت با توجه به شرایط دریا و وجود موجهای بلند، توصیه نمی کنم که به این سفر بروید. خوب ما هم منصرف شدیم اما چند ساعت بعد او مجددا تماس گرفت و گفت که در صورتی که با کشتی و نه با قایق بروید این سفر امکان پذیر خواهد بود و البته تاکید کرد که اوضاع دریا هم بهتر خواهد شد. او به ما توصیه کرد که بلیط کشتی را از اسکله خریداری کنیم و همچنین به ما کمک کرد که با فردی که راننده تاکسی در جزیره Praslin بود تماس بگیریم تا او در ازای دریافت 100 یورو کل جزیره را به ما نشان دهد و همانند یک تور لیدر در خدمت ما باشد.

این بود که بعد از خوردن صبحانه اتاق را تحویل دادیم و به سمت ویکتوریا حرکت کردیم. در اسکله شرکت کشتی رانی Catcocos که به جزیره Praslin سرویس می داد را پیدا کردیم و بلیط رفت و برگشت را به مبلغ 100 یورو(برای بچه ها 40 یورو) خریدیم. Ferry که ظرفیت بیش از 400 مسافر را داشت ، ساعت 10:30 حرکت کرد و درست 45 دقیقه بعد به Praslin رسید.

راننده تاکسی در اسکله منتظر ما بود. او به ما پیشنهاد کرد که ابتدا به پارک ملی Vallee de Mai که محل رویش طبیعی نخلهای Coco de Mer هستند برویم. قیمت ورودی پارک نفری 20 یورو بود که خودمان پرداختیم. این پارک ملی که جز میراث جهانی یونسکو هم ثبت شده است شاید یکی از کوچکترین پارکهای ملی دنیا باشد.برای اطلاعات بیشتر اینجا را کلیک کنید.

درست بعد از درب ورود تعدادی نارگیل دریایی و همچنین چند گل آذین این درخت که نماد جنس نر آن است برای اینکه بازدیدکنندگان از نزدیک ببینند و لمس کنند قرار داده شده است. چندین مسیر پیاده روی در این پارک در نظر گرفته شده که بازدیدکنندگان با توجه به توان بدنی و زمانی که در اختیار دارند می توانند مناسبترین آنها را پیدا کنند و از پارک بازدید کنند. برای طی کردن این مسیرها بین یک تا سه ساعت زمان نیاز است.

با کمک بروشوری که از باجه بلیط فروشی دریافت می کنید علاوه بر نقشه پارک، می توانید با انواع گیاهان و جانوران پارک هم آشنا شوید. طوطی سیاه پرنده منحصر به فردی است که فقط در این جزیره زندگی می کند و اگر به اندازه کافی خوش شانس باشید آن را در داخل پارک خواهید دید. خوشبختانه ما توانستیم یک جفت آنها را که با صدای بلند جیغ می زدند ببینیم. بلبل سیشلی، پرنده دیگری است که به راحتی تعدادی از آنها را در حال آواز خواندن خواهید دید. برای بازدید از این پارک حداقل یک ساعت و نیم زمان نیاز دارید.

در این پارک همچنین تعدادی درخت Jackfruit هم وجود دارد. این میوه که بیشتر شبیه هندوانه می ماند از ساقه و شاخه درختی که گاهی ارتفاع آن به بیش از 20 متر هم می رسد به طور معجزه آسایی آویزان است.وزن میوه ها گاهی به بیش از 40 کیلوگرم می رسد.

در کنار درب خروجی موزه کوچکی قرار دارد که برخی از اشیا و همچنین تعدادی از نارگیل ها را به نمایش گذاشته اند. اگر علاقه مند به خرید یک Coco de Mer هستید آن را می توانید از فروشگاه کوچکی که در مجاورت موزه قرار دارد و سوغاتی های سیسیل را می فروشد و به “بنیاد جزایر سیسیل یا SIF” وابسته است تهیه کنید. این نارگیل ها همانطور که قبلا گفته شد تحت تدابیر حفاظتی شدیدی قرار دارند. خرید و خارج کردن آنها از سیشل تنها با مجوز خاص دولت مجاز است. توجه داشته باشید وقتی که یکی از این نارگیلها را میخرید حتما از فروشنده گواهی خرید را هم دریافت کنید والا دچار مشکل بزرگی خواهید شد. متاسفانه در زمان بازدید ما، در فروشگاه نارگیلی موجود نبود. فروشنده به ما گفت که ممکن است در فروشگاه فرودگاه بتوانیم پیدا کنیم. وقتی از قیمت سوال کردم او گفت که با توجه به اندازه و شکل آنها، قیمتها متفاوت و بین 200 تا 500 یورو و گاهی بیشتر هم هست.

راننده تاکسی که با علاقه درباره جزیره Praslin سخن می گفت به ما پیشنهاد داد که از ساحل زیبای Anse Lazio دیدن کنیم.در مسیر 14 کیلومتری تا این ساحل از دهکده ساحلی Volbert و همچنین ساحل Takamaka عبور کردیم تا به ساحل Anse Lazio که یکی از معروف ترین سواحل دنیا است، رسیدیم. این ساحل ماسه ای با نخل های نارگیل که به داخل دریا خم شده اند و همچنین درختان Takamaka در کنار تخته سنگهای بزرگ و زیبای گرانیتی، منظره بسیار زیبایی را که سوژه عکاسی سواحل گرمسیری است را پدید آورده است. رستورانی با معماری سنتی در کنار ساحل احداث شده که علاوه بر سرو نوشیدنی و غذا به مشتریان خود سرویس رایگان دوش بعد از آبتنی را هم ارائه می کند.

در کنار ساحل چندین لاک پشت غول پیکر سیشلی هم وجود دارند که می توانید آنها را لمس کنید یا به آنها غذا بدهید. توصیه می کنیم که حداقل دو ساعت را در این ساحل بگذرانید و از زیباییهای آن لذت ببرید.

در مسیر بازگشت راهنمای ما تعدادی از هتلهای سوپر لوکس این منطقه را به ما نشان داد و قبل از ساعت پنج و نیم که ساعت حرکت آخرین Ferry به سمت ماهه بود ما را به اسکله رساند. در طول مسیری که ما در اتومبیل او بودیم، تقریبا با همه سلام و احوالپرسی می کرد. او به ما گفت که این جزیره 8000 نفر جمعیت دارد و همه اهالی بومی همدیگر را می شناسند.

ساعت شش و نیم بود که به اسکله ویکتوریا رسیدیم. حالا بدترین قسمت سفر ما که اتلاف وقت تا زمان حرکت هواپیما بود شروع شد. مجددا در شهر گشت کوتاهی زدیم. سعی کردیم محلی را برای خوردن شام پیدا کنیم ولی تلاشمان بی ثمر بود تا به طور اتفاقی رستورانی که Fast food می فروخت را پیدا کردیم. بعد از صرف شام به سمت فرودگاه حرکت کردیم.

قبل از ورود به فرودگاه به پمپ بنزین رفتیم تا باک ماشین را پر کنیم ولی با کمال تعجب پمپ بنزین در ساعت 9 شب تعطیل بود. ناچار به فرودگاه آمدیم و به سراغ شرکت اجاره اتومبیل رفتم ولی کسی آنجا نبود. نگهبان به من گفت که باید سویچ اتومبیل را در جعبه ای که در کنار دفتر شرکت قرار داشت بیاندازم. من هم چنین کردم. با ورود به سالن پروازهای خروجی و پس از گیت کنترل پاسپورت به محوطه فروشگاههای Duty free وارد می شوید. متاسفانه در این محل هم من نتوانستم Coco de Mer پیدا کنم ولی در عوض همسرم برای تعداد زیادی از دوستان گوشواره های مروارید خرید. هر جفت گوشواره تقریبا 15 یورو قیمت داشت. بالاخره ساعت 23:45 به سمت دبی پرواز کردیم.